Odwiedzić Gassy

Swego czasu tak o tym miejscu pisał nieodżałowany, nieaktywny od dawna BestiaHeniu:

To tutaj spotkasz Cervelo P5, a Pinarello i Bianchi to codzienność. Jeśli nie potrafisz utrzymać 40km/h na całym segmencie to nie masz co się tam pokazywać. Gassy - mekka kolarstwa. To właśnie tu wszyscy warszawscy kolarze spotykają się na swoje codzienne rundy. Często zerkaj za swoje ramie, bo akurat może Cię potrącić peleton Ośki Warszawa, czy innego Żolibera.

Sparaliżowany strachem pojawiłem się tam również i ja. I co zobaczyłem? Gładki asfalt, jakieś pola, Wał Zawadowski. Żadnej magii. Równie dobrze można jeździć po Okuniewie, czy innym Raszynie.

A jednak Gassy to co innego. Nikt nie wie dlaczego, spotyka się tutaj cała kolarska śmietanka. Można poznać mnóstwo kolarskich znajomych. Można się dowiedzieć też jak łatwo jest zerwać Cię z koła.

Są wpisy, które mnie potrafią zaciekawić, a ten - mimo że napisany tak dawno - gdzieś huczał w mej głowie. Po tych okolicach zdarzyło mi się jechać, ale do samych Gassów jakoś nigdy. Miejsce, w którym spotykają się "wszyscy warszawscy kolarze", na które #szosowawarszawa z Wykopu ustawia się wieczorami - to mogło być coś ciekawego. A jako że Hipcia musiała zostać w domu, to mogłem sobie pozwolić na taką wycieczkę - gdybyśmy mieli jechać razem, to na pewno nie pchalibyśmy się takiego kawału przez miasto.

Przeleciałem do Wilanowskiej nawet sprawnie, później, aż do Przyczółkowej DDR-kami, zastanawiając się, czy ta po południowej stronie Wilanowskiej nie jest czasem wyasfaltowana (bo po stronie północnej - już za Sobieskiego - mieszka sobie kostka). Na fragmencie drogi "technicznej" wzdłuż Przyczółkowej kupa ludzi, dwie wielkie, mijające się Masy Krytyczne.

Po chwili już jestem po drugiej stronie i zbliżam się do Wisły. No ale... gdzie ci kolarze? Młodzież na góralach: jest. MTB-owcy: są. Rodziny z dziećmi: a jakże. Przyczepki rowerowe: ależ owszem. Całokształtu dopełniły babcie w kapeluszach i dziadkowie, z rozwianymi koszulami prezentującymi pokaźne brzuchy. Ale kolarzy ni ma.

W końcu pojawiło się kilku. Pojedynczy, czasami parami. No cóż, chyba nie trafiłem w godzinę, bo trochę wieje pustkami.

Spodziewałem się jednak sporo lepszych asfaltów. Wcześniej trafiały się nierówności, fragment długiej prostej na Obory był połatany, a później przeszedł w zwykłe, betonowe płyty zalane asfaltem. Tym akurat, szczerze mówiąc, zawiodłem się nieco, bo spodziewałem się, że będą tu asfalty gładkie, jak łysina błyszcząca w świetle księżyca.

Przeleciałem w kierunku Konstancina, bezlitośnie wygrywając walkę na podjeździe z babcią na mieszczuchu. Powrót przez Piaseczno, gdzie przetestowałem znaną mi DDR-kę i kolejną, nieznaną, już w Warszawie (miała 300 m długości i kończyła się trawnikiem).

No i o. Może jeszcze zawinę w te strony, bo trochę dróżek zostało nieodwiedzonych. No i może w końcu trafię na te peletony lecące 40 km/h.