A skoro zaszło zdarzenie wspomniane w temacie, to wiedziałem, że proroctwo musi się spełnić. Na pierwszy ogień poszły zapomniane owego dnia rano pokrowce na buty. Po kilkunastu minutach jazdy moje superprzewiewne SPDy zaczęły dostarczać mi dodatkowych wrażen w okolicy stóp. Do tego pojawił się problem z hamulcami: nie chciały odbijać. Problem przewijał się już kilka dni, nawet liczyłem na to, że się rozruszalo, ale, niestety, nie: nastąpiła kumulacja, po każdym, każdym hamowaniu ręcznie odginałem ramię V-brake'a. A jako że robiłem to ręcznie i na szybko, to i tak obcierało, wskutek czego całą drogę do domu pokonałem, jakbym ciągnął za sobą metalowe odważniki. Ustanowił się nowy rekord tej jesieni: -8,8 stopnia.

W domu zdemontowałem ramiona, rozebrałem, wymyłem, nasmarowalem, wyregulowałem, działa, jak szalone.

Rano z kolei spałem trochę dłużej (w nocy pt-sob jadę do Zakopanego), rano zwinąłem się, wskoczyłem w Powstańców-Połczyńską i spotykajac dokładnie dwóch rowerzystów (w tym Terminatora), dotarłem do pracy. Licznik osiągnął pole "max", czyli -10 stopni. Niżej już nie zejdzie.

W temacie nie ma żadnej ironii. Dzięki temu, że nikt nie kwapi się do odśnieżania DDRów, spokojnie wróciłem sobie do przyjętej rok temu zasady: "znak na pastwisku nie oznacza, że prowadzi tamtędy droga rowerowa". A skoro nie prowadzi, to jej nie ma, a skoro jej nie ma - to mogę sobie zasuwać jezdnią.

Liczę na to, że chłopaki nie przyłożą się do roboty i nie zaczną odśnieżać - ani też, że nie zrobi się ciepło; dziś już zauważyłem że przy Prymasa wydrapał się singiel.

Standard. Powrót do domu, w auto, na sekcję, dostać w dupę, nauczyć się sporo, wrócić, pakować się na wyjazd, spać, wstać, do pracy, rowerzystów prawie nie było.

Jeno na Rondzie Zesrańców machnął do mnie Chrabu, a potem z daleka wywołał Goro (co ty tam krzyczałeś? Usłysząłem gwizd i "E!").

Powodów jest wiele, książkę można by napisać, ale kolejny przyszedł wczoraj.

Od kilku(nastu) dni słyszę, czy to jadąc windą, czy stojąc w kuchni, koleżanki z sąsiednich pokojów narzekają: a to, że mróz, a to, że kiedy wiosna, a to, że zmarzły... I na to wszystko wczoraj, gdy już zbierałem się do wyjścia do domu, dzwoni do mnie Hipcia (która akurat tam dotarła) i mówi: "No, śnieg nie pada, ale nie ubieraj się za dobrze, bo ciepło jest".

Droga do pracy częściowo towarzyska: z bocznej uliczki, tuż przed nosem, smignął nam Goro, a po chwili z naprzeciwka nadjechał Darth Chrabu.

Weekend zaaranżowany wspinaczkowo. Z rowerowych aktywności była jednynie zmiana opon i ogólna konserwacja roweru Hipci.

Droga do pracy - po śniegu. Idzie ciężko, pod wiatr, paskudnie... po trzech kilometrach na światłach zastanowiłem się, popatrzyłem pod siodło, odblokowałem tylny hamulec... poszło lżej.

Jakąż radość człowiek odczuwa, gdy zjeżdża z pięknie odśnieżonych DDRów na realnie odsnieżoną jezdnię...

Wspominałem kiedyś, że mamy w domu sztafetę? Jak jedno coś podłapie, to gdy zaczyna już zdrowieć, drugie przejmuje pałeczkę. Wczoraj więc podłapałem to, co chwilowo ma jeszcze Hipcia (i już zaraziłem kolegę ;) ), wskutek tego paskudnego zdarzenia po raz pierwszy od nie pamiętam kiedy założyłem w pracy bluzę.

