Pierścień tysiąca chmur

Jeszcze nie do końca zdążyłem odpocząć po Pięknym Zachodzie, a już trzeba było na nowo pakować rzeczy do samochodu i szykować się na kolejny wyścig. Tym razem - już po raz czwarty - mieliśmy pojawić się w bazie w Świękitkach, by stanąć na starcie "Pierścienia".

Na miejsce dojechaliśmy późnym popołudniem, rozbiliśmy namiot tak, jak zwykle, w dalekim kącie i... w zasadzie tyle musieliśmy robić. Start solistów przewidziany był jako przedostatni (po dwusetce jadących w kategorii Open), a tuż przez kilkoma osobami jadącymi w kategorii "Team". Do tego lista startowa została przygotowana na podstawie aktualnej klasyfikacji PP Ultra, w kolejności od osób ostatnich na liście. Nasza godzina startu to kilkanaście minut po... dziesiątej. Dlatego też wszystko, co związane z bezpośrednim przygotowaniem startowym, zostawiliśmy na dzień startu, skupiliśmy się na wypoczynku i wystawianiu się na przejmujący, chłodny wiatr.

Towarzystwa dotrzymywał nam Wojtek, który dość szybko przeniósł się ze swoimi bagażami w bezpośrednią bliskość naszego namiotu. W bazie działo się niewiele, każdy jedynie, przy tym wietrze, ubierał się jak mógł i wciskał głowę w ramiona, więc wiele czasu tam nie spędziliśmy. Pogadaliśmy jeszcze trochę przy namiocie, a gdy zaczęło robić się szarawo, Wojtek wbił się w swój śpiwór i NRC-tkę, my w namiot i tak zakończyliśmy dzień.

Budzik nie musiał wcale dzwonić. Pierwsi zbierający się zawodnicy już snuli się po terenie rozmawiając i powoli narastający harmider spowodował, że w końcu wstaliśmy dwadzieścia minut przed zakładaną pobudką. Do tego w nocy Wojtek za to - to zapewne taktyka rozpraszania przeciwników - szeleścił tą swoją folią przy każdym ruchu. Ale mimo wszystko czułem się wyspany. A Hipcia, tradycyjnie, nie.



Przypiąłem torby do rowerów: sam zarzuciłem sobie małą podsiodłówkę z narzędziami i lokalizatorem, na górę ramy torbę na telefon i drugą, mniejszą, na żele i dokumenty, a pod ramę szeroką przestrzeń na kurtki, rękawki i nogawki. Dwie ostatnie pozycje z tej listy opuściły torbę, gdy tylko zobaczyłem, jaka temperatura się szykuje, bo postanowiłem w nich jechać jednak już od startu. Hipcia za to wzięła dwie torby na ramę i większą podsiodłówkę z Bikepacka.



W końcu zbliżyła się godzina dziesiąta i mogliśmy spokojnie doturlać się na start. Startowały już pierwsze grupy solistów, na razie paczkami, ale ostatnia dwunastka (czyli grupa prowadząca w klasyfikacji PP Ultra) miała być wypuszczana co minutę. Poczułem się nie na miejscu, bo sam puchar mnie niewiele interesuje. Wysokie miejsce na liście zawdzięczam przejechaniu PZ w wersji 1900 km, który dawał maksymalną ilość punktów, więc na siódmym miejscu rankingu pojawiłem się niejako przypadkiem. Poczułem się jeszcze bardziej nie na miejscu, gdy podszedł do mnie Robert i zaczął opowiadać o tym, jak to nasza dwunastka może namieszać w klasyfikacji i że do końca nie będzie nic wiadomo. "Namieszać", ja, akurat.

Odcinek 1: Start - Jeziorany

O moim "mieszaniu" w klasyfikacji najlepiej mogło powiedzieć kilka pierwszych minut po starcie, kiedy to błyskawicznie objechała mnie pozostała szóstka solistów. Hipcia mruknęła tylko, tradycyjnie, "co tak wolno?", Wojtek za to szturchnął krzycząc "berek". I tak oto ostałem na końcu stawki.

