Od rana czekałem na wieczór, żeby wyjść na rower w temperaturze zbliżonej do granicy przeżywalności. Może i było chłodniej ("tylko" dwadzieścia i cztery), ale za to ciężko i jakoś tak wilgotno. Wypiłem półtora litra picia na półtorej godziny jazdy (i uzupełniałem dalej w domu)...

Pod koła o mało nie wmeldowało mi się kocisko, później bez ostrzeżenia próbował na posesję wjechać jakiś Żywczanin, później wlokłem się za autobusem unikając kałuż... Ale mimo wszystko jechało mi się przyjemnie.

Szoszowe Szaleńsztwo, czyli ustawka, która z definicji powinna być pluszowa dla wszystkich: od grup A(+) do grup C (a czasem D), każdy znajdzie coś dla siebie pod kątem docelowego tempa jazdy.

Dawno mnie nie było, więc postanowiłem wybrać grupę A/A+, czyli tempo "wyścigowe" (lub nie, zależy kto przyjechał i jaki ma nastrój).

Wyszła równa, miła jazda, zmiany trochę przydługawe, bo wyszło tak, że robiliśmy po minucie, a na ok 10 osób bardziej optymalne byłoby ok. 30 sekund. W stronę "od" pod wiatr, w stronę "do" z wiatrem, ale za to przez ponadpolną wilgoć i lekką mgłę.


Jak widać, sporo tych kolarzystów przyjeżdża.

Wylazłem dopiero po szóstej, bo oglądałem MŚ ze startu wspólnego i jakoś się zasiedziałem. Szkoda Tadeja, ale, cóż, brąz w sytuacji, gdy miał miesięczną przerwę i w sumie nie miał jechać na mistrzostwa, na pewno go cieszy.

Wycieczka wyszła mi standardową trasą: Borzęcin "jak zwykle" (bo nie lubię tych ciągorowerowotegesów przez Kaputy), a potem pętla przez Orły z powrotem Kosmowską.

Pierwotnie miało być w ogóle inaczej, przez Czechy i z większą ilością podjazdów, ale skończyło się na pętli z Kowar. W Karpaczu odesłano nas w stronę Jeleniej, bo TdP Amatorów już zajął asfalty.

Przeciągnęliśmy się przez przełęcz pod Średnicą (przy okazji później była okazja porównać swój czas z zawodowcami walczącymi o premię górską), zjechaliśmy z powrotem do Kowar i w celu zabicia czasu wyjechaliśmy sobie na Okraj. Tam przerwa przy Żateckim 0% (na szczęście teraz w większości schronisk jest już pełen zestaw piwa bezalko i zawsze można coś dla siebie znaleźć), zjazd do Karpnik-Karpacza, podjazd na metę trasą TdP i oczekiwanie na kolarzystów-zawodowców.


Końcówka podjazdu pod przełęcz, jak Tour de Balon, to i są balony!


Pięć gwiazdek, spacja, trzy gwiazdki. Jakiś "patriota" to zamalował, ale ktoś czuwał i dopisał ponownie - i hyc, pokazali to nawet w Tefałpe.


Na środku Geraint Thomas, który - wg plotek, ale i wywiadów potourowych - był tak zachwycony trasą, że postanowił więcej nie przyjeżdżać, by te gówniane asfalty i "organizatorkę" p. Langa zostawić na zawsze w serduszku i nie odświeżać tych wspomnień.

Jesień przyatakowała piątkowym popołudniem, więc wolałem już nie bawić się tak, jak ostatnio, tylko założyłem bluzę i nogawki.

Miałem w planie zaliczyć trzy kwadraty w okolicy Podkowy Leśnej. Pomimo upływu lat ten kierunek nadal pozostał dla mnie "nieprzyjemnym", bo świateł dużo, skrzyżowania, ani się rozpędzić ani nic. A do tego w Podkowie i Brwinowie ścieżków jest sporo, więc jest to kolejny problem z cyklu "hamowanie przy każdej poprzecznej".

Zacząłem od strony Pruszkowa, dość szybko przegapiłem pierwszy planowany skręt (chyba był remont) i wylądowałem na relatywnie nowej DDR po północnej stronie torów, obok jakiejś lokomotywowni lub innych kolejowych (lub byłych kolejowych) zabudowań.

W Pruszkowie dawno nie jeździłem, więc na miejscu okazało się, że wzdłuż głównej mamy co prawda drogę rowerową, ale w zamian za to jest dużo wolniej.

Potem trochę kręcenia po Podkowie i przyległościach, zaliczone to, co zaliczone być miało i powrót do domu.

Nie wiem kto buduje cmentarz przy ulicy Baśniowej, ale doceniam. Tam właśnie zaczęliśmy, w miejscowości Niwki, pod Siewierzem.

Poprzeskakiwaliśmy przez pagórki rozmaite, w sumie mniejsze niż większe, trochę pouciekaliśmy przed deszczem, a trochę nas złapał. A potem stanęliśmy sobie na kawę, gdzieś na stacji, bo czemu nie? 

A potem pokonaliśmy bardzo przyjemny podjazd do gminy Olsztyn, a chwilę później... cyk, linka od przerzutki się zerwała.

Po wymianie do pokonania pozostał zjazd. W deszczu. W ulewie. A potem dalej, dalej, dalej... suchawo zrobiło się dopiero długo później.

Pętelka przez Młochów i Podkowę. Nic wyjątkowego, nie podobają mi się za bardzo te tereny, jeżdżenie w większości po drogach technicznych to jednak cały czas hałas ulicy gdzieś tam brzmiący w uszach...

Pizgało jak głupie. Co prawda można było jechać szybciej pod ten wiatr i szybciej z nim, ale nie po to są urlopy żeby się męczyć.