Vetu-skrzyp-rilo

Gdy pije się alkohol, to nie wolno jeździć na rowerze. Ale nikt nie powiedział, że na miejsce nie wolno dostać się na rowerze, jeszcze będąc w stanie niewskazującym na absolutnie nic. Mając to na uwadze, zostawiłem rower pod pracą, a sam ruszyłem na poszukiwania roweru miejskiego. 

Zrobiłem z buta jakieś półtora kilometra, odwiedzając jedną stację (i dwie wirtualnie, przez aplikację), by dowiedzieć się, że: (1x) są dwa rowery, ale z pękniętymi dętkami i (2x) nie ma rowerów. Dopiero trzecia stacja przy Żelaznej miała rower, ale... akurat nie można było go wypożyczyć. Obok stał drugi i ten... można było wypożyczać.

Przednie koło miał w ósemkę, co pomagało skupić uwagę. Coś nieustannie obcierało przy każdym obrocie koła lub korby, a do tego ta część, którą zwykle się wsadza w stację, trzymała się tylko na jednej śrubie i latała prawie luzem.

No ale nie takie trasy pokonywaliśmy, prawda?

Pomijając ten fragment, w którym wspomniana, latająca luzem część, prawie wpadła mi w szprychy (i raz, na postoju, zblokowała koło), to było całkiem przyjemnie. Ostatnie przejście, przed rondem De Gaulle'a, przeszedłem z przyjemnością zsiadłszy z roweru. I wtedy mnie uwieczniono, jako przykład dla kolejnych pokoleń. 



Wrzuciłem rower w stację, zaświeciło się zielone światełko i poszedłem sobie.

Czy na tym może skończyć się przygoda? Otóż... za jakieś trzy godziny otrzymałem SMS-a, z którego wynikało, że moje wypożyczenie roweru... wciąż trwa. Najwyraźniej zielone światełko nie było wystarczająco zielone i nie odbiło się w systemie. Na szczęście wystarczyło ustne wytłumaczenie zaistniałej sytuacji i mogłem wrócić do chłodnego piwa.