Czy na ten wyścig miałem jakiś plan? Owszem. Zamierzałem zmierzyć się z zeszłorocznym Pierścieniem, który poszedł mi bardzo dobrze i przy okazji sprawdzić, czy dam radę pojechać mocniej niż wtedy. A do tego, skoro mam już jechać na poważnie, postanowiłem również wrócić do dawno nie widzianej atrakcji i pooszczędzać czas na postojach.

Już na samym początku czuć było, kto dziś będzie rozdawał karty. Wiatr wcale się z nami nie bawił. Mocne powiewy pojawiały się znienacka zza pagórków, znikały w lasach, albo, przeciwnie, zdradliwie dmuchały zza drzew. I chociaż nie było groźby zostania zepchniętym z drogi przez takie dmuchnięcie, to jechało się ciężko i wolno.



Chwilę później dostałem wiadomość od mamy: "Źle się czujesz, że jedziesz ostatni?". No tak, motywacja na poziomie eksperckim. Gdybym jeszcze do tego wszystkiego nie wiedział, że startowaliśmy w odwróconej kolejności... W sumie, to ta odwrócona kolejność budziła moją ciekawość: wszyscy mamy tak samo ciężkie warunki, przez co jadę dość wolno, ale wcale nie jakoś słabo (a wręcz przeciwnie - jechałem raczej mocno), a ciągle nie spotykam nikogo.

Po chwili przegoniła mnie dwójka jadąca w kategorii Team. Profesjonalnie, bez zbędnych gestów (nie, żebym oczekiwał, że pozdrowią jakiegoś spotkanego trzepaka, takiego jak ja), z tyłu techniczne auto z kogutem, prędkość obiecująca... Śmignęli i jeszcze przez chwilę widziałem ich na kilku pagórkach. A potem zostałem sam.

Na PK w Jezioranach zjechałem tylko na momencik. Zabrałem banana, uzupełniłem picie i - mijając się z trójką innych zawodników z kategorii Team - ruszyłem na dalszą część wycieczki.

Odcinek 2: Jeziorany - Mrągowo.

Gdy po raz kolejny roztrząsałem zawiłości zależności między ilością watów, które mogę wykręcić, a tym, co kręcą inni i zastanawiałem się, czy to po prostu ja nie potrafię jeździć pod wiatr, nagle... na horyzoncie zobaczyłem rowerzystę. No proszę, pierwszy. Z wyprzedzeniem go miałem pewne trudności, bo miałem wrażenie, że od kiedy mnie spostrzegł, zaczął mi uciekać, ale jednak został z tyłu. A potem minąłem jeszcze koleżankę. I jakiegoś zabłąkanego openowca.



Wiatr nieustannie wiał, wyłączyłem muzykę, bo wraz z nieustającym szumem wichru zaczynała mnie skutecznie usypiać. Odcinek do Mrągowa, nieco bardziej płaski, pokonuję już sporo szybciej.

Na punkcie mijam się z kolejnymi zawodnikami. Wygląda to tak, jakby ktoś nagle rozsypał zawartość worka z kolarzami: nie było, a tu nagle są wszędzie.

Odcinek 3: Mrągowo - Wydminy

Tuż za miastem... wyprzedzam kolejną grupkę kolarzy. Tym razem jadą dość ciekawie, tj. jedyny solista w grupie (Marecky) jedzie na końcu, trzymając obowiązkowy odstęp, ale pozostała trójka (openowców!) jedzie... tak samo! Na trasie zobaczę jeszcze sporo takich sytuacji, gdzie ludzie mogący jechać sobie na kole, jadą w praktyce solo, często nawet w zasięgu wzroku.



Trzy niewielkie pagórki na drodze do Rynu mijają bezboleśnie, dalej jest znany i sklęty chyba przez wszystkich kilkunastokilometrowy sektor MTB. I tu: niespodzianka! Trochę nierówności zostało, ale część drogi została wyremontowana i takich paskudnych, naprawdę paskudnych dziur, jest może jedna trzecia całości. W tych warunkach wietrznych to bardzo dobra wiadomość, bo tutaj mamy - po raz pierwszy dzisiaj - wiatr w plecy.



