Temat wątku jest cytatem z filmu "Odlot". Jeśli ktoś nie oglądał, to się nie dowie, o co chodzi.

Dziś pierwsza wycieczka z nowym urządzeniem. Zamontowałem GPS-a na lemondce i ruszyłem do pracy. Jest to, jak łatwo przypuszczać, zupełełnie inna praca niż z analogiczną zabawką w komórce.

Co tu pisać - udało się go skonfigurować i dopasować do moich potrzeb, udało mi się przenawigować na drodze do pracy (i, potem, do pewnego przybytku przy Kocjana). Plan na kolejne dni to wgranie przygotowanej trasy i przejechanie po niej, uwzględniając (celowe) zabłądzenie.

To, co mi się szalenie podoba, to nagrywanie śladu i zachowywanie go (plus kontynuacja) gdy GPS przestanie działać.

Dwa ślady poniżej. Zamieszczam sobie dla czystej zabawy, bo nie poszalałem na tyle, żeby codziennie się śledzić.
Pokaż trasę GPS
Pokaż trasę GPS

Tym razem około 23:00...

Wypadła praca w sobotę. Zaprosiłem do współpracy Stefana, bo w normalnym ruchu nie daje przewagi, natomiast w wolny dzień zapewni szybszy dojazd do i z pracy. Średnia wyszła ciekawa.

W związku z tym, że ruchu nie było, byłem w pracy o około osiem minut szybciej. Kto komu więc blokuje ruch i kogo powinno się wysłać na chodniki? Czy któryś pan samochodziarz na każde osiem kilometrów trasy traci łącznie osiem minut przez cyklistów jadących jezdnią? Wątpię. 

Jego Wysokość wyszedł z pracy po 22:00 i jak przystało na arystokratę jechał sobie jak równy jezdną. Wobec nieistniejącego ruchu olał zupełnie kostkowe potworki na Jerozolimskich i zaciemniony ścieżko-asfalt przy Popularnej.

Rano miałem trochę czasu, więc zawinąłem odrobinę naokoło - przez Maczka. Skrzyżowanie z Prymasa rozkopane, tak mi się wydaje, że ktoś zamierza w końcu naprawić ten zakręt tego bubla.

Po pracy, jako że wyszedłem wcześniej, po Hipcię, służyć towarzystwem i lemondką, w drodze pod wiatr.

Do pracy w wiosennym deszczu.

Po długim okresie oczekiwania w końcu opublikowałem relację ze styczniowej Hip-rawki. Zapraszam!

• Raz
• Dwa
• Trzy
• Trzy i pół

Co do jazdy - nic szczególnego, zwykły transport. I brakuje mi kilkuset metrów do przekroczenia 500 km w tym miesiącu.

Z pracy musiałem wrócić tak, jak przyjechałem - w długich rzeczach (nie da rady rękawów podwinąć, a podwinięte nogawki wyglądają zabawnie). Za to dostałem trochę ciepła (nawet znośnego) i kropiący, bardzo przyjemny deszcz.

Rano nie dałem się zaskoczyć i pojechałem zupełnie na krótko, w końcu poczułem wiatr we włosach (tych na nogach). Na wysokości Hali Wola usiadłem na kole jakiegoś chłopaka na MTB, wiozłem się za nim z trzy kilometry, po czym dałem zmianę i tak dociągnęliśmy aż do Ronda Zesłańców.