Wiatr, tradycyjnie, na linii wschód-zachód. Do pracy za darmo, po pracy - trzeba jeszcze pomachać.

Wyjeżdżając z pracy startowałem razem z jakimś nieznanym mi gościem. Wymienialiśmy uwagi na temat podziemnego parkingu, gdy walnąłem, jako jeden z plusów "...i w zimie będzie można rower w cieple zaparkować". 

Trochę głupio, bo facet wygląda na takiego, co jeździ tylko w lecie i - jak się po chwili okazało - tylko po chodniku. Ale może zacznie i zimą?

Jadę na rowerze - nie boli. Zsiadam - boli. Jadę - nie boli. Dziwne te nogi.

Chodzę sobie spokojnym, niespiesznym tempem, takimż jadę. Nigdzie mi się nie spieszy.

Tylko praca, trzeba się pakować do auta i zmykać do bazy Pierścienia.

Bardzo suche. I nawet wietrzne. Ale, o dziwo, wiało w plecy. I to tak, że - wracając z pracy i kręcąc się potem po osiedlu - bez pedałowania, na trekkingu, jechałem w okolicach 30 km/h...

Aaaaaale to był na pewno przypadek. Za to na pewno było wietrznie.

Odwiedziłem jakieś podejrzane zakamarki Stolicy, bo zajechałem aż na Bielany i to prawie na ulicę Pułkową. Załatwiłem to, co miałem w planie, a potem do domu - z największą przyjemnością - wróciłem z wiatrem.

Uwziął się ten deszcz, czy co? Aż musiałem drugi dzień z rzędu pojechać do pracy ubrany na długo, a do tego po drodze przebierać się w kurtkę przeciwdeszczową (i dobrze, bo po chwili naprawdę solidnie lunęło). Aż sobie trening odpuściłem i wskoczyłem na stacjonarkę, bo nie chciało mi się znowu moczyć sobie łap.

Profilaktycznie zabrałem ze sobą kurtkę przeciwdeszczową i czapkę. Rano było tylko chłodno, ale popołudniowy powrót był dość nieprzyjemny: ciągle siąpiący deszcz i niemiła temperatura.

I tak dobrze, że nie przetoczyła się po mnie zlewa, która przeleciała nad Mordorem.