W tym momencie dokonuję pierwszej próby skorzystania z telefonu i - w związku z tym, że Hipcia jest niedostępna (jak się potem okazało, telefon odblokował się w kieszeni i uruchomił sam sobie tryb samolotowy) - dzwonię do Krzyśka. Rozmowa polega głównie na mówieniu, z słuchaniem jest gorzej, bo wiatr powoduje, że średnio się słyszymy. Umawiamy się na rozmowę w innych, bardziej sprzyjających warunkach.



Mijam przystanek, na którym usiłowałem dwa lata temu spać i ruszam dalej, w stronę Wydmin. Ostatni odcinek z wiatrem w plecy i... oj, ile tu rowerów!

Punkt jest dosłownie zasłany rowerami, na zewnątrz stoi spokojnie dwadzieścia osób i drugie tyle w środku. Nikt się nie spieszy, panuje raczej radosna atmosfera sobotniej przejażki niż jednego z natrudniejszych polskich maratonów. Uzupełniam tylko bidony, wrzucam w kieszeń banany i batona i ruszam dalej.

Odcinek 4: Wydminy - Dowspuda

Jadę. Wyprzedzam. Robię zdjęcia. Dalej jadę. Wiatr... pomaga. Albo przynajmniej nie przeszkadza. Nie wiadomo, kiedy mija te sześćdziesiąt kilometrów, a ja wykręcam najlepszą średnią odcinka - 29 (tak, wiem, niektórzy mieli takie z całości).



Zjeżdżam na punkt. A tam... Zaraz, proszę państwa, tu jest tylko jedna osoba z Sanatorium i jestem to ja. Dlaczego Wy wszyscy tak bardzo nic nie robicie?!

W sali karczmy panuje ruch i hałas jak w górskim schronisku późnym popołudniem, gdy każdy już zszedł ze szlaku i właśnie sączy kolejne piwo. Jest pełno. Obecny na punkcie Robert wskazuje mi, gdzie są izotoniki, dzięki temu tankuję bidony do pełna i ruszam.

Odcinek 5: Dowspuda - Sejny.

Wiatr wieje w bok, ale jakoś tak, że i trochę pomaga, i do tego nie będzie szumiał w mikrofonie. A skoro tak, to próbuję dzwonić - najpierw Hipcia, która jest poza zasięgiem, a potem wracam do rozmowy z Krzyśkiem. Potwierdzam u niego informację, którą zdobyłem rzucając okiem na monitoring: Wojtek stracił kontakt z czołówką i jedzie kilka kilometrów przed Hipcią. Ja z kolei traciłem: do Wojtka równe 20 km, do Hipci: 14.

Przy miłej rozmowie czas szybko płynie, więc nawet nie wiem, kiedy przelatuję przez Augustów i ląduję na przyjemnej, asfaltowej DDR prowadzącej wzdłuż krajówki w kierunku Sejn. Gdy w końcu przestajemy rozmawiać, akurat tuż za mną pojawia się kolarz, wyprzedza mnie i trzyma tempo zgodne z moim, więc dopasowuję się do niego, jadac dobre 200-300 m z tyłu. Powoli, jadąc w takim "zespole" doganiamy widoczne na horyzoncie dwa światełka.

Ten odcinek trasy ma różne opinie: Hipcia go nie cierpli, bo jest przeraźliwie nudny, a mi właśnie się podoba, jest lekko wznoszący, na dobrym asfalcie, pozwala przejechać ten fragment równym i mocnym tempem.

W międzyczasie zaczyna się robić szaro i włączam lampkę. I robi mi się trochę smutno, gdy widzę, że nie świeci tak, jak powinna świecić. Owszem, baterie była nie pierwszej nowości, ale powinna wystarczyć i to z zapasem, tymczasem powoli przestaje mi się podobać to, co widzę. Na razie jednak i tak muszę poczekać, aż zobaczę, jak spisuje się w ciemności; w razie czego powinienem mieć komplet baterii w przepaku.

