Niszcząc system

Zaczęło się wczoraj, od startu w kierunku przestrzeni pokrytej śniegiem, na której niewyraźnie majaczyła niewielka, wydeptana dróżka. Gdy się skierowałem na nią, doświadczyłem standardowych objawów dla rowerzystów jadących po świeżo rozdeptanym śniegu: parkinson/lambada (przednie/tylne koło). Doturlałem się tak do Ronda Zesłańców, gdy przebiegłem swoje po schodach, moim oczom objawił się niesamowity widok: jak dnia poprzedniego dróżka rowerowa była, jak jeszcze rano bywała, tak teraz drogi rowerowej przy Prymasa nie ma. A skoro nie ma, to mam prawo jechać jezdnią (przynajmniej takie było moje zrozumienie tematu), zatem system musiał pocierpieć, zwaliłem się z żelastwem na asfalt i pomknąłem tunelem, tak dojechałem do Kasprzaka. Tam trochę moje niszczenie systemu ucierpiało, bo planowałem wjechać pod prąd w nitkę prowadzącą od Centrum i zawrócić, ustawiając się do jazdy na zachód, ale gdy zobaczyłem ile śniegu tam czeka na moje zawracanie, stwierdziłem, że wolę, żeby ucierpiało niszczenie systemu niż moja du(m/p)a, na oczach wszystkich czekających na autobus. Zbiłem zatem na chodnik, ale poniszczyłem swoje - włączyłem się do ruchu na czerwonym. Istne szaleństwo!

Śnieg już prawie nie padał, asfalt był (miejscami) czarny, zatem stwierdziliśmy, że mamy w dupie łaskę drogowców, nie będą nam tu jezdni odśnieżać, gdy DDRów nie łaska. I - pojechaliśmy na kurs samochodem. W obie (!) strony! Cierp, systemie!

Rano za to wstałem o 6:40, co systemu zapewne nie zabolało, ale godne jest odnotowania w księgach rekordów jako niewiarygodne zdolności organizmu ludzkiego. Naprawdę, czuję się dziś wyjątkowy. Hipcia musiała być w pracy z rana i to szybko, więc wyjechaliśmy na Połczyńską (Ha! Nie damy wam przyjemności jechania po prawdopodobnie odśnieżonej Górczewskiej!) i tym sposobem dotarliśmy do Kasprzaka. Tam się pożegnaliśmy, a mi został przed oczami najlepiej odśnieżony kawałek chodnika w Warszawie. Przez chwilę rozważałem jazdę jezdnią w kierunku Ronda Zesłańców, ale stwierdziłem, że to na pewno system specjalnie nie odśnieżył tego fragmentu, by mnie podpuścić do jazdy jezdnią, gdzie na pewno czekała pułapka. O, niedoczekanie! Wbiłem się w śnieg, nawet sprawnie poszło, ludzie też jacyś uprzejmi i chętnie schodzili na boki. Ostatnia faza niszczenia systemu odbyła się przy Szczęśliwickiej, gdzie zrezygnowałem z chodnika i pojechałem ulicą. Przy zakazie dla rowerów.

Od tego całego niszczenia systemu czuję, że aż pulsuje we mnie ZŁO. Zatem bez oporów wrzucę sobie taki kawałek.