Po zakończeniu części crossfitowo-kolarskiej (rower - noszenie ciężkich przedmiotów - rower) zajmowałem się dzieckiem znajomych.

Nikt nie zginął, nie trzeba było wszczynać poszukiwań, było znośnie. To trochę jak z prowadzeniem pijanego kolegi przez miasto: musisz słuchać jakichś nietrzymających się kupy wynurzeń, odpowiadać cokolwiek, bo i tak nie ma to znaczenia, pilnować, żeby nie wlazł pod koła, nie zgubił się w tłumie i nie wysikał pod murem.

Nie powiem, że rozumiem, dlaczego ludzie sobie robią takie coś, marnując na to pół życia, ale doceniam wysiłek. Podejrzewam, że zaczyna się od tego, że nie masz wyboru i oddajesz hołd swojemu wrzeszczącemu bożkowi przez 24 godziny na dobę, a potem po prostu przyzwyczajasz się do tego i nawet nie wiesz, że można inaczej.

Złapałem potężną ulewę na powrocie. Może ilość mokrych ciuchów na grzbiecie wynikała z mojej własnej niedbałości, bo w końcu mogłem sprawdzić prognozy rano - wówczas zabrałbym kurtkę przeciwdeszczową, ale z drugiej strony: ciepły deszcz i pół godziny jazdy? No nie przesadzajmy!

A w międzyczasie nadrobiłem wszystko i jestem już na bieżąco z wpisami na BS.

Zaplanowałem sobie taką gmatwaninę. A jako że naumiałem się synchronizować trasy ze Stravy z Garminem, to było tym łatwiej zobaczyć i się nie pogubić.

Obleciałem sobie też testowo pętlę środowej strefy Koń-fortu PS8. Teren oczywiście znam doskonale, ale całość, w rozumieniu kompletnej pętli, zrobiłem pierwszy raz. 

Wiatr - morderca, szczególnie na odsłoniętych przestrzeniach. Ale za to w kierunku domu - poezja.

Pokaż trasę GPS

Dogonił mnie kolega i jechał za mną (wtedy ja mu przeszkadzałem), a potem przede mną (wtedy on mi przeszkadzał), ale udało się jakoś nie usiąść sobie wzajemnie na kole.

Powrót do Warszawy na luzaku, bez spinania łydki i z muzyką w uszach.

Nie wiem co mi tu się narysowało, ale wygląda jak jakaś przedziwna zyrafoważka korzystająca ze smartfona w poczekalni.

Kolejna z serii wycieczek "poruszać się". Dwa akcenty na dwóch segmentach zakończyły się poprawieniem lub wyrównaniem swoich najlepszych czasów. Fajne to w sumie - zamiast planować czasowo, planuję sobie segmenty, na których się sam ze sobą pościgam.

Pokaż trasę GPS

Czasu nie ma, a szkoda nie robić nic, jak można robić coś. Niestety, pewnie w najbliższym czasie będę wyrywał sobie na rower jakieś takie urywki dnia.

Wybrałem się więc szosą do pracy, a po niej przeleciałem się po okolicy, bardziej żeby się poruszać, bo od czwartku nie miałem okazji nic zakręcić. 


Pokaż trasę GPS

Ciepło mamy, nie? A rozwiązanie jest proste.

1. Jest ciepło, bo ziemia się nagrzewa. Jeśli przykryjemy ją chłodną Kostką Bauma, to przestanie się nagrzewać i będzie jej chłodniej.
2. Drzewa dają cień w którym jest chłodno. Jak wytniemy wszystkie, to nie będzie cienia i słońce zorientuje się, że jest za gorąco, pomyśli "o kurczę, nie mają cienia" i zacznie grzać mniej.
3. Drzewa powodują wiatr poprzez szumienie. Jak znikną, wiatr zniknie, więc promienie słońca będą w końcu padać równolegle, po jednym w jeden punkt, a nie po kilka w jeden (co powoduje wzrost temperatury).

A jak do tego dodamy, że te okrutne rośliny mają w zwyczaju wskakiwać przed niczego nieświadomych kierowców i ich mordować...

Nie dla drzew!

Nie wiedzieliśmy, czy iść w góry, czy jechać na rower, ale okazało się, że można, kosztem kilkudziesięciu kilometrów (i kilku minut przed mapą) narysować trasę i chapnąć jeszcze cztery sztuki. Tak więc, prawie z walizką w jednej, a laptopem w drugiej ręce, rysowałem trasę i zgrywałem na urządzenie.

A potem się okazało, że Wojtek jednak nie miał ustawki i też mógł z nami jechać. Ale wtedy pewnie nie wyszłoby nic ze słowa "rozjazd"...


Pokaż trasę GPS

Tylko dwie: Sękowa i Krempna, schowane tak, że nie ciachnęła ich żadna trasa, którą mogliśmy przejeżdżać w okolicy. Umawiamy się z Wojtkiem w Uściu Gorlickim, na dzień dobry dostajemy deszczem, potem wysychamy, potem uciekamy, potem patrzymy, jak pada. W międzyczasie Wojtek czasem narzuca tempo, a czasem ucieka, żeby zrobić fotkę lub dwie.

Zahaczamy o Magurski Park Narodowy, Słowację (Hipcia chciała kofolę, ale wszystko pozamykane, więc nic z tego nie wyszło) i spokojnie wracamy do Uścia, gdzie robimy krótki postój pod stacją benzynową i wracamy: my do Krynicy, Wojtek poszaleć na innych pagórkach. 

W ogóle to trasa inną być miała, ale akurat pośrodku jej ktoś wymyślił sobie rajd samochodowy i pozamykał drogi.

Fotek kilka na fejsie tkwi.


Pokaż trasę GPS

Wyjazd z Krynicy pod górę, długi zjazd do Nowego Sącza i prawie w połowie drogi spotykamy Wojtka z bratem. Legenda Gorlickich podjazdów przeciągnęła nas po kilku pagórkach, zrobiliśmy do spółki jednego KOM-a (Wojtek jechał, a ja nie przeszkadzałem) i pożegnaliśmy się na Krzyżówce w sam raz: my pojechaliśmy w dół, po świeżo przemoczonym, Wojtek pojechał na spotkanie deszczu.

Pokaż trasę GPS