Gdy grasują złodzieje, hipopotamy jeżdżą asfaltem

Wychodzę z pracy w piątek, wyjeżdżam z garażu, a tu nagle okazuje się, że ktoś wziął i ukradł drogę rowerową! Serio, serio! Tam, gdzie do tej pory kostka Dauna, niczym nieśmiała licealistka, czerwieniła się zachęcająco, wyrosło białe pastwisko. Upstrzone, co prawda, kilkoma pojedynczymi śladami rowerów, ale jednak pastwisko.

Niepocieszony i wielce zakłopotany tym odkryciem, postanowiłem postawić na szali swe życie i - choć może to brzmieć niewiarygodnie - postanowiłem jechać jezdnią. Ja i jezdnia! Nigdy bym nie przypuszczał!

Początek był spokojny, jak zawsze zresztą. Kolorowo zrobiło się przy zjeździe z wiaduktu, bo tam zaczął się już korek. Jak zawsze, jako burak-rowerzysta, za nic mając sobie ludzi, którzy uczciwie czekają żeby wystać swoje w korku, wjechałem między auta i po chwili byłem już na Popularnej. Tam wcale lepiej nie było. Wsiadłem więc na lewy pas łamane przez środek i pomknąłem aż do Chrobrego niczym nie niepokojony. Kierowcy z naprzeciwka jak nigdy cisnęli się do prawej, zostawiając samotnemu rowerzyście wolny środek. Na Globusowej i Dźwigowej lepiej się nie zrobiło, dopiero na Powstańców nastał luz.