Tuż za skrętem na Sejny, ledwo kilka kilometrów przed miejscowością, staję na poboczu na przerwę techniczną i nagle słyszę... trzeszczenie. Taki nieprzyjemny, znany każdemu odgłos, który wydaje guma trąca o metal. Natychmiast sprawdzam powód i dochodzę do wniosku, że co najmniej od Augustowa jadę z trącym o obręcz klockiem. Gdy poprawiam go, robi się od razu przyjemniej. A i jakoś prędkość - mimo jazdy pod wiatr - rośnie. Do wspomnianych kolarzy straciłem trochę czasu, ale bez oporów generowanych przez hamulec (umówmy się: bez takich oporów to każdy potrafi) odrabiam to w mgnieniu oka, jeszcze w mieście wyprzedzając jednego z zawodników.

Punkt w Sejnach zapamiętałem z zeszłego roku i liczyłem na to, że będzie równie dobrze wyposażony. Nie przeliczyłem się. Są izotoniki (na których bardzo mi zależało), drożdżówki, wafelki i nawet cola! Zabieram wszystko do kieszeni, po raz kolejny tego dnia żałuję, że postanowiłem nie korzystać z punktów bardziej niż upychając prowiant po kieszeniach. Ominęły mnie już dwa obiady, teraz musiałem odmówić kawy... A zaraz przecież DPK, a w nim pewnie znowu coś ciepłego, a ja znowu będę... ech.

Odcinek 6: Sejny - Rutka Tartak

Już na samym początku wyprzedzam dwóch openowców. Po chwili - ku mojemu zdziwieniu - jadę już sam. Odpuszczam więc trochę (nie znoszę kogoś wyprzedzać po to, by zaraz mnie wyprzedził) i korzystam z coli. A potem zjadam drożdżówkę. Czy cukier zadziałał, czy - co wydaje się mało prawdopodobne - kofeina, nie wiem, dość powiedzieć, że zaczyna mi się jechać bardzo dobrze.

Jedyne, co mnie martwi, to lampka. Już widzę, że jest źle i nie chce nawet czekać na punkt kontrolny, który napotkam w ciągu godziny z lekkim haczykiem. Postanawiam zajść do pierwszego napotkanego sklepu.



W jakimś lesie zauważam najpierw, z daleka, czwórkę kolarzy, a potem wyprzedza mnie samochód wspomnianej na początku relacji grupy z kategorii team. Zastanawiam się, co robi w tym miejscu, skoro jego zawodnicy pewnie są gdzieś z przodu, z daleka słyszę, że rozmawia z chłopakami jadącymi przede mną, potem mówi do nich coś przez megafon... Zaraz, to są oni? Powoli zbliżam się do nich, ale widzę, że samochód przeszkodzi mi, a ja przeszkadzam jemu, dojeżdżając w tak niezdecydowany sposób, więc przyspieszam troszeczkę i wyprzedzam całą grupę, przy okazji upewniając się, że z widocznej na starcie swady nic nie zostało, teamowcy przerzucili się już na tempo rekreacyjne.

Dojeżdżając do Szypliszek wiedziałem, że będzie dobrze. Z daleka rzuciły się w oczy kontury stacji benzynowej i ciężarówek. Zjeżdżam z trasy, kupuję baterie, pożyczam śrubokręt i wymieniam bateryjki. Po czym wracam na trasę i... chyba nikt w międzyczasie mnie nie wyprzedził.

Na sam koniec jeszcze odrobinka przyjemności na zjeździe do Rutki i 55 km/h wyciągnięte pod ukośnie wiejący wiatr i jestem.

