Trzy punkty podparcia. Dwa koła i noga. I tak zjeżdżam od połowy zjazd z osiedla. Skręt na... chodnik, bo na jezdnię nie opłaca się wjeżdżać, a z kolei DDR nie nadaje się do niczego. Skręcam i sunę dalej tak, jak sunąłem. Tylko bokiem. Próbuję ruszyć, ale nie da się. Schodzę z roweru i przechodzę po pięknej, równiutkiej szklaneczce na trawnik przykryty śniegiem.

Z naprzeciwka jedzie rowerzysta. Macham mu, żeby się zatrzymał. Robi to - jeszcze kawałek przed rzeczonym lodowiskiem - i nawet wtedy o mało się nie przewraca. Gdyby nań najechał, na pewno by się zdziwił.

Dobry uczynek - gwiazdka w niebie moja.

Dalej lodu jest co niemiara, ale idzie go objechać i - poza jednym zjazdem - prawie nie trzeba uważać.

Po robocie za to breja, chłód i na wpół rozpuszczony śnieg. Czyli wiosenny syf. Szkoda tylko, że właśnie jest środek zimy.

A jeśli ktoś chce wiedzieć, jak było na Tour de WOŚP - to jest okazja. Proszszszsz.

I już nie trzeba. I już topnieje. Piniondze oszczędzone, dróżki rowerowe - do najbliższego mrozu - przyczepne i bezpieczne. To co, jutro na lodowisko?

Ciemno - na to pomagała taktyczna lampka.
Ślizgo - na to pomagała bardzo czujna jazda.
No i jeszcze temperatura. Garmin wykazał minimalnie 9,4 na minusie.

W związku z tym, że Urząd Miasta zapowiedział, że "Jeżeli będzie to konieczne, dla usunięcia śliskości trasy [DDR] posypywane będą solą drogową lub chlorkiem wapnia.", absolutnie nic nie zostało w tym temacie zrobione.

Drogi rowerowe są, owszem, odśnieżone, ale pokryte lodem. Po dwóch dniach już doskonale wiem, którędy można jeździć, ale jest kilka fragmentów (znowu przy Kasprzaka), które pokonuje się z duszą na ramieniu.

Chyba trzeba będzie przypomnieć się panu pełnomocnikowi miasta stołecznego. Ale, z tego co widzę, to na jego stronie takich zażaleń jest mnóstwo. Niby miasto się zobowiązuje, ale traktor ledwo dwa razy przejechał.

A dzisiaj jakoś przymroziło, to i śnieg się do czegoś nadał. Narciarzy w KPN-ie sporo, dużo więcej niż spacerowiczów. Nawet jakiś podjazd zrobiłem.

Pokaż trasę GPS

Wymaga to trochę skupienia, szczególnie, gdy ma się jesienną oponę, a śnieg jest grząski. Ale objeździłem szlaki Lasku na Bemowie i urobiłem się po uszy.

Jeśli trzeba walczyć ze śniegiem, to nagle dojazdy znacznie się wydłużają. Odśnieżanie DDR działa w sposób losowy: na "obiecanych" ciągach miejscami ktoś przejechał, a miejscami było nawalone (ale rozjeżdżone). Ale na co to komu, skoro wieczorem tak sypnęło, że rano będzie znowu tragedia? Chyba będę musiał przeprosić się z jezdnią, bo podejrzewam, że po DDR nie da się jechać.

Drogi rowerowe teoretycznie odśnieżone. Teoretycznie, bo oczywiście nikt nie posypie ich solą (ja wolę przeboleć straty w rowerze kosztem komfortu), więc zalega na nich jakaś tam warstewka śniegu. Ale mimo wszystko idzie jechać całkiem komfortowo, mimo że nie szybko - jak widać po średniej.

I jadę sobie, jakieś marne 15 km/h, wzdłuż Kasprzaka. Wjeżdżam na odcinek tuż przed pechowym wyjazdem z gazowni (pechowym, bo już kilkanaście razy widziałem tam niebezpieczne sytuacje i kilka kolizji) i jeszcze zwalniam. Po czym rower mi ucieka na prawo, ja podpieram się lewą nogą i kładę spokojnie na ziemi. Samo zdarzenie było tak łagodne, że, gdy wsiadłem już na rower, byłem zdziwiony, że ani się nie uderzyłem, ani nie przetarłem. Ot, po prostu, prześlizgnąłem się kawałek na tyłku. Uroki zimy.

Normalnie to bym po prostu po pracy wziął i wrócił do domu. Ale byłem umówiony w dwóch miejscach i to w takiej kolejności, że najpierw zbliżyłem się do domu, potem odeń oddaliłem, a potem dojechałem.

Przeprawa przez zasypane świeżym śniegiem miasto zależała od okolicy. Przy Kasprzaka lekko przysypana DDR znikała spod kół, ale już przekopanie się z Koła na Nowe Bemowo wyglądało jak wyzwanie i tymże było. A jako że uparłem się jechać na skróty, to wylądowałem na kilku zasypanych uliczkach osiedlowych, gdzie musiałem ledwo się toczyć.

Dotarcie z kolei na Żoliborz po coraz to bielszych ddr-kach było już solidnym wyzwaniem. Nawet przy Powązkach odpuściłem sobie jazdę jezdnią i - ponieważ byłem spóźniony - śmignąłem chodnikiem.

Powrót był równią pochyłą - im bliżej domu, tym szło mi wolniej, bo warstwa śniegu stopniowo wzrastała i coraz ciężej szło przebijanie się przezeń. Ale całość rekompensował mi świetny audiobook, którego słuchałem po drodze. Dobrze, że miałem zasłoniętą twarz, bo trafiłem na taki moment, że szczerzyłem się cały czas i śmiałem do rozpuku. A ciężko się śmiać i jednocześnie walczyć o równowagę!

A na sam koniec jeszcze dodatkowa atrakcja: dziobanie palcem i strzepywanie śniegu z bielusieńkiego roweru. Udało mi się usypać całkiem pokaźną kupkę!

Z samego rana znów pod ten paskudny wiatr zdać puszkę w sztabie, dopiero potem - pod wiatr - do pracy.

Cały dzień jak na kacu, bo odwodnienie po całej niedzielnej wycieczce miałem tak duże, że w zasadzie to nie mogłem być pewien, czy jeździłem na rowerze, czy jednak cały dzień piłem alkohol.

Więc w pracy siedziałem przytulony do butelki wody, żłopiąc jak wielbłąd.