Tydzień choroby i ogólne pogorszenie zdrowia. Miesiąc do dupy. Mam nadzieję, że w marcu będzie lepiej.

Powrót szybki, bo z domu szybciutko na sekcję.

Wczoraj pierwszy raz od niepamiętnych czasów musiałem w domu położyć się spać po powrocie, bo nie byłem w stanie funkcjonować. Nie podoba mi się to.

Zbudził mnie budzik. Standardowy, o siódmej. I trzy kolejne. Przy ostatnim stwierdziłem "A, jeszcze sekunda, w końcu Ona i tak zaraz się zerwie", wtuliłem się w ciepło i zamknąłem oczy. Otworzyłem je kwadrans później, bo Hipcia nadal spała. Zebraliśmy się w dwadzieścia minut i wymknęliśmy w miasto.

Na mieście korki. Długie i irytujące. Już po pożegnaniu, jadąc Towarową, zacząłem się zastanawiać, dlaczego kierowcy wyciągają w sporach z rowerzystami argument o tym, że rowerzyści to zawalidrogi i powodują spóźnienia. Chętnie zmierzę się z kimś w rywalizacji dotyczącej tego, kto więcej czasu traci: ja przez kierowców, czy dowolny kierowca przez rowerzystów?

...do roboty biegiem marsz.

Bardzo lubię swoją pracę, chociaż polega ona na siedzeniu na tyłku i klepaniu w komputer; czasem aż ciężko wytrzymać. W ramach alternatywy, w weekendy zwykle jest aktywnie, a nawet jeśli ma być statycznie (np. tak jak obecnie przygotowujemy wyprawę do Norwegii), to statycznie nie jest, bo przy Hipci nie da się, po prostu, siedzieć dwie godziny przed komputerem. Wszystko jest przeplatane aktywnością.

I tak, w ten weekend, mimo że spokojnie, bo komputerowo i wyprawowo, to jednak jest aktywnie (ścianka), a robota powoli posuwa się do przodu. Dziś zapewne zarezerwujemy bilety na samolot, a przy okazji udało mi się zrealizować kolejny punkt z planu rozwoju strony: systematyczne dodawanie fotek. Pierwszą, historyczną galerię, otrzymała relacja z kursu skałkowego. Zapraszam.

A, jakby kogo to frapowało: trasa, oczywiście, piątkowo-powrotna.

Zaległości opisowych mam(y) sporo. Pozostaje cała Norwegia i trzy i pół górskiego wyjazdu. Dobrze, że chociaż w przypadku BS nie mam ambicji wypisywać czegoś przez duże "C", jak nie mam weny: nie ma o czym pisać, dwa słowa lub wcale i wpis jest. Teraz popchnąłem robotę naprzód: pozostało mi "pół" górskiego wyjazdu (czyli końcówka szlajania się po Karkonoszach - bez mapy szlaków za cholerę nie pamiętam, którędy schodziliśmy) i polowa Norwegii. Reszta, czyli trzykrotne Tatry i początek Norwegii zostały przepchnięte do następnego kroku.

Dla nieświadomych procesu publikacyjnego: ja piszę, potem to edytuje Hipcia, dodając wszystko, czego zapomniałem, poprawiając moje literówki i dodając własne, a na sam koniec biorę to ja, czytam raz ostatni i publikuję (czyli, dla powyższych relacji: ja skończyłem, teraz Hipcia). Teraz z publikowaniem jest łatwiej, bo w końcu strona dostała nowy silnik i publikacja polega na jednym kliknięciu; a i zdjęcia będzie łatwiej dodać (bo tak, planuję dodać kilka fotek z ww. wypraw). No i coś się zadzieje, trochę mnie męczy blogowanie o ścianie wspinaczkowej... chociaż to dobrze, gdy mnie coś męczy, to zazwyczaj wpadam na jakiś kreatywny pomysł - na przykład od dwóch wpisów pojawiają się filmiki.

A rowerowo, jeśli kogokolwiek to interesuje, było standardowo. O tyle inaczej, że w końcu się trochę przesuszyło i droga szła przyjemniej. I o tyle inaczej, że w końcu przekroczyłem pierwszy tysiąc w tym roku.

...do domu wróciłem jednak. Mokro, a hamulce działać nie chciały, ze dwa razy o mało co nie wyjechałem na środek skrzyżowania i kilka razy ratowałem się przed wjechaniem samochodowi w dupę.

Potem pojechaliśmy samochodem, bo ludzie sobie wymyślili piwo po zajęciach... o wpół do pierwszej zawinęliśmy do domu.

Rano - mokro, ale bez kałuż, nie muszę dosuszać spodni.

W temacie powrotu z pracy mieliśmy sprzeczne zeznania. Ja twierdziłem, że było tylko cholernie mokro, Hipcia upierała się, że było paskudnie ślisko... a jechaliśmy prawie o tej samej porze, z różnicą pół godziny. Skoro nie mogliśmy się dogadać, to chociaż zmieniłem Hipci opony. :)

W kierunku "do pracy" zeznania było spójne: mokro.

Sypie i sypie. Gdyby jeszcze nie chlapało, to byłoby dobrze, a tak to cały dzień suszę spodnie.