Wyleciałem tak jak zwykle. Potem zgubiłem się na Gołąbkach, na małym, domkowym osiedlu wpadając na jakieś płyty betonowe i zupełnie przypadkowo. Po raz drugi zgubiłem się (tym razem celowo) w Ożarowie i znajdując się w Kaputach.

Potem wbiłem się prawie po osie w jakąś błotnistą drogę (bo wyglądała przejezdnie) i musiałem zawracać po piętnastu metrach.

A na sam koniec wbiłem się w Koczargach w jakąś piaskową drogę, która skończyła się szutrówką.

Wiaje wiater wieczorem. Wskutek wspomnianego wiania wróciłem wymęczon.

Popołudniowa ustawka z byłym kolegą z pracy. Ksywa "Kuc" (nadana ze dwa lata temu, żeby nie było).

Gdy pracował ze mną w jednym biurze i siedział przy tym samym biurku, to na rowerze nie chciał jeździć (chociaż raz go namówiłem na siedemdziesiątkę po pracy), a gdy zmienił miejsce pracy, to proszę, nagle się chce.

Spóźnił się dziesięć minut, jak panienka (trzeba pokazać, że aż tak bardzo nie zależy), ale potem okazało się, że na rowerze jednak umie pedałować. Gnał jak szalony kucyk, a ja, z zablokowaną z tyłu linką od doraźnie naprawionej "pękniętej" przerzutki musiałem go trochę hamować (trochę przeliczyłem się w blokowaniu - 30 km/h = kadencja 100; 33 km/h = kadencja ponad 130). Trasę udało się wybrać przyjemną, większość można było jechać obok siebie, ruchu nie było.

Przeturlalim się na Ursus i pożegnalim.

A do tego wszystkiego poranny dojazd do pracy. Trafiłem akurat na codzienny wybór Króla Passo di Casprzacci i musiałem przeczekać aż pociąg zawodników przeleci bokiem. 

 Linka nadal czeka na wymianę, doczeka się dziś wieczorem. Musi, bo nie ma wyboru (chociaż strasznie mi się nie chce).

I dostałem zwolnienie. Wakacje!

Gmina Stare Babice. Chyba wyłącznie.

Dojechałem na dwóch kołach, wróciłem na czterech z trzema dodatkowymi.

Po pracy przejechałem się kolejną, nieznaną dróżką w bliskiej okolicy - tym razem była to Instalatorów. Póżniej przez Gołąbki ze skokiem przez tory z rowerem na plecach.

A potem uznałem, że w sumie to można podjechać na Pętlę S8. Spodobała mi się ta zabawa: "tyle" podjazdów i to jeszcze w Warszawie? I to tak blisko domu?

Jasne, nie przemieszczam się; widoków wielkich nie ma (chociaż, wróć, pięknie zachodziło słońce), ale ja jestem prostym człowiekiem: jak mam czego słuchać, to mogę jeździć choćby w kółko.

Na jednym, jedynym okrążeniu trekkingiem z sakwą wykręcilem taki sam czas, jak w weekend, ale kolarką. Ciekawe...

A reszta to już miasto i poranny transport.

Odpinając rower zauważyłem, że zapomniałem zabrać licznika. Został na biurku. Uznałem, że nie chce mi się po niego wracać. Odpaliłem śledzia w telefonie i ruszyłem. W końcu przypomniałem sobie, że miałem sprawdzić, czy taka jedna droga, którą mijam w ślimaku przy WKD Jerozolimskie, faktycznie, tak, jak mapa wskazuje, łączy się z Grójecką. Włodarzewska, znaczy się.

O dziwo, droga prowadziła tak, jak było napisane na mapie. Przez Gołąbki dotarłem w okolice S8, a potem uznałem, że pojadę przez Domaniewek. Tyle, że pomyliłem skręty i wylądowąłem w Ożarowie, skąd wewnętrzną drogą przy torach i przez jakieś pola (gruntówkami, niekoniecznie utwardzonymi) dotarłem do... a czort wie, gdzie. Pogroszew chyba.

Zobaczyłem drogowskaz na Borzęcin i stamtąd ruszyłem w znanym już kierunku. A potem to już stara, dobra, sprawdzona droga przez gminę Stare Babice.

Bez licznika i bez choćby zegarka nie wiedziałem, która godzina, ile już jadę i - nie znając prędkości - kiedy dotrę do domu. Nie znałem godziny, dzień znałem, ale spodziewałem się, że średnia będzie wyższa. Śledzik był nieubłagany: 26 km/h. Ot, proszę, jaka jest różnica między wskazaniami i wydajemisiem.

Poranek spędziłem w dymie spalin, bo po drodze spotykając sześć skuterów, prawie za każdym udało mi się utknąć. Dopiero gdy wjechalem między drzewa przy Popularnej mogłem poczuć coś w rodzaju świeżego powietrza.