W niedzielę (!), do piekła samowolki rowerowej i zupełnej losowości w poruszaniu się.

Godziny wyjścia się nam zgrały, więc machnąłem się do Mordoru odebrać JKW i zabrać do domu.

I taka pogoda, o. W dzień pada, po pracy mokro, rano nawet chłodno.

A do roboty samo się nie dojedzie.

W kierunku z pracy tym razem ja robiłem za niewolnika - trzech chłopa miało wspólną drogę ze mną przez bardzo długi odcinek i wieźli się aż do Hali Wola. Na szczęście (dla wyrównania) do pracy udało mi się podłapać za znajomym z widzenia kolegą z biura - odpuściłem, gdy na DDR doszedł do 36 km/h i dalej się rozpędzał.

Po pracy wiatr się uspokoił i jakoś było przyjemniej.

W nocy nad miastem przetoczyła się burza i wydawało mi się, gdy ruszyłem, że całe rowerowe towarzystwo wywiało. Okazało się, że mimo - wizualnie - strasznych warunków i deszczowej prognozy jednak niewiele osób zrezygnowało z drogi na kołach do roboty.

A to z dedykacją dla tych (a na pewno komuś się przydarzyło), którzy ostatnio o włos...

Z pracy w twarz, do pracy w twarz. Duło tak, że myślałem, że mnie z roweru zerwie.

Nawet się wyspałem, co jest dziwne. Nawet mi się nie chciało spieszyć, ale kiedy wyprzedził mnie niewolnik na trekkingu i z kadencją poniżej 60 jechał 32 km/h pod wiatr, uznałem, że nie mogę tego odpuścić. Potem go ominąłem na skrzyżowaniu, a gdy mnie znowu wyprzedził, uznałem, że aż tak mi się nie chce go gonić.

Kolejny niewolnik jechał na ostrym kole, więc podwiozłem się tylko tyle, ile musiałem, bo z założenia nie ufam ostrokołowym pedalarzom.