A wyjątkowe dlatego, że wypadły w jeden dzień. Powrót do domu o 1:30, runda do pracy - kilka godzin później.

Już prawie nie padało.

A, i w środku nocy, tuż po zjeździe z Passo WKD Jerozolimskie, przed rowerem zauważyłem... dwa zające.

Wykorzystałem chwilę przerwy w akcji "pracuj z nami, wieczorami, nocami" i wylazłem z roboty odświeżyć mózg.

Na znanym zakręcie przy al. 4 czerwca 1989, gdzie z parkingu ostrym zakrętem wjeżdża się na DDR, wyminąłem starszą panią, po czym wszedłem w zakręt... i w nim zostałem. Pierwszy (jeśli niczego nie pominąłem) kolorowy szlif od czterech lat i jedenastu dni.

Musiałem mieć pecha i trochę piasku, bo wchodziłem tam wolniej niż mi się już wielokrotnie zdarzało.

Gdy się już przytuliłem do gleby i poczułem, jak przesuwam pięścią ciekawy dystans po asfalcie, zastanawiałem się tylko nad jednym: co zobaczę, gdy odwrócę dłoń do góry. Nie było tak źle, jak mi się wydawało.

Poprzez wylizanie rany odkaziłem dłoń, poprzez zignorowanie odkaziłem kolano i stwierdziłem, że wcale nie ma co przerywać przejażdżki, która się tak dobrze rozpoczęła.

Pokaż trasę GPS

No, wreszcie chlapnęło konkretnie. Oczywiście, gdy podjeżdżałem pod budynek, to właśnie przestawało, ale cała trasa zrobiona uczciwie, w ulewie.

Gdy ruszałem, na horyzoncie szalały pioruny. Po chwili jazdy ustaliłem, że jadę prosto w nie. Burza - krótka i ciepła - dostała mnie w Błoniu. Na wyjeździe, na dziurawej drodze na Leszno pozostały tylko głębokie kałuże. I te po drugiej stronie, z których dwukrotnie dostałem pełną fontanną ciepłej wody po twarzy. Na szczęście ciepłej.

Z samego rana zobaczyłem pr0 kolegę.

Wyjechał prawie na jezdnię poprzeczną Górczewskiej, ale - mimo że miał okazję przemknąć na czerwonym - po prostu się tam zatrzymał. Chciałem go puścić pierwszego, ale coś się wolno zbierał do startu, więc musiałem go wyprzedzić. Po chwili wyprzedził mnie, więc skorzystałem z okazji i koła. Zauważył to i - z mojejperspektywy - najpierw próbował mnie z niego zerwać (no, tak trochę, bo przyspieszył gwałtownie tylko do jakichś 29 km/h), a potem próbował "wrybkować" mnie w studzienkę kanalizacyjną. Co już było bardzo nieeleganckie.

A potem go straciłem z oczu, bo przeciął kolejne czerwone (tylko frajerzy stoją na czerwonym) i pojechał dalej.

Nieistotne, gdzie byłem ciałem, bo zwiedziałem i Mińsk, i Moskwę, i Warszawę. Kolega Elizium wziął i mnie wkopał w kolejną książkę, którą - znowu - chciałbym oszczędzić sobie na wyścig (tu: BBT), ale prawdopodobnie i ją, i kolejne tomy połknę przed wyścigiem.

No i fajnie. Zakładam bluzę i jadę. I wcale nie jest gorąco.

Wieczorem to aż mi się smutno zrobiło, gdy musiałem wyjść i wsiąść na rower ubrany na krótko, w całym wietrze. Rano pojechałem na długo.

Ale czemu tak nie mogło być w sobotę?!