Wyszedłem godzinę wcześniej, ale - jak w tytule - nie zrobiło się milej. Termometr uparcie wskazywał powyżej 31 stopni.

W takiej temperaturze można tylko jechać, zatrzymanie się na światłach to krótka, acz niemiła wycieczka do sauny.

Z zaskoczenia (również dla samego siebie) pojechałem od południa, przez Konotopę i Domaniewek, potem 888 w kierunku północy i już standardowo, Kosmowską do Borzęcina. I dalej przez Lipków.

Niby miało padać, nawet kropiło... Zawróciłem do domu i kończyłem w przedburzowej duchocie. I - jak to musi być - ani kropla więcej nie spadła przez kilka kolejnych godzin.

Dookoła (któregoś na pewno) komina: standardowo do Bobrzęcina i równie standardowo - choć z fragmentem pętelki S8 - z powrotem na kwaterę.

Weekend był nie tylko rowerowy, ale i wspinaczkowy, więc zebrać się na ten drugi-ostatni rower było ciężko. Ale: jak trzeba to trzeba, samo się nie przejedzie.

Postanowiliśmy zrobić krótką traskę po tych terenach, na które nie wpuściła nas pilnująca trasy policja.

Na początek wpadła walka ze swoim czasem w Piechowicach. Miejsce z historią - tutaj sześć lat temu, w sobotę, podczas podjazdu  urwałem hak. Później jednak, tegoż dnia, ustanowiłem swój rekord podjazdu tam. Teraz przyszedł czas na wyrównanie rachunków. Ściągnąłem sobie segment na Garmina tylko po to, żeby się dowiedzieć, że jeśli mam już jedną nawigację po trasie, to segment się nie wyświetli i cały plan sprawdzania, czy (i o ile) wyprzedzam starego siebie, spalił na panewce. Szczególnie że... wtedy był przyjemny wiatr w plecy, szczególnie za skalnym tunelem fajnie to wszystko rozpędzało, a teraz... a teraz duło w twarz jak głupie. No ale trudno, zacząłem, to już skończę, nie będę taki. Wieczorem się dowiedziałem, że pokonałem siebie o dwie i pół minuty - czyli jakieś tam postępy przez sześć lat zrobiłem.

Później przeprawiliśmy się przez Sosnówkę (ostatnia premia górska karpaczowego etapu przed finiszem) i wróciliśmy do auta. Podjazd pod Sosnówkę mniej sztywny niż w Piechowicach, ale za to przyjemniejszy i - chyba - z lepszym asfaltem. I, niestety, zaśmiecony; mam nadzieję, że ekipa TdP posprzątała te wszystkie żele i papierki, a nie zostawiła tego służbom gminnym.

Krótkie kółko dookoła zbiornika Kozłowa Góra. Oczywiście - wycieczka powiązana ze zdobyczami gminnymi. Cały czas się chmurzyło, ale zaczęło lać gdy już kilka kilometrów dalej usiłowaliśmy wejść do zespołu pałacowo-parkowego. Z którego dość szybko uciekliśmy, biorąc pod uwagę zbliżające się błyskawice.

Dojazd na nocleg w Tarnowskich Górach już w deszczu. Po drodze jeden solidny wypadek - droga zablokowana, chyba komuś za bardzo się spieszyło przy ograniczonej widoczności...

No, w sumie to formalnie nie Wielkopolska, ale "Janowiec Wielkopolski" mówi sam za siebie. Ale może dlatego nie wiało, że to inne województwo?

Wycieczka rozszerzona o tamtejszy Dąb Chrobry. Bo akurat był po drodze...

Po uliczkach Piastowa. I Pruszkowa. I trochę Ożarowa.