Tłusty czwartek to doskonała okazja, żeby nażreć się niezdrowych, słodkich i tłustych pączków. Jako że staram się zbić wagę, postanowiłem nie brać udziału w tym całym słodkościowym szaleństwie i skromnie ograniczyć się tylko do pobicia zeszłorocznego wyniku. Od 9:00 do 12:30 zjadłem piętnaście sztuk i zadowolony z dobrze spełnionego obowiązku zamierzałem dać sobie już spokój.

Niestety, plan mój spalił na panewce, bo kolega uparł się rzucić mi wyzwanie i dogonić. Odstawiłem go na bezpieczną odległość jedząc jeszcze trzy i z takim wynikiem zakończyłem.

Nie wiem tylko skąd wielkie zdziwienie dotyczące tego, że tyle ich zjadłem. Przecież 18 to naprawdę przeciętny (jak na moje możliwości) wynik.

No dobrze, rozumiem, patrząc na mnie nie wiadomo za bardzo, gdzie się one wszystkie schowały.

Jazda standardowo: powrót z pracy i poranna rundka.

Powrót z Hipcią (nawet ślisko było), rano siłownia i bardzo spokojnie do pracy.

Stwierdziłem, że poniedziałki też odpowiednio rozszerzę. Miałem wstać o 6:00, ale ruszyłem dopiero o 7:45, przez co nie udało mi się do końca zrealizować tego, co sobie założyłem, tak, by być w pracy na czas. Jednak trzeba wstawać wcześniej.

Znowu czwartek, więc - drugi raz z rzędu - naoBkoło do pracy. Moja trasa tym razem na odcinku między Wieruchowem a Poznańską była nieco czujna, do tego w Piastowie jechałem przez świeży śnieg.

Znowu udało się wrócić do domu z JKW.

Wieczorem pojechałem po Hipcię, bo akurat kończyła o mojej godzinie. Cała Postępu stoiiiiiiii. Zielone światło - i stoją. Czerwone - też stoją. A ja, rowerkiem, myk myk, myk myk myk i już jestem na miejscu.

Rano za to zerwałem się o 5:45 i poszedłem na siłownię.

Albowiem zacząłem tam ćwiczyć.

Trzeba siłę robić, bo Hipcia mi już zupełnie zniknie z zasięgu w każdej dyscyplinie. No, może w szachy nadal będę lepszy. Zrobiłem swoje, zajechałem do domu, zmieniłem zawartość plecaka i powoluuuuutku pojechałem do pracy.