Miało w sumie nic nie być, bo pracowałem zdalnie, z domu, ale udało mi się wygospodarować chwilę na to, by wyskoczyć naprzeciw Hipci.

Z 2012 jestem zadowolony; spisywał podsumowań nie będę, bo i tak o czymś zapomnę :)

Oby 2013 był co najmniej taki sam.

Wypoczywając po świątecznej radości obcowania z bliskimi (i świętując dwunasty, wspólny rok) zdecydowaliśmy się na wyciągnięcie z garażu jednego z rowerów, które mieliśmy do dyspozycji i z narażeniem życia przejechaliśmy (każde) sto metrów.

Dlaczego z narażeniem życia? Bo rower był miejski. Bardzo miejski. Taki nowocześnie miejski.

Obalam jednocześnie jeden z mitów: na tym da się ruszyć bez wahnięcia metr tam i metr z powrotem.

A przy okazji mogę zaprezentować nową odsłonę naszej strony.

Nareszcie nawiało chłodu! Wieczorem jeszcze było znośnie, ale rano termometr osiągną minimum już w okolicach Prymasa.

Skoro DDRy zasypane, to zaszalałem sobie, robiąc lewoskręt z Jerozolimskich właśnie w Prymasa i nie marnując siebie ani roweru na Śmieszkę-Śnieżkę przy wspomnianym P. Przez Centrum, którędy to jechałem do dentysty, zawijałem wyprzedzając niewiarygodne korki; a myślałem, ze ludzie może już na święta pojechali...

Wróciliśmy z gór. Relacja się przygotuje... kiedyś. Ciekawe, w Zakopanem i okolicy śniegu mniej niż w Warszawie.

Ostatni powrót z pracy w tym tygodniu, wracamy we wtorek.

A skoro zaszło zdarzenie wspomniane w temacie, to wiedziałem, że proroctwo musi się spełnić. Na pierwszy ogień poszły zapomniane owego dnia rano pokrowce na buty. Po kilkunastu minutach jazdy moje superprzewiewne SPDy zaczęły dostarczać mi dodatkowych wrażen w okolicy stóp. Do tego pojawił się problem z hamulcami: nie chciały odbijać. Problem przewijał się już kilka dni, nawet liczyłem na to, że się rozruszalo, ale, niestety, nie: nastąpiła kumulacja, po każdym, każdym hamowaniu ręcznie odginałem ramię V-brake'a. A jako że robiłem to ręcznie i na szybko, to i tak obcierało, wskutek czego całą drogę do domu pokonałem, jakbym ciągnął za sobą metalowe odważniki. Ustanowił się nowy rekord tej jesieni: -8,8 stopnia.

W domu zdemontowałem ramiona, rozebrałem, wymyłem, nasmarowalem, wyregulowałem, działa, jak szalone.

Rano z kolei spałem trochę dłużej (w nocy pt-sob jadę do Zakopanego), rano zwinąłem się, wskoczyłem w Powstańców-Połczyńską i spotykajac dokładnie dwóch rowerzystów (w tym Terminatora), dotarłem do pracy. Licznik osiągnął pole "max", czyli -10 stopni. Niżej już nie zejdzie.

W temacie nie ma żadnej ironii. Dzięki temu, że nikt nie kwapi się do odśnieżania DDRów, spokojnie wróciłem sobie do przyjętej rok temu zasady: "znak na pastwisku nie oznacza, że prowadzi tamtędy droga rowerowa". A skoro nie prowadzi, to jej nie ma, a skoro jej nie ma - to mogę sobie zasuwać jezdnią.

Liczę na to, że chłopaki nie przyłożą się do roboty i nie zaczną odśnieżać - ani też, że nie zrobi się ciepło; dziś już zauważyłem że przy Prymasa wydrapał się singiel.

Standard. Powrót do domu, w auto, na sekcję, dostać w dupę, nauczyć się sporo, wrócić, pakować się na wyjazd, spać, wstać, do pracy, rowerzystów prawie nie było.

Jeno na Rondzie Zesrańców machnął do mnie Chrabu, a potem z daleka wywołał Goro (co ty tam krzyczałeś? Usłysząłem gwizd i "E!").