Bluza zresztą przydała się do powrotu, bo świadom konieczności oszczędzania energii, zapakowałem się możliwie ciepło i ruszyłem śmiało zmierzyć się z zamarzającym śniegiem, który właściwie zaczął padać dopiero przy Powstańców, ale jak już zaczął, tak zacinał prosto w pysk.

W domu nafaszerowałem się tym, co miałem, a i tak spać mi się chciało, więc Hipcia, w ramach akcji "nie ma spania, gdy ja nie śpię", wymusiła na mnie partię Dungeeonera, którą i tak przerwaliśmy w połowie...



Rano przywitało mnie białe, zaśnieżone miasto. Zastanawiałem się, czy nie jechać Połczyńską, ale obawiałem się, że na Powstańców zmasakruję się w korku, a na Połczyńskiej nie będzie o wiele lepiej, więc wybrałem ciąg DDR:Górczewska-Prymasa. Śmieszki oczywiście nieodśnieżone, tyle przynajmniej w tym nieszczęściu dobrego, że chodniki zaśnieżone były również. Zdążyłem nawet strzelić fotkę, zanim, za przeproszeniem, nie dojechał mnie Goro. Tak sobie gawędząc dojechaliśmy do Ronda Zesłańców, gdzie każdy pojechał w swoją stronę.



Pozostał jeszcze jeden punkt programu: kącik muzyczny. Na liście do zakupienia umieszczam sobie płytę Mixturra zespołu Raggafaya. Co prawda jest to grupa wesołych rastamanów, którzy grają o tym, że trzeba palić gandzię i niszczyć system, a na niszczenie systemu mają taki plan, że trzeba palić gandzię i grać muzykę o tym, że trzeba palić gandzię i niszczyć system; niemniej jednak muzycznie wychodzi to bardzo przyjemnie, a i teksty nie są składane przez młodocianego poetę z ławeczki przed blokiem.

Wieczorem standardowy powrót do domu. Autem na kurs.

Rano coś mnie podkusiło na kolejną dawkę usług kurierskich, tym razem na Plac Unii Lubelskiej. Jechało się miło, było mroźno i śnieżnie. Napotkanych rowerzystów - zaledwie garstka, mimo że było tylko -4 stopnie, wszyscy zawinięci po sam czubek głowy w kurtki, buffy i insze chustokominiarki.

Powrót do domu był raczej standardowy, bo szybki. Ciach-ciach, bo już zaraz, zaraz trzeba wskakiwać do samochodu (Hipcia nadal chora) i mknąć na Obozową. Tam zostaliśmy przegonieni tam i z powrotem po różnych drogach; chyba nigdy nie fruwałem tyle razy w ciągu jednego wyjścia na panel. Jestem w trakcie analizy treningu.

Rano zostałem poproszony przez Hipcię o małe usługi kurierskie, które zawierały w sobie jazdę przez Centrum. Wziąłem oddech, bo dawno nie jeździłem tamtędy, założyłem sobie wspomniane reggae na uszy i pomknąłem. Na szczęście słowiański bożek wszystkich centrów miast, paskudna maszkara o imieniu Sięśpiesz, zlitował się nade mną, ani korków nie było, ani nikt nie upierał się jakoś szczególnie robić mi na złość. Albo miałem szczęście, albo ludzie jakoś lepiej i bardziej świadomie jeżdżą.

Powrót, po odebraniu przesyłki, przez Pole Mokotowskie Pola Mokotowskie(*). Rzadko zdarza mi się tamtędy jeździć, ale jest ładnie - wschodzące słońce świeci mi zza pleców, pusto, a dziś do tego jeszcze odrobinę mroźnie.

Jestem z prowincji, więc "pola".

Właśnie przekroczyłem 23000 przejechanych kilometrów od początku "nowej ery".

Z racji tego, że Hipcia jest chora, na kurs pojechaliśmy samochodem. Rano do pracy jechałem sam, ponieważ ktoś ma zwolnienie, a gdy wychodziłem, akurat postanowił sprawdzić, czy płuca można wykaszleć z organizmu.

W sobotę odebrałem koło, w niedzielę wymieniłem z zapasu. Nareszcie mam działający tylny hamulec (w zapasie koło bije na boki i ciężko dopasować klocki). Rowerowania nie było, Hipcia jest przeziębiona i tylko ograniczyliśmy się do wypadu na ściankę w sobotę.

Dziś za to podróż do pracy, przez białą, śnieżną Warszawę. Standard.