Recepta na udany wieczór

Nadchodzi wieczór. Zbliża się godzina osiemnasta, sporo ludzi znika już z pracy. Klimatyzacja szumi spokojnie, myszki klikają, drzwi trzaskają, bo kolejni szczęśliwcy udają się na wieczorny odpoczynek. W końcu zostaje nas czwórka. Klusia dystyngowanie sunie przez pokój, odziewa się w czerń i rzucając nam krótkie "Cześć" oddala się zniknąć w ciemnoszarym mroku, by tam pewnie wyśmiać się do rozpuku z trzech ofiar losu, którym ów kazał zostać. Zamiast... właśnie. Zamiast posiedzieć z kolegami, pocieszyć, dotrzymać towarzystwa... po prostu ucieka do domu! Brak mi słów.

Z trzech potępionych miało zostać dwóch, bo już byłem również przebrany, gdy nagle Piękny Lolo mruknął coś o kolejnym problemie... Przebrany już siadam do komputera i tak siedzimy sobie przez kolejne półtorej godziny, ramię w ramię, trzech muszkieterów myszy i klawiatury: Piękny Lolo, El Stalkero i autor niniejszych słów. W końcu jednak problemy się kończą (albo przynajmniej zostają przygaszone) i można znikać.

I tak o, zamiast wyjść tuż po osiemnastej wychodzę jakoś przed 21:00. Magia korpo, abra-pracuj-kadabra.

Na szczęście w nagrodę dostałem spokojną, pustą Warszawę i sypiący spokojnie śnieg. Ruchu zero, ulice suche, aż chce się jechać gdzieś dalej. Ale dalej nie ma po co, bo w domu czeka kolejna nagroda za ciepliwie i dzielnie przepracowany dzień.

Poranek za to przywitał mnie rozjeżdżonym na ulicach śniegiem... Tu już przyjemność z jazdy się skończyła.