Nie przypuszczałem, że z dróżek rowerowych w parku Moczydło jest stworzony aż taki labirynt...

Zrobiło się ciepło, więc kupa luda wyszła na rowery. To cieszy.

Co za tym idzie, standardem stały się wyścigi na DDR, wyprzedzanie na trzeciego, wyjeżdżanie na czołówkę, skręty bez sygnalizacji, przejeżdżanie na czerwonym, wymuszanie pierwszeństwa na jezdni i cała reszta robiącej dobrą robotę rowerzystom zabawy. To cieszy zdecydowanie mniej.

Dziś ujął mnie dżentelmen, który zmieniał pas w stylu "Like a Boss": najpierw zmieniał pas bez sygnalizacji (po prostu z prawej strony powoli zjeżdżał do lewej), a gdy już zajął miejsce na swoim docelowym pasie, oglądał się. Pewnie sprawdzić, czy nikt go nie przejechał.

Odpinając rower zauważyłem, że zapomniałem zabrać licznika. Został na biurku. Uznałem, że nie chce mi się po niego wracać. Odpaliłem śledzia w telefonie i ruszyłem. W końcu przypomniałem sobie, że miałem sprawdzić, czy taka jedna droga, którą mijam w ślimaku przy WKD Jerozolimskie, faktycznie, tak, jak mapa wskazuje, łączy się z Grójecką. Włodarzewska, znaczy się.

O dziwo, droga prowadziła tak, jak było napisane na mapie. Przez Gołąbki dotarłem w okolice S8, a potem uznałem, że pojadę przez Domaniewek. Tyle, że pomyliłem skręty i wylądowąłem w Ożarowie, skąd wewnętrzną drogą przy torach i przez jakieś pola (gruntówkami, niekoniecznie utwardzonymi) dotarłem do... a czort wie, gdzie. Pogroszew chyba.

Zobaczyłem drogowskaz na Borzęcin i stamtąd ruszyłem w znanym już kierunku. A potem to już stara, dobra, sprawdzona droga przez gminę Stare Babice.

Bez licznika i bez choćby zegarka nie wiedziałem, która godzina, ile już jadę i - nie znając prędkości - kiedy dotrę do domu. Nie znałem godziny, dzień znałem, ale spodziewałem się, że średnia będzie wyższa. Śledzik był nieubłagany: 26 km/h. Ot, proszę, jaka jest różnica między wskazaniami i wydajemisiem.

Poranek spędziłem w dymie spalin, bo po drodze spotykając sześć skuterów, prawie za każdym udało mi się utknąć. Dopiero gdy wjechalem między drzewa przy Popularnej mogłem poczuć coś w rodzaju świeżego powietrza.

Skończyła mi się książka.

Nie lubię tego, bo trzeba szukać nowej. A ta stara była naprawdę, naprawdę dobra.

Tym razem Biskupice przez Mosznę.

Żeby trzy stopnie rano?! Skandal!