Wieczorem na wąsach i brodzie miałem kryształki lodu, a znowu było stosunkowo ciepło.

Rano za późno zorientowałem się, że średnia spadła mi poniżej minimum przyzwoitości (20 km/h) i walczyłem do samego końca. Niestety, przy parkowaniu okazało się, że mamy 19,9 km/h...

A wiatr był uparty jak rzadko kiedy. Kilka razy zdmuchnął mnie mnie do jakichś 15 km/h.

Niby temperatura stosunkowo wysoka (tylko -10), a wiało tak, ze mi się oddech zmroził na wąsach.

Ostatnie dwa dni. Nie ma o czym pisać. Nuda.

W czwartek udało mi się w końcu wykręcić z firmowej imprezy. Nikt mnie nie zmuszał do przyjścia "choć na chwilę", więc mogłem spokojnie swoje odsiedzieć i pojechać do domu. Nie byłbym sobą, gdybym czegoś nie wykombinował, więc machnąłem się przez okolicę budynku, w którym owa impreza była, strzeliłem sobie słitfocię z budynkiem w tle (żeby dnia kolejnego pokazać, że to nieprawda, że mnie nie było) i zawinąłem do bazy, po drodze patrząc na ambitnych, którzy w garniturach i bez czapek poginali na piechotę z przystanku (a do przejścia było coś około kilometra).

Następnego dnia moja abstynencja została wynagrodzona. Gdybym poszedł, to zapewne bym coś tam spożył, licho wie, czy tylko troszkę, czy trochę więcej i czy wskutek tego "trochę więcej" mógłbym wsiąść na rower tak rano, jak było to zaplanowane (o kaca się nie boję, od ponad dwóch lat nie miałem, jakoś wiem, ile powinienem wypić). A skoro nie piłem i mogłem jechać, to wstałem o szóstej rano i o szóstej dwadzieścia osiem wyszedłem przed blok. Wsiadłem na rower i oczy me zachwyciło piękno przedświtu. Ciemna, rozświetlona latarniami Warszawa, delikatnie prószący suchutki śnieżek, ruch znikomy... Temperatura przyjazna życiu i zdrowiu, chusta przymarzała mi do brody, okulary walczyły o termiczną dominację z nasadą nosa; pierwsze z tych zdarzeń bardzo lubię, a drugie to wynik tego, że teraz jeżdżę w okularach zapasowych, bo "główne" trochę pękły. Na miejscu byłem trochę za wcześnie, a jako że siódma jest graniczną godziną i przed nią wchodzić nie wolno, zawinąłem jeszcze kółko przez uliczki na Ochocie. Dla zainteresowanych (choć bardziej dla siebie): było jakieś -17, odczuwalna: -25.

W pracy... w pracy zostałem zaskoczony. Niektórzy pewnie wiedzą, że urodziny me wypadają w wigilię. Dzisiaj, czyli miesiąc po tym (niewygodnym i urlopowym) terminie (w końcu wówczas byłem sam w pracy ze ściągniętym awaryjnie El Stalkero), ludziki z pracy złożyły mi życzenia i wręczyły prezent. Tego to ja się nie spodziewałem, gdy kupry podniosły się z siedzeń zacząłem się zastanawiać, komu będziemy życzenia składać... Dostałem koszulkę i - uwaga - przyciemniane okulary z kamerą. Niestety, instrukcja sugeruje temperatury działania powyżej zera, więc zrezygnowałem z testowania jej w drodze do domu, ale coś pewnie na dniach nagram i wrzucę.

Wskutek powyższego nie udało mi się wyjść z roboty tak, jak planowałem (czyli o 16:00), ale o 17:30, na szczęście byłem w domu na tyle wcześnie, że zdążyliśmy jeszcze zebrać się na ścianę i z niej wrócić, również rowerem. Trochę to dziwnie wygląda z zewnątrz, bo na treningi jeździliśmy samochodem przez całą wiosnę, lato i jesień, a na rower wsiadamy dopiero, gdy jest grubo poniżej -10.

Dla formalności dodam, że dojechawszy w piątek do pracy przekroczyłem tysiąc kilometrów w tym roku (tym samym jest to mój najlepszy styczeń w historii).

Zeszłej zimy zarówno metodą czytania komentarzy, jak również metodą doświadczalną, sprawdziłem, że mój termometr w liczniku zamyka się przy minus dziesięciu. Przy jeździe do domu nie dobiło do tej wartości, ale gdy (wykorzystując, żem przyszedł wcześniej) jechaliśmy rowerem z treningu, termometr osiągnął wartość graniczną bardzo szybko, bo po zaledwie trzech kilometrach. Przedłużyliśmy sobie nawet powrotną trasę przez Lazurową - przyjemna, wieczorna, mroźna jazda.

Poranna trasa dokręciła termometr na maksa już po czterech kilometrach. Asfalt biały i suchy, DDR-ki - błyszczące i pokryte lodem. Z tego, co widzę, nawet sporo samobójców tamtędy jeździ. U mnie, w BlueShitty, drugi "całoroczny" zniknął jakieś trzy miesiące temu (może zmienił pracę), od tamtej pory mój rower jest jedynym parkującym pod pracą.

Wieczorem, po pracy, czekała mnie wycieczka na miasto - załatwienie jednej sprawy, którą można załatwić tylko od dwudziestej. Na szczęście nie musiałem nigdzie czekać - w miejscu pracy mogłem spędzić trochę czasu, czyniąc dobro na rzecz Firmy. Tym razem nie było żadnego wymykania przed czasem (jak to ostatnio uskuteczniała Klusia): cały zespół (z wyjątkiem Pięknego Lolo, który "jeszcze tylko coś musiał zrobić") siedział grzecznie i zniknął o tej samej godzinie - około dwudziestej.

To, co miałem załatwić, było "aż" na Nowowiejskiej. A skoro tam, to i wycieczka zrobiła się całkiem spora, jak na zwykły powrót z pracy. Jezdnie robiły się coraz bardziej suche, ruch znikomy, temperatura uczciwa - dziewięć na minusie. Łącznie wyszło ze dwadzieścia kilometrów plątania się po spokojnej, nocnej Warszawie.

Rankiem temperatura jeszcze spadła (doszliśmy do -9,9 przy wjeździe do garażu, ale jeszcze był potencjał), asfalt jeszcze bardziej wysechł i jeszcze bardziej się wybielił. To teraz poproszę tak zatrzymać i nie podnosić temperatury aż do marca. Obniżać wolno.

A poniższe z dedykacją dla zmarzlaków:

Wieczorem to mi się po łapach dostało. Już przed domem małe palce u dłoni zaczynały marudzić że im zimno.
Rano - już prawie -8. Ciekawe kiedy nadejdzie to zapowiadane -25.

Temperatura wreszcie uczciwa, poniżej -6, ponieważ na drodze mokro skusiłem sie na spodnie przeciwdeszczowe. Luksus: wszystko suche.