I wyłażą rowerzyści, wśród tego mój ulubiony typ: tacy, którzy jadą wolniej niż ja, wiedzą, że są wolniejsi, ale na każdym skrzyżowaniu muszą, kurna, muszą wepchnąc się przede mnie. I na każdym skrzyżowaniu muszę takiego barana wyprzedzać.

A rano było ciepło. Za ciepło.

Gdyby komuś chciało się przejechać po lesie, zapraszam na Bitwy Warszawskiej. Fragment DDR przypomina las: na asfalcie leży morze gałęzi. Do tego jest to polski las, bo niedopałków jest tyle, co gałęzi.

Wiosna przyszła - w końcu przejechaliśmy się wieczorem ulicą Broniewskiego.

Sucho. Przyjemnie. Słonecznie. Sucho. Aż się czlowiekowi chce jechać. Nawet wieczorem by się przejechał, ale wieczorem idziemy na Obo sprawdzić nowe drogi. I, przynajmniej teoretycznie, sukinsyńsko się uchetać.

A. Wczoraj mors zauważył, żem przekroczył 25000 km z BS. Gratulować, ale już!

A. Jeszcze jedno. Po wczorajszym urodził mi się sakrucki zakwasior na karku. Głowa nieprzyzwyczajona do pozycji rowerowej.

...bo jeśli po prawie czterech miesiącach bez dłuższego dystansu stówka wchodzi jak nóż w masło, to znaczy, że o Norwegię i założone minimum 120 km dziennie nie ma się co martwić. A zastanawiałem się, jak te różne przerwy wpłyną na kondycję.

Do rzeczy. Start po południu. Oczywiście nie chciało mi się: jednak wybrać się na cztery godziny jazdy to nie taka prosta sprawa, gdy człowiek przyzwyczaił swój łeb do półgodzinnych spacerków; alternatywa była kusząca, bo zamiast pętać się na rowerze, mogliśmy się wybrać robić moc na ścianie. Jednak ruszyliśmy. Opcja trasy: Łomianki > Truskawka > Leszno > Warszawa.

Asfalt w większości suchy, jechało się dobrze. Gdzieś za Łomiankami odkręciła mi się amortyzowana sztyca (a od początku narzekałem, że to badziew). Odkręciła się, konkretnie, nakrętka trzymająca wszystkie te elastocusie w kupie. Wystarczyło dokręcić.

Po drodze zaproponowałem Hipci przedłużenie trasy. Coś tam się krygowała, ale w końcu klepnęła zgodę. I tak pojechaliśmy trasą: Bemowo > Łomianki > NDM > Komornica > Dębe > Zegrze > Nieporęt > Bemowo. Po drodze wiele ciekawego nie było. Trochę śniegu, trochę kałuż, trochę dziur. Było za to ciepło, dopiero w Nieporęcie założyliśmy ciepłe rękawiczki, ochraniacze (ja) i przekręciłem buffa na ciepłą stronę (ja). Miałem nadzieję, że uda się dojechać za dnia, ale na Przy Agorze profilaktycznie zaświeciliśmy światła. DDRy oczywiście ośnieżone: cały most Marykury i droga do domu przejechana jezdnią.

Pokaż trasę GPS

Nuda. Tyle, że suszej niż wczoraj.

Pogoda dupna, mokro, trzeba siedzieć do popołudnia w mokrych ciuchach, żeby je dosuszyć. Ani się jechać nie chce, ani nawet wsiadać rano. No zacięło się przy najgorszej możliwej temperaturze.

Ale przynajmniej jest biało.

Rano szybko, przez Prymasa do roboty, bo jest plan, by wyjść z pracy wcześniej. Chciałem być na ósmą, ale poduszka zmieniła się w magnes... ciężko mi wstać, gdy pójdę spać o 1:30 w nocy. Szacun dla tych, którzy to potrafią.

W międzyczasie skoczyłem do lekarza. Rokowania są niezbyt pomyślne: umrę. Z tematem umierania powinienem ogarnąć się w ciągu najbliższych pięćdziesięciu lat. Sądzę, że nie zawiodę nikogo.

W sobotę wypad na ściankę. Po drodze odwiedziny w Legionie, gdzie chłopaki posłużyli pomocą (i odpowiednio długim kluczem) i ruszyli stare pedały. Łatwo nawet im nie było.

W niedzielę trochę przygotowań, a trochę rowerowej pracy. Wymieniłem pedał, nasmarowałem, zmieniłem klocki i mostek (na taki poprawnej wysokości). Przy okazji pedałów... pech mnie prześladuje. Chciałem wymienić przy okazji i bloki. Odwracam buta i widzę, że mokra zima, sól i licho wie co jeszcze dały efekt. Stare bloki są tak uroczo zapieczone i przyrdzewiałe, że odkręcanie ich mija się z celem. Albo piłuję, albo wyrzucam wraz z butem.

Stoję sobie ja w wiosenny wieczór na skrzyżowaniu. Skrzyżowanie szerokie, warunkowa strzałka, ja jadę prosto. Omija mnie ileś osób skręcających w prawo, a nagle ktoś trąbi. Trąbienie działa na mnie jak płachta na byka, odwracam się, a to... autobus. A kierowca do mnie macha. Pierwsze skojarzenie było raczej negatywne, ale myślę sobie "no dobra, co mi szkodzi". Zniosłem rower na krawężnik, kierowca przejechał uśmiechając się do mnie i dziękując za pomoc. Okazuje się, że czasem można jakoś koegzystować na tej drodze...

Rano za to spore korki (Towarowa już od Grzybowskiej!). A my jedziemy i patrzymy "w to miasto (...) gdzie wiosna spaliną oddycha". Spaliny się zgadzały. No dobrze, jest fajnie, biało, ale gdyby jeszcze tą solą nie sypali... Serio. Powtarzam po raz kolejny: nawet mi to zaczyna przeszkadzać.

Praca-kurs. Nic ciekawego, nawet temperatura nie zaskoczyła.

Niemniej jednak kolejne zaległości nadrobione. Fotek jest zaledwie kilka, bo wszystkich mamy tylko dwa razy więcej. To była pierwsza wyprawa i bardziej skupialiśmy się na przeżyciach niż na robieniu zdjęć.