Pod budynkiem stoi sporo rowerów. W środku spotykam Kuriera, który dopiero co złapał gumę i chyba przestało mu się spieszyć. Wskazuje w kierunku leżących w oddali materacy, mówiąc, że skoro już jadę, to mogę zabrać Wojtka. Wspomniany faktycznie leży sobie pod różowym kocykiem i chwilowo ma dość. I wygląda jakby nie chciał jechać. Ale to tylko kwestia czasu. Biorę przepak i, przy okazji przebierania się (założyłem cieplejsze nogawki i grubsze skarpetki), zaczynam motywację. Nie jestem w tym dobry, ale ludzie są w stanie zrobić wszystko, bylem tylko się zamknął i dał im spokój. W tym przypadku po raz kolejny odnoszę zwycięstwo: gdy pakuję fanty z torby do kieszeni i pochłaniam w trzech łykach energetyka, widzę jakiś ruch przy materacu. Zakładając wiatrówkę zamieniam jeszcze kilka słów z Kurierem i dowiaduję się, że Hipcia zarzuciła takie tempo, że zajeździła Zdzicha, który właśnie zbierał siły tu, na punkcie (a byłem pewien, że nadal jedzie względem niej na radar).

Odcinek 7: Rutka Tartak - Gołdap

Po chwili widzę za sobą światło, a po kilku kolejnych sekundach pojawia się Wojtek. Jakoś nie wygląda na szczęśliwego, towarzyszy mi kawałek na podjeździe, po czym staje w korbach i momentalnie mi odjeżdża. Z tyłu zostaje jedno światełko - jadący za mną "jakiś solista z punktu", jak mi to wyjaśniono.

"Jakiś solista" zaczyna mnie denerwować. A właściwie nie on, tylko jego lampka. Jest na tyle mocna, że świeci podobnie, czy jest za mną sto, czy trzysta metrów, więc nie wiem, czy mnie właśnie nie wyprzedza i co chwilę, przed ominięciem każdej czarnej ciapki na asfalcie, muszę oglądać się przez ramię. Postanawiam więc go zgubić. Na kilku dynamicznych, krętych zjazdach odstawiam go na kilkaset metrów, na kilku pagórkach nawet udaje mi się go nie widzieć z jednego szczytu patrząc w kierunku drugiego. Dwukrotnie już byłem pewien, że zniknął, ale po chwili jego lampka magicznie pojawiała się jakieś dwieście metrów za mną. Skoro tak, to stwierdziłem, że trzeba popchnąć w drugą stronę i odpuściłem. Po chwili kolega zrównał się ze mną: "Ej, no, dawaj, dawaj, ciśnij, tak fajnie mnie motywowałeś!".

Niestety, promocja na motywację się skończyła. Kolega musiał ruszyć sam do przodu, a ja upewniłem się, że odjechał wystarczająco daleko, żebym tym razem ja go nie wkurzał i ruszyłem swoim tempem.

20 km przed punktem kontrolnym mijam mnie drugi zawodnik i... tyle. Od tego momentu aż do punktu jadę zupełnie sam.

Na punkcie biorę bułkę, pomidora, napełniam bidon i ruszam przed siebie.

Odcinek 8: Gołdap - Sztynort

Już na początku mija mnie łącznie trzech kolarzy, którzy jadą... w przeciwną stronę. Jeden z nich nawet macha i coś do mnie krzyczy. Wtedy nie wiedziałem, że to Wojtek, który przegapił punkt i wracał się doń, dokładając do całej imprezy dwadzieścia nadmiarowych kilometrów.

Zanurzyłem się znowu w odchłań nocy. W międzyczasie założyłem jeszcze jedną kurtkę, osiągając pełny komfort termiczny (minimalna temperatura sięgnęła siedmiu stopni), ale z tą "nocą" było różnie. Księżyc dawał bardzo dużo blasku, do tego gdy tylko łuna zachodu zniknęła po jednej stronie, natychmiast po drugiej pojawiła się łuna wschodu. Nie pomagało to, oczywiście, w zacienionych fragmentach, gdzie niezbędną stawała się taktyczna latarka robiąca za światła drogowe.



Na punkt w Sztynorcie dojeżdżałem już w pełnym świetle dnia. Odmówiłem porcji naleśników (nawet Hipcia się na nie zdecydowała!) i, mijając się z jednym solistą, ruszyłem tuż za nim.

