Troszkę żwawiej (chociaż stawy trzeszczą). Górka śmieciowa lekko się przegrzała, rąbało nawet kilka kilometrów od niej...

Po weekendzie w górach (bez roweru) czas na odpoczynek.

W ostatnią sobotę dokonało się. Po 10 latach zbierania koła naszych rowerów przejechały granice ostatniej z gmin w Polsce - 2479 sztuk mamy już w kieszeni. 

Opis słowno-poetycki: tutaj.

Okazuje się, że szwędanie się po przeróżnych uliczkach, które są dojazdem do budowy i są w trakcie utwardzania (na bardzo wczesnym etapie) może przypominać pływanie kajakiem. Albo spacerowanie z tymże. W każdym razie... udało się bez kąpieli.

Dróżkowanie (Wandrer) - trochę po lasku przy wolskiej ciepłowni, trochę uliczkami Ulrychowa i końcówka przez Lasek na Kole. Częściowo czymś, co kiedyś było ścieżką, ale teraz jest krzakami. 

Dziś moja ulubiona trasa z takich bocznych, po okolicy, z tagu #nakrotko. Jak się w odpowiednim miejscu minie wiadukt przy Gołąbkach, potem skręci tak, żeby pod S8 przelecieć właściwym tunelem, to droga kończy się ślepo... cmentarzem. Przez malutki cmentarz przelatuje się szybciutko alejką, puszczając oko do martwych i znosząc spojrzenia typu "aletoniewypada" od żywych, po drugiej stronie odrobinka szutru i już lecimy dalej, wąskimi uliczkami, którymi jeżdżą tylko okoliczni mieszkańcy.

Dziś... Dziś otwarta była inna furtka, więc wjechałem przez nią. I, po chwili, zatrzymałem się. Na skraju cmentarza, gdzieś pomiędzy kontenerem na śmieci, a kupą chrustu, na niewielkim trawniczku wznosi się mały lasek krzyży. "NN" przeplatane imionami i nazwiskami. Najprawdopodobniej jakieś miejsce, gdzie zmarłych chowa gmina. Ciekawe, niezależnie od tego, czy jesteśmy NN już w momencie pogrzebu, czy dwa pokolenia później zostanie z nas pojedyncze nazwisko i jakieś pojedyncze wspomnienia w czyjejś pamięci - wkrótce i tak wszyscy wyparujemy.

Kurde, ale super.


Pan Walery ma już fajrant.


I cyk. Czy masz nazwisko, czy je miałeś - kończysz jako wpis w rejestrze. ;)

Wiaje wiater. Jesień idzie. Trasa krótka. Dużo słońca.

Dwa dni jakiegoś tam złego samopoczucia i wracam do świata, tylko tradycyjnie zatoki będę miał zapchane przez najbliższe dwa tygodnie...

Dzisiaj tak lekko, zaczepnie, żeby się zorientować, jak tam wszystko działa. Zimno, kurczę, jeszcze tydzień temu narzekałem na upał ;)

Po takim urlopie, takim wpierniczu... trzeba odpocząć. Myślałem, że na spokojnie ten tydzień oblecę powolutku się regenerując, ale mój mięsny robot miał inne plany: gdy już poczuł, że zły człowiek przestał mu kazać robić rzeczy, to z dnia na dzień się rozchorował; podczas tej przejażdżki czułem, że robi się coś nie tak, a dzień później byłem już praktycznie pełnowymiarowo przeziębiony.