Rzadko wrzucam zbiorówki, ale czasu mam ostatnio mniej niż mało.

Jakie to szczęście, że mam drugi rower. Mam na czym jeździć.

Sprawca jednak próbuje wyszukiwać niedorzeczne tłumaczenia i kreatywne interpretacje przepisów ruchu drogowego. W związku z tym jutro rano wybieram się na policję.

Zna ktoś historię o Indianinie, który się tak nazywał? Jak nie, niech poszuka w necie. Jak zna, to na pewno wie, że ów chciał skrócić imię do "Jebudu".

Też miałem wczoraj jebudu. Wracalim sobie z Hipcią do domu, gdy nagle rowerzysta z naprzeciwka skręcił w lewo. Bez sygnalizacji, bez czegokolwiek, po prostu w lewo. Drogorowerowy standard. Tyle, że prosto przed moje koło. Nawet "kurwa" krzyknąłem już leżąc na glebie, tak szybko się to odbyło. Tłumaczył, że nas nie widział. Wiem, że wysoki i barczysty to ja nie jestem i ciężko jest przegapić chłopa mojej postury jadącego na trekkingu z lemondką i sporą sakwą, z migającym przednim światłem.

Nie wezwałem policji, umówiliśmy się na naprawę szkód. Czyli że on mi naprawi to, co narobił. A zepsuł amorek i pękł był dętkę.

Potem niestety czekał mnie spacer do domu - i tutaj plus, że rano zabrałem softshella. W bluzie by mnie wytrzęsło, że hej.

W domu czekał mnie fajny krwiak na kolanie (już się częściowo wciągnął) i obity łokieć. Kolejne siniaki wyłażą, już mam do kompletu drugie kolano, kostkę i żebra. Czekam na to, co dalej.

Do pracy po weekendzie. Wziąłem softshella - wydawało się, że niepotrzebnie, bo temperatura nie spadła do zera.

W pracy odbyła się akcja czyszczenia blokad zostawionych na noc w miejscu gdzie parkujemy. Inne zniknęły, moją pracownicy tylko nadgryźli. Widać, że mimo że mieli motywację i czas, to U-locka nie przecięli. Oczywiście próby odzyskania kasy za zniszczoną blokadę spełzły na niczym, kazano nam wypierdalać (odrobinę bardziej kulturalnie - tylko odrobinę), bo miejsce gdzie parkujemy nie jest parkingiem rowerowym. A z koniem kopać się nie ma co, za dużo zachodu i za duże ryzyko by się sądzić o głupią blokadę. Więc jestem w plecy.

Cały wieczór (praca + ścianka) w okolicach zera. Miło, przyjemnie. Lubię.

Ale się przyjemnie jechało! Wreszcie poranne powietrze jest naprawdę miłe dla nosa!

Tak zerknąłem na kalendarz i wyszło mi, że wczoraj minęło 30 dni, w których przejechałem najwięcej kilometrów w życiu: ponad 4300. Mimo że z wszystkich rekordów pobitych w ostatnim czasie ten cieszy najmniej (w końcu rekordy dystansów miesięcznych i rocznych zależą bezpośrednio od tego ile kto może przeznaczyć czasu na rower, czyli są zupełnie niemiarodajne), to jednak wypada sobie na przyszłość o nim napisać. W końcu szybko go nie pobiję.

Dziś do pracy w deszczu. Mimo "tragicznej" temperatury (11 stopni) sporo ludzi mijało się na mieście. Nie obyło się też bez pytań czy w TAKĄ pogodę przyjechałem na rowerze do pracy. Nie, nawet jak jeżdżę samochodem, to z przyzwyczajenia w obciskach.

W weekend roweru raczej nie było. Było za to grupowe kąpanie łańcuchów (wyczyściłem chyba pięć) i przepinanie rowerów z osprzętu turystycznego na codzienny. Plus kolejny krok w celu przepięcia wyścigowego osprzętu z szos.

Był za to dwudniowy wspin i to w dawce wystarczającej (biorąc pod uwagę sporą przerwę). Wskutek tego siedzę teraz z zakwasami w różnych częściach ciała. Są i pozytywne strony tego całego procederu: w związku z tym, że sporo straciłem na wadze dzięki wyprawie, poziom mi lekko skoczył - aktualnie powinienem prowadzić większość VI.1, VI.2 na wędkę mimo drugiego dnia wskoczyło również do połowy, co pozwala mieć nadzieję, że po lekkim treningu da się toto poprowadzić. A to z kolei prowadzi do pozytywnej myśli, że pod koniec maja, jeśli niczego nie spartolę (nie zepsuję siebie ani nie przytyję) będę mógł liczyć na prowadzenie VI.3 (oczywiście na ścianie...). A z tego z kolei wynika, że niedługo czeka mnie wędkowanie na moim wytęsknionym VI.4... Ale do tego długa i bolesna droga.