Odcinek 9: Sztynort - Reszel

Zaczęła się moja samotna jazda. Od momentu, gdy jadący przede mną kolega zniknął mi z oczu, aż do mety, przez 150 km, nie zobaczę żadnego zawodnika. Rzut oka na aplikację monitorującą mówi mi, że jeśli nikt nie dostanie jakiegoś zastrzyku energii, albo ja zauważalnie nie osłabnę, to nikt mnie już nie dogoni (a i wtedy musiałby mnie dodatkowo wyprzedzić o co najmniej 10 minut, żeby być sklasyfikowanym przede mną). Kwestią otwartą pozostają zawodnicy przede mną: do Hipci mam stratę 23 minut, do pozostałych dwóch zawodników między nią a mną, nieco mniej, ale obaj mają numery powyżej 40, więc musieliby mnie wyprzedzić mnie o jakieś pół godziny. To były tylko przybliżone szacunki, bo nie wiedziałem, o której kto startował (a nie chciało mi się tego sprawdzać), ale przynajmniej miałem motywację, żeby nie odpuszczać.

W końcu odezwał się telefon. Hipcia zorientowała się, że jest zablokowany i nareszcie można zamienić kilka miłych słów.

Wyjechałem na prostą w kierunku Kętrzyna, przetestowałem tamtejszą DDR (już od kilku edycji chciałem sprawdzić, jak jest zrobiona) - całkiem przyzwoicie, wyjąwszy upierdliwe krawężniki, które zachęciły mnie do przerwania testu i powrotu na jezdnię.

I tu nastąpił moment rowerowego zaćmienia. Jadę sobie elegancko, jakiś niewielki zjazd, coś około 40 km/h na liczniku i myślę "Kurczę, ale fajny asfalt, musimy sobie tu kiedyś na rower przyjechać!". Nie, nie zasypiałem. Rower najwyraźniej stał się itegralną częścią mnie.

Jeśli wcześniej było przyjemnie, to być przestało zaraz po skręcie na Reszel. Asfalt zrobił się niewiarygodnie wręcz dziurawy. Każdy, kto jechał, wie, o czym mówię, jeśli ktoś nie miał tej przyjemności, to powiem, że jest to nawierzchnia dobra na fulla, bo MTB tu się do niczego nie nada. Praktycznie z chwili na chwilę straciłem motywację do czegokolwiek. Obite siedzenie nie chciało siedzieć, jazda na stojąco była męcząca, więc uskuteczniałem jakąś przedziwną krzyżowkę, stan pośredni między siedzeniem a staniem w korbach.

W Reszlu jeszcze kawałeczek po bruku i jest. Restauracja, w niej siedzi Robert. Okazuje się, że mogę dostać coś do jedzenia na miejscu, na drogę nic nie dostanę, wody... też nie ma. Na szczęście miałem jeszcze jakieś zapasy, więc zwijam się szybko i lecę dalej.

Odcinek 10: Reszel - Lidzbark Warmiński.

Od kiedy za Kętrzynem zaczął się sektor terenowy, odliczałem kilometry do Lidzbarka. Praktycznie cały ten fragment to jedna wielka dziura na dziurze. Jazda przestała się kleić i pogodziłem się z tym, że ten z kolegów, który jechał bliżej mnie, wyrobi nade mną taki zapas, że spokojnie mnie wyprzedzi. Pozostało tylko walczyć o jak najlepszy czas... tylko jak, na tych grzmoconych wertepach!? Odliczyłem od 24 godzin w tył i wyszło mi, że - czysto teoretycznie - mam szansę zmieścić się w dobie. Musiałbym tylko... przyspieszyć i utrzymać takie tempo, jak wczesniej.

Czyli znikąd nadziei.

Po wszystkim dowiem się, że średnia z tego odcinka jest najniższą z wszystkich z tego wyścigu: tylko 23 km/h. Wtedy jeszcze tego nie wiedziałem, ale już to czułem.

