Bo w końcu są tylko źle ubrani rowerzyści, prawda?

Zrobiłem sobie standardową pętelkę przez m. Kampinos. Startowałem przy ośmiu na minusie, kończyłem przy prawie minus dwunastu. Północny wiatr okazał się być lekko północno-wschodnim, więc w prezencie dostałem cięższy powrót, pod ten wiatr, z uparcie wymrażaną prawą dłonią (czort wie, dlaczego prawą, skoro była schowana; lewej wystawionej w pełni na działanie wiatru nie było nic).

Kierunek wiatru zachęcił mnie, żeby skręcić w stronę Borzęcina i jechać nie przez Umiastów, czyli odsłoniętym terenem, a zamiast tego skorzystać z osłony, którą - przynajmniej odrobinę - oferowały gęściej zabudowane tereny.

Jazda, pomijajac upierdliwość w chowaniu twarzy w kołnierzach i kilka przystanków dla zabijania rąk (nie odważyłem się robić tego podczas jazdy), poszła przyjemnie, ale na pewno trzeba zakupić pogiesy i, zdecydowanie, powinienem był wziąć cieplejsze skarpetki. No i bardzo dobrze, że nie złapałem gumy: wymiana dętki przy takiej temperaturze byłaby na pewno przyjemnym przeżyciem.

Tym razem przygotowałem się lepiej, niż tydzień temu. Ułożyłem sobie w głowie plan jazdy, żeby nie zgubić się w szlakowej mapie i ruszyłem. 

Czarnym szlakiem dotarłem z Lasek do Sierakowa, dalej zielonym, tak, jak ostatnio, wskoczyłem na drogę na Palmiry, ale tym razem nie odbijałem od razu na południe.

Czerwonym szlakiem, przez Wiersze, czyli okolice cmentarza i pomnika Rzeczpospolitej Kampinoskiej, dotarłem do Roztoki. Przekroczyłem - symbolicznie, ale zawsze - szosę Kazuń-Leszno, zawinąłem mały zawijasek i, niebieskim szlakiem, dotarłem do Zaborowa. 

Końcówka już asfaltem.

Pokaż trasę GPS

Na zachód pod wiatr, na wschód - bez wiatru. Taka tradycja...

Ile można wstawać tak wcześnie? Oczywiście obudziłem się tuż po szóstej, ale udało mi się zwalczyć chęć rozbudzenia się i walnąłem sobie jeszcze jedną godzinę snu.

Poranne smoki na mieście szalały. Dobrze, że pod wieczór się uspokoiły.

Jak się wstaje o 4:40, to można wyjechać do pracy tuż po piątej. A wówczas można osiągnąć takie cudo, jak mi się udało: od klatki do parkingu pod pracą - bez zsiadania z roweru!

Po pracy mała wycieczka na Mokotów i powrót z Hipcią.

Tak, jak ostatnio dojechałem do drogi na Palmiry, ale tym razem nie zabłądziłem po zachodniej jej stronie. Miałem w planie dojechać do Roztoki, ale w końcu nie byłem pewien, jak długo mi to zajmie, więc trochę zygzakując wróciłem do domu.

Odwiedziłem sporo nowych, nieznanych ścieżek, a ślad wyszedł mi... no, dość pokręcony.


Pokaż trasę GPS

No już, już, odrobinę wyjrzałem za ciąg drogi wojewódzkiej łączącej Kazuń z Radziejowicami. Tak tylko symbolicznie. 

Na początku ciężka przeprawa przez wylotówkę (w końcu na DDR miejscami lód), ale potem, na wioskach, jechało się już przyjemnie. Temperatura stabilnie wisiała w okolicy siedmiu na minusie, ale nie było bynajmniej zimno. 

Od chwili jeżdżę już z lampką taktyczną w charakterze "wspomagania" dla ciemniejszych fragmentów trasy i ten pomysł sprawdza się znakomicie. W miejscach, gdzie tradycyjnie jest paskudnie, widzę wszystko i nie muszę się zastanawiać nad tym, w co tym razem wpadnę.

Wreszcie miasto zaczęło wyglądać. Jest bardziej biało niż szaro i zielono, a stabilna temperatura - na razie - pilnuje, żeby na DDR nie zalegał niepotrzebny lód.

Rano po świeżym, rozjeżdżonym śniegu. Wieczorem - po lodzie. I tu, i tu czujnie.

A pod wieczór bieganko. Żaden tam ze mnie biegacz, ale - zupełnie przypadkowo - wyrobiłem nowy rekord prędkości.

Pokaż trasę GPS