Przez Nadarzyn autem do domu. I do pracy.

Po pracy zawinąłem do Nadarzyna, przez moje ulubione Aleje. O ile, oczywiście, poza terenem zabudowanym ludzie jeżdżą pięknie, przepisowo, potrafią zwolnić i poczekać na wyprzedzenie, o tyle w miastach, mimo że cała kolumna jedzie z prędkością ok. 30-35km/h, dostają jak zawsze głupawki. Od wyjazdu z Pruszkowa spokój, gdy stałem czekając na lewoskręt na głownej, mając po obu stronach jadące samochody, pojawiło mi się w głowie dziwne uczucie: czy moja tylna lampka nie przestała czasem świecić i czy stojąc sobie na tym środku drogi poza terenem zabudowanym jestem aby widoczny?

Światełko świeciło, lewoskręt się zrobił. Na ciemnych wioskach nawet ruch zmalał, oczywiście nie zmalała liczba wioskowych batmanów. Jakim cudem oni ciągle żyją i się pojawiają?!

Odebrałem auto, pozbywszy się najpierw kilku obrazków z Królami Polski. Nie wziąłem kluczy do bagażnika dachowego, więc pakowałem rower do tyłu. Z kołami kiedyś wlazł... dziś się nie da. Bez przedniego - wlazł, ale nie podniosę przedniego siedzenia. W końcu wlazł bez obu kół. Co ważne, całą tą kilku(nasto?)minutową przeprawę z pakowaniem roweru, udało mi się przejść bez wypowiadania ani jednego słowa powszechnie uznawanego za nieprzyzwoite. Taki tam mały sukces.

Rano podróż do pracy z Hipcią. O ile na Górczewskiej był spokój, o tyle na Kasprzaka... Zaczęło się od Zenka, który stanął równolegle do nas na światłach. Ruszamy: my prawą stroną DDR, Zenek lewą. Jedzie równolegle do Hipci - ona zwalnia, on zwalnia, ona przyspiesza, on nie zdąża przyspieszyć. Robię mu miejsce, żeby wlazł na prawą stronę - gdzie tam, dalej szoruje lewą. W końcu Hipcia poddała się, przyspieszyła, ja też przyspieszyłem. Wyprzedziłem ją, mrucząc, żeby przyspieszyć, bo bałem się, że ta łajza może nam usiąść na kole. Przyspieszyłem, by zaraz hamować, bo kolejna łajza wybierała się swoją puszką przez przejazd rowerowy. Zwykle śmigają przed nosem, ten akurat musiał zwolnić do zera i poczekać na wszystkich. Gdy już się pożegnaliśmy - jadąc w swoją stronę spotkałem babcię, która też postanowiła przytulić się do swojej lewej. Zostawiła odrobinę miejsca, postanowiłem więc zaryzykować, w końcu to nie ja sobie dupę obiję, jak się stukniemy. Zmieściliśmy się. W świeżo rozkopanym tunelu przy Zachodnim - wolna amerykanka. Jedni prawą, inni lewą, inni środkiem...

Cieszę się, że już jestem bezpieczny w pracy... uff...