Jesień przyatakowała piątkowym popołudniem, więc wolałem już nie bawić się tak, jak ostatnio, tylko założyłem bluzę i nogawki.

Miałem w planie zaliczyć trzy kwadraty w okolicy Podkowy Leśnej. Pomimo upływu lat ten kierunek nadal pozostał dla mnie "nieprzyjemnym", bo świateł dużo, skrzyżowania, ani się rozpędzić ani nic. A do tego w Podkowie i Brwinowie ścieżków jest sporo, więc jest to kolejny problem z cyklu "hamowanie przy każdej poprzecznej".

Zacząłem od strony Pruszkowa, dość szybko przegapiłem pierwszy planowany skręt (chyba był remont) i wylądowałem na relatywnie nowej DDR po północnej stronie torów, obok jakiejś lokomotywowni lub innych kolejowych (lub byłych kolejowych) zabudowań.

W Pruszkowie dawno nie jeździłem, więc na miejscu okazało się, że wzdłuż głównej mamy co prawda drogę rowerową, ale w zamian za to jest dużo wolniej.

Potem trochę kręcenia po Podkowie i przyległościach, zaliczone to, co zaliczone być miało i powrót do domu.

W ostatnią sobotę dokonało się. Po 10 latach zbierania koła naszych rowerów przejechały granice ostatniej z gmin w Polsce - 2479 sztuk mamy już w kieszeni. 

Opis słowno-poetycki: tutaj.

Nie wiem kto buduje cmentarz przy ulicy Baśniowej, ale doceniam. Tam właśnie zaczęliśmy, w miejscowości Niwki, pod Siewierzem.

Poprzeskakiwaliśmy przez pagórki rozmaite, w sumie mniejsze niż większe, trochę pouciekaliśmy przed deszczem, a trochę nas złapał. A potem stanęliśmy sobie na kawę, gdzieś na stacji, bo czemu nie? 

A potem pokonaliśmy bardzo przyjemny podjazd do gminy Olsztyn, a chwilę później... cyk, linka od przerzutki się zerwała.

Po wymianie do pokonania pozostał zjazd. W deszczu. W ulewie. A potem dalej, dalej, dalej... suchawo zrobiło się dopiero długo później.

Krótkie kółko dookoła zbiornika Kozłowa Góra. Oczywiście - wycieczka powiązana ze zdobyczami gminnymi. Cały czas się chmurzyło, ale zaczęło lać gdy już kilka kilometrów dalej usiłowaliśmy wejść do zespołu pałacowo-parkowego. Z którego dość szybko uciekliśmy, biorąc pod uwagę zbliżające się błyskawice.

Dojazd na nocleg w Tarnowskich Górach już w deszczu. Po drodze jeden solidny wypadek - droga zablokowana, chyba komuś za bardzo się spieszyło przy ograniczonej widoczności...

Pętelka przez Młochów i Podkowę. Nic wyjątkowego, nie podobają mi się za bardzo te tereny, jeżdżenie w większości po drogach technicznych to jednak cały czas hałas ulicy gdzieś tam brzmiący w uszach...

Pizgało jak głupie. Co prawda można było jechać szybciej pod ten wiatr i szybciej z nim, ale nie po to są urlopy żeby się męczyć. 

Skróciliśmy trasę, bo gdy się już wyspaliśmy, to okazało się, że wpakujemy się w burzę i będzie mokro. Więc, żeby tejże uniknąć, zastosowaliśmy drugi plan i drugi komplet śladów przygotowanych dzień wcześniej. 

A potem wpakowaliśmy się w różne asfalty, "ścieżki rowerowe", a na koniec, za Wągrowcem, w szutry, gdzie nas przemoczyła burza, a potem deszcze, a potem znowu deszcze i tak aż do końca...


Szuter jaki jest, każdy widzi. A ja szutrzakiem nie jestem.


No i o. Porobione i już nie rośnie.

Trochę tego wiatru było, ale tylko gdy jechało się pod niego. Bo jak się z nim jechało, to jakoś nie przeszkadzał. Przeszkadzały za to potworki szumnie nazywane "ścieżkami rowerowymi": budowane z cegły, kostki czy jakiegoś kamienia, zarośnięte, a jak nie, to przynajmniej nierówne. A jak już ktoś zbudował równą, to na pewno w najbliższej miejscowości przechodziła w szlak księżycowego krajobrazu poprzetykanego wyjazdami z posesji.

Aż chce się powtórzyć za Elizium: "samorządy nas nienawidzą".

No, w sumie to formalnie nie Wielkopolska, ale "Janowiec Wielkopolski" mówi sam za siebie. Ale może dlatego nie wiało, że to inne województwo?

Wycieczka rozszerzona o tamtejszy Dąb Chrobry. Bo akurat był po drodze...

W porównaniu z jazdą z wczoraj nie było chaosu tylko równa jazda bez zbędnego szarpania. Kilka zaciągów, mniej jazdy w grupie, bardziej po sznurku... No, fajnie było.