Miała być standardowa jazda wariantem rundy treningowej PS8, która jest ostatnio moim najstandardowniejszym standardem, jeśli chodzi o krótkie jazdy w okolicach 1,5 h, ale tak dobrze się jechało, że przedłużyłem je odrobinę o Pilaszków. Bardzo zresztą lubię te dwie (prawie) pionowe proste: drogę 888 z Zaborowa i prostą na Borzęcin przez Topolin. Mają wspaniały asfalt i o ile wiatr nie wieje w paszczę, to jedzie się wspaniale.

Ponad 500% mojego standardowego powrotu. Zahaczyłem o Święcice i przez Borzęcin, jeszcze przed zmrokiem, wróciłem do domu.

Pierwsze Leszno w tym roku. I pierwsza wycieczka powyżej 60 km solo.

Powoli wracam do siebie.

Zaplanowałem sobie taką gmatwaninę. A jako że naumiałem się synchronizować trasy ze Stravy z Garminem, to było tym łatwiej zobaczyć i się nie pogubić.

Obleciałem sobie też testowo pętlę środowej strefy Koń-fortu PS8. Teren oczywiście znam doskonale, ale całość, w rozumieniu kompletnej pętli, zrobiłem pierwszy raz. 

Wiatr - morderca, szczególnie na odsłoniętych przestrzeniach. Ale za to w kierunku domu - poezja.

Pokaż trasę GPS

Dogonił mnie kolega i jechał za mną (wtedy ja mu przeszkadzałem), a potem przede mną (wtedy on mi przeszkadzał), ale udało się jakoś nie usiąść sobie wzajemnie na kole.

Powrót do Warszawy na luzaku, bez spinania łydki i z muzyką w uszach.

Lekki rozjazd po piątku i planowanej sobocie. Szukałem jakoś bardziej zacienionych dróżek, ale amatorzy wycinania drzew przy drogach nie odpuszczają i robią co mogą, by z cieniem nie przesadzać, bo nic tak nie chłodzi jak rozgrzany asfalt.

Na ustawki jeżdżę rzadko. Zwykle jest tak, że albo się minę z odpowiednią godziną po powrocie z pracy, albo mam coś innego i pasuje mi na ten rower wyjść te dwie godziny później... Czasem jest tak, jak w weekendy, gdzie wszyscy umawiają się o jakiejś nieludzkiej godzinie typu dziewiąta rano, kiedy ja dopiero rozważam wcześniejszą pobudkę. Serio, te wczesne godziny w weekendy to jakiś spisek ludzi, którzy mają dzieci: wstanie taki o piątej, załatwi wszystko, ogarnie dom, przygotuje obiad i około dziewiątej to się już nudzić zaczyna i rozgląda za jakimś zajęciem.

Niemniej jednak uznałem, że w końcu trzeba. Zabawa jest zawsze przednia, bo jest szybko, dynamicznie, jest za kim gonić, można się zmęczyć albo i kompletnie wyrąbać (a zwykle, jeśli już jadę w grupie, to jest to spokojna, równa jazda, bo po co szarpać, jak do mety jeszcze te kilkaset kilometrów? ;) ), do tego mówią, że taka jazda daje więcej (zgodnie z zasadą "żeby jeździć szybciej trzeba jeździć szybciej"). Po udanym wyjściu w zeszły piątek na "Luźną setkę" Pętla S8, gdzie było przyjemnie, miło i głównie spokojnie, udałem się na KGS, gdzie można liczyć na to, że będzie niespokojnie.

Przyszło nas sześciu (z tego Damian jechał tylko fragment trasy). Okazało się, że zamiast męczyć się przy równej jeździe, postawimy na dynamikę, akcenty i wszystkie inne przyjemne rzeczy, które powodują, że cały świat na kilka krótkich chwil i kilkanaście albo i kilkadziesiąt bardzo głębokich oddechów zwęża się tylko do wąskiego paska opony kolegi z przodu, która niepokojąco powoli zaczyna się oddalać.

No i tak się kręciło. Standardowa trasa KGS, Witki, słońce, lekki wiatr, wakacje, słońce, niemalże relaks, gdyby nie synchroniczny łomot serc i pracujące w niedoczasie płuca. I nadchodzi ten moment, gdy schodzę ze zmiany te półtora metra za szeroko wychodząc w bok, nie wyrównuję prędkości, wpadam szybko z powrotem we właściwy tor, ale grupa jedzie nieustannie, nieubłaganie, metr, metr dziesięć, metr dwadzieścia przede mną...

I już wiem, że do domu wrócę sam.

Okazało się, że po urwaniu mnie (nie wiem, limit przyzwoitości, czy co?) zaczęli jechać nieco wolniej, więc pogoń, którą podjąłem, przez długi czas (aż do ronda w Zaborowie, gdzie brakowało mi mniej niż 150 m) przynosiła zyski. Potem jednak dostałem wiatrem w twarz, a w takich warunkach solowa pogoń za grupą siłą rzeczy jest skazana na niepowodzenie.

Ujechałem się (mimo solowej jazdy przez jakąś połowę trasy tracąc jedynie niecałe 3 minuty do czoła grupy), wypiłem jednego Lecha Free w Babicach (obrzydlistwo nawet wśród piw bezalkoholowych, ale czasem trzeba) i wróciłem do domu w miłym towarzystwie.

Cieplutko było, no co? 

Dawno nie jeździłem przez Truskawkę (a w końcu sezon, prawda?) i źle oszacowałem: byłem przekonany, że to wychodzi 2,5 h, gdy jedzie się spokojnie. Otóż nie. Dwie i pół wychodzą wtedy, gdy jedzie się dynamicznie.

A przy okazji - wow - synchro BS-a ze Stravą jest super! I do tego wypluwa tyyyle dodatkowych informacji!

Krótka, dwugodzinna jazda. Od tygodnia nie miałem okazji wsiąść na rower (z braku czasu tylko biegałem) - w końcu się udało.