No ale tak: w sumie to chłodno (bo jadę wolno), wspaniale pachnie polskim, późnojesiennym powietrzem, palonoplastikowym zapachem przedsiębiorczych rodaków... To co ja będę gdzieś dalej jechał?

Edit: o, jak równiutko wszystko wyszło (tak, Garmin twierdzi, że przejechałem 15 km w równe 36 minut...).

Chciałbym napisać, że przerwa w pisaniu tutaj (szczególnie od momentu, kiedy postanowiłem wziąć się za tego bloga i zacząć go regularnie uzupełniać), wynikała jednak z mojego lenistwa. No... niestety nie. Niewielka kontuzja, ale zabawnie szeroko brzemienna w skutkach ("tu nie chodzi o to, żeby nie jeździć na rowerze, tylko żeby najlepiej nie chodzić").

Chciałbym też napisać, że było mi przykro, że powinienem siedzieć na tyłku i jak najmniej się ruszać - ale nie było mi przykro. Zagospodarowałem sobie ten czas wspaniale.

No i w końcu nadszedł czas na powolne rozkręcanie. Na razie delikatnie, żeby nie zepsuć...

Prosty kurs typu kurierskiego: Bemowo - Wola - Bemowo. Przy okazji udało się sprawdzić, że noga, która się powoli naprawia, jednak współpracuje. Mimo wszystko odrobinę się cieszę, że Mateusz zepsuł nam wyjazd, bo chyba nie powinienem  teraz pokonywać takich tras, jak była planowana.

A przy okazji: piosenka. Taka fajna, wpada w ucho, hicior z lat 2004, pamiętam jeszcze jak leciał na Vivie, gdy mieszkaliśmy w pierwszym wynajmowanym mieszkaniu (w zasadzie pokoju). Dla panów z KWŚ: oficjalny teledysk zawiera panią z nagimi pośladkami.

Jakbym to jeszcze gdzieś ostatnio słyszał... tylko nie mogę sobie przypomnieć gdzie...

Ciężko o mniejsze kółko dookoła osiedla, ale jednak się udało...