Nie wiem czy zdarzyło mi się kiedyś mrużyć oczy od gorącego powietrza przy jeździe na rowerze. Nie pamiętam też, czy przy takiej temperaturze jeździłem. Termometr wskazał 36,5 stopnia w cieniu, a gdy bezmyślnie zostawiłem rower na momencik w słońcu, zaczął tak zasuwać w górę, że gdy zabierałem licznik, by się nie zagotował, zdążył już dojechać do 43,8 stopnia i rósł jak szalony.

No nic, będzie chłodniej... do niedzieli.

Ciepło mamy, nie? A rozwiązanie jest proste.

1. Jest ciepło, bo ziemia się nagrzewa. Jeśli przykryjemy ją chłodną Kostką Bauma, to przestanie się nagrzewać i będzie jej chłodniej.
2. Drzewa dają cień w którym jest chłodno. Jak wytniemy wszystkie, to nie będzie cienia i słońce zorientuje się, że jest za gorąco, pomyśli "o kurczę, nie mają cienia" i zacznie grzać mniej.
3. Drzewa powodują wiatr poprzez szumienie. Jak znikną, wiatr zniknie, więc promienie słońca będą w końcu padać równolegle, po jednym w jeden punkt, a nie po kilka w jeden (co powoduje wzrost temperatury).

A jak do tego dodamy, że te okrutne rośliny mają w zwyczaju wskakiwać przed niczego nieświadomych kierowców i ich mordować...

Nie dla drzew!

Nie wiedzieliśmy, czy iść w góry, czy jechać na rower, ale okazało się, że można, kosztem kilkudziesięciu kilometrów (i kilku minut przed mapą) narysować trasę i chapnąć jeszcze cztery sztuki. Tak więc, prawie z walizką w jednej, a laptopem w drugiej ręce, rysowałem trasę i zgrywałem na urządzenie.

A potem się okazało, że Wojtek jednak nie miał ustawki i też mógł z nami jechać. Ale wtedy pewnie nie wyszłoby nic ze słowa "rozjazd"...


Pokaż trasę GPS

Tylko dwie: Sękowa i Krempna, schowane tak, że nie ciachnęła ich żadna trasa, którą mogliśmy przejeżdżać w okolicy. Umawiamy się z Wojtkiem w Uściu Gorlickim, na dzień dobry dostajemy deszczem, potem wysychamy, potem uciekamy, potem patrzymy, jak pada. W międzyczasie Wojtek czasem narzuca tempo, a czasem ucieka, żeby zrobić fotkę lub dwie.

Zahaczamy o Magurski Park Narodowy, Słowację (Hipcia chciała kofolę, ale wszystko pozamykane, więc nic z tego nie wyszło) i spokojnie wracamy do Uścia, gdzie robimy krótki postój pod stacją benzynową i wracamy: my do Krynicy, Wojtek poszaleć na innych pagórkach. 

W ogóle to trasa inną być miała, ale akurat pośrodku jej ktoś wymyślił sobie rajd samochodowy i pozamykał drogi.

Fotek kilka na fejsie tkwi.


Pokaż trasę GPS

Wyjazd z Krynicy pod górę, długi zjazd do Nowego Sącza i prawie w połowie drogi spotykamy Wojtka z bratem. Legenda Gorlickich podjazdów przeciągnęła nas po kilku pagórkach, zrobiliśmy do spółki jednego KOM-a (Wojtek jechał, a ja nie przeszkadzałem) i pożegnaliśmy się na Krzyżówce w sam raz: my pojechaliśmy w dół, po świeżo przemoczonym, Wojtek pojechał na spotkanie deszczu.

Pokaż trasę GPS

Pierwszy dzień południowo-polskiego gminobrania. Atak przypuszczamy zaraz po śniadaniu, sprawdziwszy uprzednio prognozę jakieś czyścipięćtysięcy razy. Głównie miało padać z naciskiem na burze.

Nie padało. Nawet nie grzmiało. 

Było parno, paskudnie, ale z góry nic nie spadło. Wręcz przeciwnie: końcówka była w mocnym słońcu, można było się opalić, dopalić i spalić.

Pokaż trasę GPS