Popołudniowa ustawka z byłym kolegą z pracy. Ksywa "Kuc" (nadana ze dwa lata temu, żeby nie było).

Gdy pracował ze mną w jednym biurze i siedział przy tym samym biurku, to na rowerze nie chciał jeździć (chociaż raz go namówiłem na siedemdziesiątkę po pracy), a gdy zmienił miejsce pracy, to proszę, nagle się chce.

Spóźnił się dziesięć minut, jak panienka (trzeba pokazać, że aż tak bardzo nie zależy), ale potem okazało się, że na rowerze jednak umie pedałować. Gnał jak szalony kucyk, a ja, z zablokowaną z tyłu linką od doraźnie naprawionej "pękniętej" przerzutki musiałem go trochę hamować (trochę przeliczyłem się w blokowaniu - 30 km/h = kadencja 100; 33 km/h = kadencja ponad 130). Trasę udało się wybrać przyjemną, większość można było jechać obok siebie, ruchu nie było.

Przeturlalim się na Ursus i pożegnalim.

A do tego wszystkiego poranny dojazd do pracy. Trafiłem akurat na codzienny wybór Króla Passo di Casprzacci i musiałem przeczekać aż pociąg zawodników przeleci bokiem. 

 Linka nadal czeka na wymianę, doczeka się dziś wieczorem. Musi, bo nie ma wyboru (chociaż strasznie mi się nie chce).

No takie tam po okolicy. Nie wiało niby.

Rano pękłem linkę od przerzutki. Od dłuższej chwili się już zapowiadało i w końcu poszło. Podjazd pod WKD (nawet 6% przez kilka metrów) robiłem z kadencją 20.

Trzeba sobie radzić: linka umocowana na sztywno na jakimś wyższym przełożeniu i będziemy mieli dwubiegowy pojazd, idealny na Warszawę.

Trasę do domu spędziłem częściowo (a może i całościowo) na Midgaardzie. Już prawie skończył się tom II i zaczynam się powoli zastanawiać, co będzie działo się przez kolejne dwa tomy.

Tuż po starcie, za Pruszkowem, wyprzedziłem kilkunastoosobowy, wolno jadący, spory peleton kolarzy na rowerach różnej maści. Wyglądało, jak jakaś zbiorowa, spacerowa ustawka. I pewnie tym było.

Zaskakująco dobrze się jechało, ale potem skręciłem w stronę Warszawy i zaczęło wiać dla odmiany w twarz...

Z samego rana dotarłem sobie do pracy, później wyskakując jeszcze na miasto. I tamże, przy okazji, zauważyłem klasykę: karetka, auto i leżący pod tymże autem rower, w wersji "zielono sszczałke miałem". A potem Ich Wysokości kierowcy się dziwią i psioczą na rowerzystów, że źli pedalarze im zabierają możliwość warunkowego skrętu w prawo.

Nieomalże zderzenie z jakimś baranem, który uznał, że jak się skręca w lewo, to wystarczy machnąć ręką i można tym z naprzeciwka (tutaj: mnie) wyjechać na czołówkę.

Musiałem go wyminąć z lewej, było blisko.

Standardowa pętla przez Truskawkę i Leszno nigdy się nie nudzi.

Z Zaborowa obowiązkowo przez wioski, żeby czasem mandatu nie wygrać, kto wie, czy się nie czają przy głównej.

W sumie nuda. Trochę po okolicy, trochę po mieście.

Miałem siedzieć w domu i odpoczywać, no ale niestety...

Załatwiłem, com miał załatwić i wróciłem.