Tak sobie człowiek pisze w tego bajkstata i pisze, patrzy na innych mu podobnych, a i tak dopiero zauważy, jak mu idzie, jak usłyszy, jakimi wycieczkami chwalą się znajomi w pracy po weekendzie. :)

[edit]

I się okazało, że zupełnie niechcący przekroczyłem właśnie 1000km w tym miesiącu. O włos, bo jest ich 1004 :)

Bo trzeba wracać do domu. Startując z plaży zauważyłem miękkość w tylnym kole, znowu dziura (tak, Morsie, wiem, daruj sobie). Na szczęście dojechaliśmy na tym prawie pod sam namiot. Tam zrobiłem analizę - opona wygląda jak piękna historia dywersji, najwyższy czas na wymianę. Znalazłem też winowajcę - kawałek szkła, którego zapewne wczoraj nie zauważyłem.

Wymiana, spanie, wstaję o 20:30, pakowanie wszystkiego, odpalam samochód... I się okazało, że dyskoteka (świateł), która włącza się przy każdym otwarciu drzwi zrobiła swoje - trzeba szukać pomocnego człowieka. Z kabli odpalił, potem po drodze jeszcze jeden stresujący moment (czy odpali na stacji benzynowej). Odpalił.

W domu jesteśmy o 3:30, dojazd bez korków. :)

Po ostatnim trzęsieniu na szlakach (i porannym kursie na plażę) mieliśmy dość i postanowiliśmy wyskoczyć na asfalt. Ruszam rower spod obozowiska i słyszę jak sakwy wydają dziwny odgłos. Coś nie gra. Patrzę uważnie - kapeć z tyłu (tak, Morsie, wiem, Ty przejechałeś na swojej oponie 20kkm z jedną tylko dziurą). Szybka wymiana i możemy ruszać.

Na start szlakiem w kierunku Słajszewa, potem już tylko asfalt. Ciemno, pagórkowato (skąd oni wzięli tyle górek nad morzem?), jest fajnie się jedzie. Nawet spać mi się nie chce. Turlamy się w kierunku szosy na Łebę, co ciekawe, dojeżdżamy pięknym asfaltem jako podporządkowaną, główna robi się paskudna. Dojeżdżamy do Maszewka, tam skręcamy na Puck, Hipcia chce jechać bocznymi drogami, odbijamy więc na Wojciechowo. Asfalt przechodzi w kocie łby, trzęsiemy się tak ze dwa kilometry. Stajemy pod latarnią na wiosce, patrzymy na mapę, zatrzymuje się burakowóz, wysiada podpity jegomość i zaczyna od słów "co to za stanie?". Na szczeście jego kolega podchodzi i odciąga tamtego, a nam wskazuje kierunek. Dalej już do obozu jedziemy ładnym asfaltem. Nikt nie zasypia, nikt nie wjeżdża w bramy.

Posiedzieliśmy do zachodu na plaży, potem powrót w ciemności - czerwonym do Stilo, rowerowym pomarańczowym na pole namiotowe. Piach to zupełnie inna jakość, gdy jest ciemno. Tak zmęczony (psychicznie) rzadko kiedy jestem.

Początek: namiot - plaża - namiot

Pod wieczór nie czułem mocy, byłem zmęczony (dosłownie zmęczony, nie "zmęczony"), ale dałem się namówić. Na początku spać się chciało, potem się rozjechałem.

Zaliczona nowa gmina: Gniewino. Cała (jeszcze) w piłkach i w niektórych miejscach w flagach Hiszpanii.

A skąd tytuł? Mamy w planie (kiedyś) wziąć udział w BBTour. Wymaga to raczej długiej jazdy, w tym szczególnie nocą. A dziś... półtora kilometra przed metą zaczęło mi się chcieć spać. Ze dwa razy odbiło mnie w lewo, aż w końcu obudził mnie krzyk Hipci (czy też utracona równowaga). Zdążyłem otworzyć oczy na tyle, żeby zobaczyć, jak komuś melduję się prosto w bramę. :) Na szczęście bez szkód we mnie, rowerze i bramie.

Po całym dniu na słońcu poszedłem na rower i dałem się uśpić ciemności. I, najgorsze, "przecież już blisko, nie będę się wygłupiał i teraz robił przerwy".

Do namiotu, nie wiedzieć czemu, dojechałem już zupełniutko rozbudzony.

Namiot - plaża - namiot.

Potem, już po zachodzie, wycieczka rowerowym szlakiem, dobiliśmy po kilku kilometrach do asfaltu, dalej już nie było sensu pchać się w lasy, wróciliśmy asfaltem.

Ostatnia droga do domu - i wyruszamy. Jest 01:43, czas wsiadać w samochód.

A mimo to ludzi z DDRów nie wywiało.
Założyłem Hipci bagażnik, skończył się sportowy wygląd roweru ;)

Na liczniku rocznego przebiegu wyrosła mi dziś szóstka, a po niej kolejne trzy - czyli sześciu szatanów, ani chybi. Teraz już wiem, czemu się tak ciężko jechało, skoro te wszystkie diaboły siedziały (na bagażniku pewnie, psiekrwie).

Czas na oficjalne podsumowanie - nowy rekord weekendowego przebiegu to 260km.