Frankenstein na chodzie

Coraz bardziej przyzwyczajam się do krótszego mostka. Niby tylko dwa centymetry, a czuję tę różnicę.

Pierwsza w kolejności wycieczka do lekarza. Tam, podczas wywiadu lekarskiego, padło pytanie o mniej więcej takiej treści: "Pan to widzę jest tak konkretnie zbudowany, czy czasem sterydów pan nie bierze?". Cholera, sterydów nigdy nie żarłem, na siłowni byłem w życiu cztery razy, w tym cztery w ramach WF-u, a tu, proszę, taki komplement. Nic to, że pani doktor miała powyżej pięćdziesiątki.

No dobra, przyznaję się, wciągałem brzuch.

Potem podróż do domu. Z powrotem wpadłem w rytm pedałowania w SPD i rower płynie przez asfalt. W domu zestresowana egzaminem Hipcia otrzymała ode mnie na odprężenie kolczyki w kształcie rowerków. Mam nadzieję, że jutro zawinie się po egzaminie i pojedzie kupić brykę, bo tak smutno mi jedynemu mieć rower.

Rano zajechałem do pracy... obok mojego miejsca stał teoretycznie obcy, choć znany skądś rower. El Stalkero ruszył się i dotarł dzisiaj do pracy. Ku swojemu zdziwieniu przeżył (chociaż mówiłem, że jak sobie w weekend robią z żoną 8 km, to da radę i zrobić 7,1 km do pracy; nie wierzył).