Wszystko spakowane, można ruszać na Rozewie!

Ostatnie testy sprzętu. Krótka, wspólna wycieczka znajomą trasą. Lekko, luźną nogą, człowiek nawet nie poczuł, że jedzie.

Za kilka dni za taką średnią (i przelotową) moc pewnie dam konia z rzędem.

Załatwianie kilku spraw na mieście. W jedno miejsce zdążyłem ledwo 10 minut przed zamknięciem...

Hipcia wysłała mnie ze swoim rowerem, co to abo nie zrzuca, abo nie wrzuca łańcucha.

Sprawdziłem i poprawiłem. Teraz abo działa, abo nie, nie jestem pewien.

Króciutko. Nawet nie padało, ale za to wiało. Temperatura przyjemna...

Tylko, że - cholera jasna! - za tydzień w sobotę ma być mokro i chłodno. A, zaraz. To pogoda pode mnie. Zapomniałem. To oby chociaż nie wiało.

Wybrałem się na wieczorne szlajanie się. Tym razem nie zabrałem kasku, więc, jadąc tylko w czapeczce, dla przejeżdżających byłem tylko zwykłym trzepakiem. Tym bardziej zdziwiłem się, gdy jakiś człowiek nie tyle nawet machnął, co zaczął się mi usilnie przyglądać i szczerzyć zębiska.

No i zupełnie przypadkowo okazało się, że zrobił się z tego wyjazd grupowy Sanatorium. Tomek, korzystając z dnia wolnego, przybył na przeszpiegi na zachodnią stronę Warszawy, zobaczyć, jakie mamy tu tereny. Podobno ruch większy niż na Gassach. Ale tu prawie nie ma ruchu!

Usiadł na kole, trochę podratował sobie średnią, trochę pojechał obok i pogadalim. A potem okazało się, że do Leszna to już za daleko, on to do domu... i zamiast mi potem pomóc, gdym katował się pod wiatr, to wziął i zwinął manele już w Zaborowie.

Każdy ma jakieś plany. Mniej lub bardziej ambitne.

A ja w końcu usunę sobie dwie dziewiątki z nicka na BS. Więc jak komuś nagle zniknę, to niekoniecznie znaczy, że strzeliłem focha i usunąłem konto.

Już był w ogródku, już witał się z gąską... Już wyciągał blokadę z sakwy, po ucieczce... i już myślał, że uciekł. Sto metrów od zbawiennego daszku. Do zera. Lunęło i przepłukało.

Brakło może trzech minut.

Jakby tak duszno się robiło. Upały jakieś, czy co?

Pod wiatr, czyli z powrotem, było ciężko. Zwłaszcza, że wracałem odsłoniętymi terenami przez okolice Kaput i wiatr miał którędy przeszkadzać.

Ale za pierwsza część, czyli ta z wiatrem, poszła lepiej. Na moim ulubionym segmencie wykręciłem dziewiąty czas, co, biorąc pod uwagę, że tędy prowadzi jeden z korytarzy wiodących na trening na zachód Warszawy, zaliczam sobie jako niezłe, jak na mnie, osiągnięcie.