Powrót z pracy spokojny, przyjemny i ciepły, chociaż korki niesamowite. Na Popularnej aż zniżyłem się do jazdy po chodniku, bo nie chciałem walić pod prąd po ośnieżonej jezdni. Korek trzymał od Jerozolimskich (długo przed prawoskrętem), przez Popularną, w zasadzie aż do Połczyńskiej.

Z jazdy na kurs rowerem zrezygnowaliśmy; musimy być punktualnie, a rower tego nie gwarantował. Gdy wyjechaliśmy na ulice samochodem, doszliśmy do wniosku, że decyzja była jednak słuszna.

Rano nową standardową trasą, przez już odśnieżone miasto. A wyszliśmy specjalnie sporo wcześniej, by wziąć poprawkę na syf na drodze.

Weekend spędziliśmy trochę wspinaczkowo (sobota), trochę spacerowo (niedziela) i trochę porządkowo. Porządkowo dlatego, że za pomocą szamponu koloryzacyjnego ("Nafta") i szczoteczki do zębów próbowałem zmienić kolor sierści mojego łańcucha z "płomienny rudy" na "stylowy stalowy". Do tego nałożyłem odżywkę w postaci wosku do łańcucha (ciekawa alternatywa dla smaru, zobaczymy, jak się to w zimie spisuje).

Dziwnie tak ubierać się na spacer, zajęło to dłużej, niż zebranie się na rower. Gdy poszliśmy, oczywiście nie mogliśmy iść jak ludzie, przespacerować się po parku. Poszliśmy w głąb osiedla naprzeciwko, by dojść do torów w okolicy Wola Parku i dalej pójść tymi torami prawie do Lazurowej.

Hipcia musiała być wcześniej w pracy, więc zerwaliśmy się z łóżka jeszcze przed świtem (niezbyt to trudne, bo o 6:30, ale wyzwaniem było), szybkie śniadanie i zbiórka w rytmie "szybciej, no już" powtarzanego przez Hipcię jak matra... tylko po to, by o siódmej (!), w windzie, zapytała mnie "ej, czy my nie za wcześnie?".

Na zewnątrz sypie śnieg, ładnie i konsekwentnie sobie sypie. Samochody jadą ostrożnie, bardzo elegancko wyprzedzają; trochę tracimy czasu na przepychanie się w korku, w końcu leży śnieg i lepiej nie robić nieprzemyślanych manewrów. Decyduję się odwieźć Hipcię do samego końca, rzadko jest taka okazja, a czasu w bród.

Przy Marszałkowskiej komuś pięknie się zaczął poniedziałek - 7:30, a kanar już wypisuje mandat.

Zostawiam Hipcię i ruszam dalej, przejeżdżam skręt w tramwajo-ścieżkę na Nowowiejskiej (DDR zasypany, a "normalnie" skręcić się nie da, bo za mną jadą auta) i muszę pokombinować chodnikiem. Dalej z jakiegoś dziwnego powodu rezygnuję z jazdy Polem Mokotowskim (ciekawe, dlaczego? ;) ) i objeżdżam je przez Batorego.

Na Grójeckiej ruch rowerowy kwitnie... tylko czemu chodnikiem, skoro jest taka fajna, odśnieżona jezdnia?

Na weekend czeka ciężka praca nad rowerem, trzeba w końcu porządnie wyczyścić łańcuchy.

Z pracy standard, do pracy (już) standard; na Towarowej pomogłem sobie jadąc za pchającym się przez tłum (na gwizdkach) dźwigiem Tramwajów Warszawskich.

Od wczoraj mam paskudny katar. Mamy w pracy "służbowe" pudełka chusteczek, wszystkie co do sztuki z cyklu "Hello Kitty". Zatem co jakieś 10 minut smarkam kotu w dupę.

Dom, praca, dentysta. Maks wyciągnięty za ciężarówką w tunelu na Prymasa. Potem jeszcze czekał na mnie uprzejmy autobus. Zima jednak zmniejsza osiągi - miałem problem z utrzymaniem 45 km/h za autobusem.

Dziś powtórzyłem wczorajszy plan na dojazd do roboty: zamiast sunąć Prymasa (która podobno już odśnieżona), żegnam się z Hipcią przy Towarowej i jadę przez Jerozolimskie.

...a w zasadzie, to narzekałem, że zaraz z powrotem będzie zero stopni. No i dostałem prezent w nagrodę.

Powrót do domu w przyjemnym, mocno padającym śniegu. Samochody, oczywiście, jadą grzecznie, spokojnie; to ja czekam, aż ich wyprzedzę, a nie oni narzekają, że im rowerzysta drogę tarasuje. Na kurs było jeszcze fajniej: pługi nie zdążyły poszaleć, więc jechaliśmy po ostro rozjeżdżonym śniegu (ale jeszcze można było spokojnie trzymać rozsądną prędkość). Powrót do domu... to już zależy. Hipcia na swoich balonowych oponach (2.1) jakoś się gorzej bawiła, ja dużo lepiej, bo dorzynałem się do asfaltu. W każdym razie jechało się super. Na Powstańców nawet ktoś z samochodu robił nam zdjęcie.

Rano wstaliśmy trochę wcześniej, żeby wziąć poprawkę na warunki na drodze. Na zewnątrz już dupówa, bo śnieg zgarnięty, rozjeżdżony i posolony: chlapa. Wybieramy Połczyńską, potem jadę przez Towarową (nie spieszy mi się aż tak, żeby się gnieść przez Prymasa - ulicą); mijam radosny odwieczny korek przy Rondzie Zawiszy i po chwili jestem już u siebie.

Zrobiło się chłodniej (-8.3), ale tylko na jeden dzień - jutro już ma być z powrotem zero. Rano, gdy zobaczyliśmy korki na Powstańców, wybraliśmy jazdę Górczewską... błąd! Dostaliśmy całą zaśnieżoną ścieżkę i konkretny wmordewind.

A wspinaczka to straszna pinda jest. "Weź, no chodź, wstaw się jeszcze w jedną drogę, to tylko dziesięć metrów, przecież droga prosta, po klamach...". I teraz mogę sobie tylko narzekać na bolące przedramiona, a jutro trening... i znowu dostanę w dupę. Bo, jak mówi instruktorka, dla przyjemności, to się wspinamy w weekendy.

Zamiast na światełko do nieba - wspinaczka w stronę nieba. Powrót trochę szerszy, żeby chociaż dziesięć kilometrów przekroczyć.