Minąwszy Bisztynek, na krótkim fragmencie dobrego asfaltu na Bartoszyce uświadomiłem sobie, że nic się nie kręci. Ani się nie trzyma kupy. Ani nic w ogóle. Ogarnęła mnie kleista niemoc, otulająca wszystko dookoła i zapobiegająca generowaniu jakiejkolwiek mocy: wiedziałem, że trzeba kopnąć w tę korbę, ale rower był tak giętki, nogi tak miękkie, że jedyne, do czego mogłem się zmusić, to przebieranie nimi na przemian. Zacząłem zasypiać, rozbudziłem się, ale, mimo że rozbudzony, na nowo wpadłem w kleistą nicość znużenia. W międzyczasie ładny asfalt ustąpił, po skręcie na Lidzbark, asfaltopodobnej papce, a miernik mocy po raz kolejny pokazał zdecydowanie zbyt niską wartość.

I wtedy trafił mnie szlag.

Wydarłem się wszem wobec. Na to, że nawet w Albanii potrafią naprawiać dziurawe drogi. Na to, że to jest droga wojewódzka, a lepsze są niektóre gruntówki prowadzące w pola. Na to, że jak tak będę dalej jechał, to ten Lidzbark wcale się do mnie nie przybliży.

Kazałem sobie wziąć, kurwa, dupę w troki.

Wziąłem. I trafiał mnie szlag. Byłem wściekły na tę cholerną drogę, na cholerny wyścig, na cholernego mnie, który każe mi jechać. Ale dojechałem. Ostatnie dziury, ostatnie slalomy i, w końcu, Lidzbark. Stąd zacząć się miał dobry asfalt, z jednym lekko nierównym fragmentem między Ornetą a Lubominem.

Punkt kontrolny był dużo lepiej wyposażony niż rok temu. Dostałem energetyka, banana, trochę dobrych rad i sporo dobrego humoru. Proponowano mi nawet ciepłe jedzenie, ale uznałem, że trzeba się spieszyć.

Odcinek 11: Lidzbark Warmiński - Meta

Nie wiem, czemu tak źle mi się jeździ po wertepach. Gdy tylko zrobiło się równo, od razu zacząłem jechać. I było miło (oczywiście pomijając buntujące się mięśnie). Wiatr co prawda wiał w twarz, potem przeszedł w boczny, ale jednak kilometry wchodziły i liczyłem na to, że uda mi się zejść poniżej 24 godzin.



W pewnym momencie droga skręciła bardziej na południe i wiatr nawet, jak na dzisiejsze standardy, przestał aż tak bardzo przeszkadzać. Ułożyłem się wygodnie na lemondce i zacząłem korzystać z dodatkowej pomocy. W międzyczasie rzuciłem okiem na aplikację i wyszło mi, że teoretycznie jest szansa na wyprzedzenie kolegi, którego goniłem. Bardzo mi się nie chciało tego robić, ale uznałem, że będzie bardzo głupio, jak odpuszczę i okaże się, że wyprzedził mnie o minutę. A poza tym i tak chciałem zmieścić się w dobę, nie?



Im bliżej mety, tym mocniej cisnąłem. Albo inaczej: im bliżej mety, tym bardziej bolało ciśnięcie na podobnym poziomie. Ostatni, wredny i niekończący się podjazd na Warpnik, długi zjazd w kierunku Szypliszek i zostały mi tylko podjazd i zjazd. Sięgnąłem po jakieś ostatnie rezerwy i zrobiłem dynamicznie najpierw podjazd, a potem uznałem, że na zjeździe głupio tak nie dokręcić do 50 km/h, więc... kopnąłem w korbę jeszcze ostatni raz.

A potem tylko hamowanie i spokojny dojazd po szutrze. Monitoring kończy się na asfalcie, szuter nie gra z zawodnikami.

Powitano mnie, podpisano kartę startową, Oskar wręczył mi medal. W oddali przeszła wracająca spod prysznica Hipcia.

Zignorowałem niewielki szum w uszach i ruszyłem po bigos. Usiadłem i go zjadłem. A potem zorientowałem się, że mamy problem. Duży problem.

