A jeździć to mi się coraz bardziej nie chce

Coraz mniej chce mi się jeździć na rowerze. Pierwszym i głównym powodem jest zapewne to, że od tygodnia robię sporo po godzinach i wychodząc z pracy o 22:00 zwyczajnie nie mam ochoty na nic więcej, niż tylko dojechać do domu i zasnąć; święta też, jak każde święta, zawierały w sobie wszystko z wyjątkiem wypoczynku.

Z drugiej strony są kierowcy. To, że co najmniej raz dziennie trzeba hamować/przyspieszać/przestraszyć się, to norma. Niemniej jednak świadomość tego, jak wielu jest kretynów na świecie, znacząco zabiera radość z jazdy. To trochę jak z tymi pijanymi: przy każdej kolejnej akcji Policja łapie porównywalną ilość pijanych kierowców, tak jest od kilku lat, mimo że ta liczba powinna się w sumie zmniejszać. A nie zmniejsza się. Wczoraj dziadek wyjeżdżający z podporządkowanej mało we mnie nie wjechał, patrzył, ale mnie nie widział. Jeszcze, skurwysyn, łapami machal. Chciałem dogonić. Potem, drugi kretyn w czerwonym passacie kombi wyluzowanym głosem powiedział mi, że według niego te dwadzieścia centymetrów, co mi zostawił, to był metr. Ciekawe, co mówi żonie? "Nie, nie dwanaście centymetrów, mi się wydaje, że to jest tak z pół metra". Na sam koniec kobicie, która mi zajechała drogę przy zmianie pasa, pogratulowałem wyczynu.

Dlatego coraz bardziej wolę góry. Tam nie ma tylu kretynów. A nawet jeśli są, to nie zagrażają człowiekowi w tym stopniu.

Rano za to, Połczyńską zasuwając, usłyszałem za sobą klakson. Zgodnie z procedurą, zwolniłem z 30 do 20km/h i zająłem środek pasa (jechalem przy prawej krawędzi). Nie odstraszyło to bohatera z tyłu, który zrównał się ze mną i przez otwarte okno troskliwie zauważył, że "trzypasmówką to chyba niebezpiecznie". Tak, bezpieczniej jest na przykład na takiej Lazurowej, a najbezpieczniej, to w ogóle DDRem. Albo łąką.