Po raz trzeci już dałem się namówić na wyjście na skłosza. Na pierwszym wyjściu o mało nie oberwałem rakietą w łeb, na drugim dostałem piłką w oko. W międzyczasie (inni) zdążyli złamać rękę i żebro (!), podbite oko też się zdarzyło.

A mówią ludzie, że to rowerem strach po jezdni jeździć...

Szybki rzut oka na pokrytą ciemnością przestrzeń za oknem upewnił mnie, że jest sucho.

Wziąłem do ręki kurtkę: mokra. Spodnie? Mokre. Może buff chociaż? A gdzie tam! Z rękawiczkami poczekałem do wyjścia z domu, żeby się dowiedzieć, że też są wilgotne. 

Chociaż buty miałem suche. I skarpetki też. Bo ochraniacze mokre tak, jak je wczoraj zostawiłem.

Oczywiście, mogłem wziąć wszystko suche. Ale po co? Doschnie na mnie. Jest całe 5 stopni.

Po rodzinnym spotkaniu dostałem nową dawkę nieznanych mi zarazków i natychmiast wlazły i zaczęły buszować - mam tak po każdym spotkaniu z nimi, trują mnie, czy co?

W związku z tym pracowałem z domu. Miałem wieczorem iść na siłownię, ale do mojej jaskini przyszedł jeszcze pan odczytywacz liczników i szlag trafił plany, trzeba było iść na rower. 

Przywitał mnie deszcz, który przeszedł w ulewę. I wtedy przypomniałem sobie o zasadach Velominati, a konkretnie o tej jednej związanej ze złą pogodą. Zacząłem się zastanawiać, czy już jestem dobrym skurwielem, czy nie i wyszło mi, że chyba trochę zbyt przyjemnie jest na takie stwierdzenia.

Warunki nie zdążyły się pogorszyć, bo wróciłem do domu. Prawie wszystko, co nadawało się do przemoczenia, było przemoczone.

Rano musiałem się zwlec wcześnie i załatwić jedną sprawę na Bielanach.

Praktycznie na miejsce dojechałem ciągiem DDR-ek, nie odpuszczając sobie tej wychodnikowanej, przy Broniewskiego. Te płyty to tak średnio równe się zrobiły i jazda tamtędy przypomina już jazdę przy Prymasa. Bo oczywiście nie można było wtedy zalać asfaltu.

Przy powrocie siąpiący deszcz ze śniegiem ustąpił, za to przy S8 błądziłem chwilę szukając właściwego przejazdu.

Ależ mi się spać chciało!