W ostatnią sobotę dokonało się. Po 10 latach zbierania koła naszych rowerów przejechały granice ostatniej z gmin w Polsce - 2479 sztuk mamy już w kieszeni. 

Opis słowno-poetycki: tutaj.

Nie wiem kto buduje cmentarz przy ulicy Baśniowej, ale doceniam. Tam właśnie zaczęliśmy, w miejscowości Niwki, pod Siewierzem.

Poprzeskakiwaliśmy przez pagórki rozmaite, w sumie mniejsze niż większe, trochę pouciekaliśmy przed deszczem, a trochę nas złapał. A potem stanęliśmy sobie na kawę, gdzieś na stacji, bo czemu nie? 

A potem pokonaliśmy bardzo przyjemny podjazd do gminy Olsztyn, a chwilę później... cyk, linka od przerzutki się zerwała.

Po wymianie do pokonania pozostał zjazd. W deszczu. W ulewie. A potem dalej, dalej, dalej... suchawo zrobiło się dopiero długo później.

Krótkie kółko dookoła zbiornika Kozłowa Góra. Oczywiście - wycieczka powiązana ze zdobyczami gminnymi. Cały czas się chmurzyło, ale zaczęło lać gdy już kilka kilometrów dalej usiłowaliśmy wejść do zespołu pałacowo-parkowego. Z którego dość szybko uciekliśmy, biorąc pod uwagę zbliżające się błyskawice.

Dojazd na nocleg w Tarnowskich Górach już w deszczu. Po drodze jeden solidny wypadek - droga zablokowana, chyba komuś za bardzo się spieszyło przy ograniczonej widoczności...

Pizgało jak głupie. Co prawda można było jechać szybciej pod ten wiatr i szybciej z nim, ale nie po to są urlopy żeby się męczyć. 

Skróciliśmy trasę, bo gdy się już wyspaliśmy, to okazało się, że wpakujemy się w burzę i będzie mokro. Więc, żeby tejże uniknąć, zastosowaliśmy drugi plan i drugi komplet śladów przygotowanych dzień wcześniej. 

A potem wpakowaliśmy się w różne asfalty, "ścieżki rowerowe", a na koniec, za Wągrowcem, w szutry, gdzie nas przemoczyła burza, a potem deszcze, a potem znowu deszcze i tak aż do końca...


Szuter jaki jest, każdy widzi. A ja szutrzakiem nie jestem.


No i o. Porobione i już nie rośnie.

Trochę tego wiatru było, ale tylko gdy jechało się pod niego. Bo jak się z nim jechało, to jakoś nie przeszkadzał. Przeszkadzały za to potworki szumnie nazywane "ścieżkami rowerowymi": budowane z cegły, kostki czy jakiegoś kamienia, zarośnięte, a jak nie, to przynajmniej nierówne. A jak już ktoś zbudował równą, to na pewno w najbliższej miejscowości przechodziła w szlak księżycowego krajobrazu poprzetykanego wyjazdami z posesji.

Aż chce się powtórzyć za Elizium: "samorządy nas nienawidzą".

No, w sumie to formalnie nie Wielkopolska, ale "Janowiec Wielkopolski" mówi sam za siebie. Ale może dlatego nie wiało, że to inne województwo?

Wycieczka rozszerzona o tamtejszy Dąb Chrobry. Bo akurat był po drodze...

Korzystając z wolnej niedzieli - dwie gminki na śląsku. I dziury załatane.

Takie szybkie tam i z powrotem. I cały wschód już zaliczony, najbardziej wysuniętą na wschód gminą, której nie zaliczyliśmy, jest Jarocin (ale ten inny).

Zostało równo 220 gmin, a ja, uwaga, prawie przekraczam dwa tysiące kilometrów w tym roku na rowerze.

Straszyło, straszyło deszczem. Skończyło się na zaduchu. Asfalty całkiem dobre, ale łącząc się w walce z kolegami z Pyra Trail, przejechaliśmy kilka szutrowych odcinków.

Na jednym z nich, gminnej odbitce, przy zawracaniu z zerową prędkością, zatrzymuje mi się w sypkim piachu przednie koło. Porządnie skręcony blok nagle się nie chce wypiąć i lecę na glebę jak zwalone drzewo. Pierwszy raz w życiu, po prawie dziesięciu latach jazdy w SPD, zaliczam klasyk klasyków.