Dwa tygodnie (równe!) nie było mnie na szosie, jeździłem tylko do pracy. Obrazowo to tak, jakbym po dwóch tygodniach spacerowania wziął się za bieganie.

W zasadzie to nie ma czego komentować. Wyszedłem na 2 h, ale już po pierwszych 30 minutach wiedziałem, że trzeba skracać. Wyszło półtorej godziny z jednym akcentem wzdłuż Kosmowskiej...

Pokaż trasę GPS

Miałem wziąć i wyskoczyć z pracy na moment, więc zabrałem szosę, żeby szybciej oblecieć.

Ale w ciągu dnia dostałem telefon, że dzisiaj to w sumie jednak nieee... I o, tyle z załatwiania spraw.

Po zakończeniu części crossfitowo-kolarskiej (rower - noszenie ciężkich przedmiotów - rower) zajmowałem się dzieckiem znajomych.

Nikt nie zginął, nie trzeba było wszczynać poszukiwań, było znośnie. To trochę jak z prowadzeniem pijanego kolegi przez miasto: musisz słuchać jakichś nietrzymających się kupy wynurzeń, odpowiadać cokolwiek, bo i tak nie ma to znaczenia, pilnować, żeby nie wlazł pod koła, nie zgubił się w tłumie i nie wysikał pod murem.

Nie powiem, że rozumiem, dlaczego ludzie sobie robią takie coś, marnując na to pół życia, ale doceniam wysiłek. Podejrzewam, że zaczyna się od tego, że nie masz wyboru i oddajesz hołd swojemu wrzeszczącemu bożkowi przez 24 godziny na dobę, a potem po prostu przyzwyczajasz się do tego i nawet nie wiesz, że można inaczej.

Złapałem potężną ulewę na powrocie. Może ilość mokrych ciuchów na grzbiecie wynikała z mojej własnej niedbałości, bo w końcu mogłem sprawdzić prognozy rano - wówczas zabrałbym kurtkę przeciwdeszczową, ale z drugiej strony: ciepły deszcz i pół godziny jazdy? No nie przesadzajmy!

A w międzyczasie nadrobiłem wszystko i jestem już na bieżąco z wpisami na BS.