Druga (urodzinowa) Hip-rawka. Dzień 2

W nocy było ciepło. Nawet za gorąco. Deszcz kapiący w sufit namiotu przyjemnie usypiał, przeszkadzało tylko jedno miejsce na suficie, z którego zwykle kapią krople, trzeba było podwiesić tam kapelusz. Już rano, gdy po raz nasty mówiłem "jeszcze pięć minut", kap! kap! zmieniło się w pac! pac! Coś najwyraźniej chodziło dookoła namiotu. Nie człowiek - zwierzę. Chodziło, ale tak jakoś dziwnie, dookoła, zmieniając kierunki, pojawiając się raz z jednej, raz przenikając bezgłośnie na drugą jego stronę. Wyjrzałem zatem z namiotu i... biało. Piękne, wielkie płaty śniegu spadają sobie na las, rowery przykryte białym puszkiem... do tego Hipcia niedokładnie wytarła obiektyw z pary i z jednej strony mamy dodatkowy, artystyczny efekt zaparowanego aparatu. Śnieg czy nie, trzeba wyjść. Szybkie śniadanie, po nim ruszamy do pakowania. Jak zwykle bez rękawiczek (żeby ich nie moczyć) zebrałem wszystko do kupy i, już kończąc, rzuciłem żartując, że chyba pozwolę sobie założyć rękawiczki. Usłysząłem fuknięcie, po czym zorientowałem się, że przez cały czas mojego pakowania Hipcia grzała sobie ręce zwinąwszy je w piąstki. "A bez rękawiczek ich sobie zagrzać nie możesz?" - zapytała z przekąsem. "Mogę" - odpowiedziałem - "ale zajmie to trochę dłużej".

Wypchaliśmy rowery na asfalt, teraz pokryty topniejącym śniegiem, a następnie pchnęliśmy się w kierunku Nidzicy. Śnieg już od chwili nie padał, było tylko mokro; tuż za Nidzicą przywitał nas wiatr. Teren zrobił się bardzo pagórkowaty, wiatr bił mocno w twarz, więc prędkość była fatalna. W Uzdowie, gdzie mieliśmy odbić w kierunku Grunwaldu, mieliśmy średnią nieco powyżej 15 km/h i z ulgą przystanęliśmy na Statoilu. Dalej droga prowadziła w innym kierunku, więc zrobiło się trochę spokojniej, chociaż i tak wiatr tym razem dawał z boku, przeszkadzając w jeździe. Minęliśmy znak zachęcający do odwiedzenia pola bitwy i w okolicach skrętu na Marwałd przystanęliśmy, by sprawdzić, czy Grunwald się już zaliczył. Okazało się, że moja mapa nagle przestała pokazywac granice gmin, pozostało więc liczyć na to, że trasę nakreśliłem poprawnie i Grunwald, jeśli nie zaliczył się do tej pory, to zaliczy się później.

Po kolejnej porcji rowerowego rzemiosła wyjechaliśmy do Lubawy, a stamtąd wyjechaliśmy na Iławę. W międzyczasie zaczął padać deszcz. Już nie mżawka, a porządny, polski, regularny deszcz. Droga na Iławę okazała się być w przebudowie, kilku kierowców na pewno nas trochę bardziej nie lubi, ale nikt się nie niepokoił, nikt nie trąbił, kazdy czekał na swoją kolejkę, a my staraliśmy się w miarę możliwości być pomocnymi i współpracowaliśmy gdy mieli okazję do wyprzedzenia. Iława przywitała nas śmieszką rowerową, która wyprowadziła nas na skrzyżowanie z główną. Z niej odbiliśmy na chwilę do Lidla, zrobić zakupy, po czym ponownie już mokliśmy na kolejnej śmieszce rowerowej, która wyprowadziła nas prosto na drogę na Grudziądz. Krajówka jak krajówka - nawet szeroka, ruch niewielki, deszcz i cholerny boczny wiatr. Tak, wolę jednak deszcz od wiatru. Za Kisielicami odbiliśmy w prawo, w kierunku Prabutów, tam, stojąc pod jakimś przystankiem, analizowaliśmy mapę. Hipcia chciała koniecznie odwiedzić Kwidzyn, ale wówczas trasa do planowanego miejsca noclegowego sięgnęłaby do drugiej w nocy i wpłynęłaby na kolejny dzień (a na niego mieliśmy przygotowany raczej sztywny grafik). W końcu jednak uznaliśmy, że jedziemy przez Prabuty, powinno się zrobić około 170 km, co jest dystansem względnie akceptowalnym. Ruszyliśmy dalej - omijając skręt na Kwidzyn. Z metra na metr droga się zepsuła. Dziura na dziurze, nierówny asfalt, na zjazdach ciemno, nawet nie ma się jak rozpędzić... zmarnowaliśmy tam sporo czasu.

W Prabutach (które okazały się być większym miastem) zrobiliśmy przerwę na Orlenie. Zjedliśmy po dwie parówki i mając świadomość tego, że zostało nam do pokonania tylko 30 km, zastanawialiśmy się, po co kupiliśmy w Lidlu parówki... jakoś nie mieliśmy na nie najmniejszej ochoty. Dalsza droga to przebijanie się przez ciemność i początki dosychania, bo deszcz w końcu się znudził i sobie poszedł. Gdzieś tuż przed Iławą zaszyliśmy się w lesie, tym razem liściastym, rozbiliśmy się w niewielkiej dolince, wczołgaliśmy do namiotu... tym razem już nawet się nie przebierałem - wszystkiemu, co miałem na sobie należało się suszenie.

Wychodzi rano człowiek z namiotu, a tu © Hipek99

Poranek w lesie © Hipek99

Rowery nie zostały oszczędzone © Hipek99

Zamek w Nidzicy © Hipek99

Droga w kierunku Uzdowa © Hipek99

Grunwald tuż tuż. Ale my skręciliśmy trochę wczesniej © Hipek99

Gdzieś na krótkim przystanku © Hipek99

Grunwald został z boku, my skręcamy na Marwałd © Hipek99