Najpierw zakręciło mi się w głowie i zdiagnozowałem to jako efekt zabawy z przyspieszeniem na końcówce. Za tym poszedł jednak żołądek, który wskutek tej karuzeli zapragnął pozbyć się tego, co przed chwilą doń wrzuciłem. Czy to wszystko? A jak przypomnę, że przewód pokarmowy ma dwa końce?

Tak. Jesteśmy w dupie. Dosłownie. Nie mogę się podnieść, bo kręci mi się w głowie. Nie mogę zrzucić, bo głupio tak przy stole. A tego ostatniego nie mogę, bo... nie, że tam przy ludziach, że wstyd i obciach: w spodenkach mam szelki. Zanim zdejmę kurtkę, to będzie już po wszystkim. A potem weź to pierz.

No nic, wcisnąłem pośladki mocniej w taboret, położyłem głowę na rękach i poczekałem, aż organizm zsiądzie z karuzeli, jednym uchem słuchając, jak osoby stojące w pobliżu półgłosem rozmawiają nade mną o mnie, jakbym był martwy, albo co najmniej nieprzytomny.

Wystarczyło pięć minut. Orbita wróciła na swoje miejsce, a skoro tak, to i żołądek się uspokoił. Po chwili poszedłem się przebrać, nieco się zdrzemnąłem i rozpoczęliśmy bardzo długie nicnierobienie - w towarzystwie Wojtka, który w międzyczasie dojechał na metę. Obijaliśmy się chyba na wszystkie możliwe sposoby aż... nadszedł czas oficjalnego zakończenia imprezy. Hipcia skasowała przysługującego jej dzika za pierwsze miejsce wśród kobiet, a potem pozostała nam tylko długa i dość męcząca droga do domu...



Podsumowanie

Błędem jest uważanie, że "Pierścień" jest łatwym wyścigiem. To "tylko" sześćsetka, ale poziom przewyższeń robi z niego jeden z najtrudniejszych maratonów w Polsce. Paradoksalnie, łatwiutki "Bałtyk-Bieszczady" jest przy nim zaledwie przejażdżką i, jak to napisano na forum Podróże Rowerowe, to BBT powinien być kwalifikacją do PTJ, a nie na odwrót. Pogoda zawsze dodaje jeszcze jeden stopień trudności, niezależnie, czy są to topiące opony upały, deszcze, czy, jak w tym roku, mocny wiatr. Za każdym razem, gdy patrzę, przez jak długo zjeżdżają na metę kolejni zawodnicy, umacniam się w przekonaniu, że prawdziwymi bohaterami nie są ci, którzy spędzą na niej najkrócej. Dwadzieścia kilka godzin jazdy kontra prawie czterdzieści pod zniechęcający, wypruwający flaki wiatr, niekończąca się trasa, punkty, które wcale się nie przybliżają... Tak, brawa dla tych, którzy spędzili w tych warunkach jak najdłużej!

Jeśli chodzi o mój występ, to jestem bardzo zadowolony. Udało mi się zrobić to, czego nie zrobiłem rok temu, czyli utrzymać równe i mocne tempo przez cały czas trwania wyścigu (a nie tylko do fragmentu przed Gołdapią). Nie obijałem się jakoś na postojach, ale też nie pędziłem z tym jak szalony. Konieczność jedzenia tego, co ma się w kieszeni, spowodowała niewielkie problemy żołądkowe (zgaga zaczeła się jakieś 200 km przed metą), ale na tak krótkim wyścigu można sobie na takie coś pozwolić. A do tego, mimo wiatru, dobrze się bawiłem, zrobiłem sporo zdjęć...

To był moj czwarty występ na Pierścieniu i wydaje mi się, że jak na razie zostanie ostatnim. Na pokonywanie tej samej trasy po raz piąty mógłbym się skusić tylko pod warunkiem jazdy czysto turystycznej: najadając się do pełna, wysypiając do rana i pewnie w kategorii open, z większą grupą, żeby się niepotrzebnie nie zmachać.