A ze względu na to, do pracy pojechałem szosą. Tylko szkoda, że nie mogę wpisać kilometrów przejechanych na ergoblablacosiu.

Nuda, poranne korki i jakiś strajk (chyba) górników przy Jerozolimskich. Stali z transparentem "Tak okrada się POLSKIE firmy".

Załatwionych kilka ważnych spraw.

Po pracy było zaskakująco ciepło. I sporo ohydnych pedalarzy wyszło zakłócać błogi spokój stojących w korku samochodów (Dźwigowa, światła, stoi cały prawy pas, lewy pusty, bo lewym przecież jeżdżą tylko cwaniaki. I w ten sposób korkuje się czasem skrzyżowanie z Popularną, bo ważniejsze to nie być cwaniakiem niż upłynnić ruch). Okazuje się, że jechało nas kilku równocześnie, więc zwartym peletonem zajechaliśmy hen, hen, głęboko w Bemowo.

Rano drugi dzień z rzędu wczesnym rankiem do roboty. Lubię tę godzinę.

Tak z zaskoczenia, gdym dziś rano do pracy jechał. Miejscami, znaczy, przymrozek.

Tyle na mojej krótkiej trasie do pracy mogę zyskać, gdy światła ułożą mi się lepiej (a wcale nie najlepiej).

W tłumie informacji które zajęły wszystkie media, przesunęły podobno konferencję rządu i spowodowały, że aspirujący do koryta nagle stali się Wielkimi Kibicami łatwo było to przegapić. Bo w końcu najważniejszym wydarzeniem było (i jest) to, że drugorzędni kopacze pojadą do Francji odpaść w fazie grupowej.

Więc, jeśli ktoś nie wie, to informuję, że aktualni Mistrzowie Świata zamknęli grupę z kompletem zwycięstw i awansowali do ćwierćfinału Mistrzostw Europy.

Siatkówka, jeśli ktoś nie skojarzył.

Przygotowywałem sobie w weekend w głowie wstęp do wyprawy. I miało być tam stwierdzenie o tym, że mieliśmy świadomość tego, że w każdej chwili, obciążone i jeszcze nie w pełni zregenerowane cielsko mogło odmówić posłuszeństwa. Zastanawiałem się, czy w ogóle jest sens coś takiego pisać, w końcu kiedy to zdarza się, że coś tak z sekundy na sekundę...

No i dziś rano dostałem dowód: depnąłem lewą nogą, wcale nie jakoś morderczo, a kolano się wzięło i zabolało. Tak z niczego, bez żadnych objawów wcześniej. Resztę trasy już dociągnąłem pedałując prawą. Po trzech godzinach odpoczynku musiałem wyskoczyć załatwić jedną ważną sprawę - mocniejsze depnięcia nadal pobolewają.

No i mamy dowód: gdyby mi się coś takiego na wyjeździe zdarzyło, to część dnia musiałbym przejść pchając rower, bo podjazdu 10% długo bym sobie nie popodjeżdżał z tym kolanem. Ot, ma się czasem szczęście.

Wydaje się, że już od dawna jesteśmy w domu, tymczasem to jest... pierwszy weekend po powrocie. Zadziwiające!

Niby pięć stopni, a współpracownicy wchodzą mi do roboty i mowią "uj, jak zimno!". I to zaraz po tym, jak musieli przejść 50 metrów z parkingu do biura... Ale widać, że zima: zaobserwować można puchowe kurtki i wełniane czapki. Sam zresztą wyciągnąłem z szafy softshella, ale głównie dlatego, że po urlopie jeszcze dochodzę do siebie i czasem bywa mi chłodno...

Rower niszczy wszystko, tak jak napisałem. Na mieście korki. Jakieś objazdy porobili, ludzie stoją sobie w samochodach, z kolei po pracy nie ma dnia, żebym nie widział kolizji (wczoraj to nawet dwie kolizjie, jeden zepsuty tramwaj i jakieś roboty drogowe). Kończy się to tym, że ludzie też stoją. No a ja, jak zawsze, środkiem, szybciutko, sprawnie...

Zauważyłem dzisiaj kątem oka ludzika rozdającego Metro. I tak się rozmarzyłem... Kiedyś to wychodził człowiek z domu, po drodze na przystanek zgarniał Metro od sympatycznej staruszki, która zawsze rozdawała je na skrzyżowaniu, przerzucał wszystko czekając na tramwaj, potem wsiadał i wyciągał książkę... i miał przed sobą pół godziny czytania. Czasem się nawet zdarzyło mi zaczytać i przegapić przystanek... A czasem jeszcze w trakcie spaceru do biura podczytywałem sobie.

A teraz? Wsiadaj na rower i jedź. Odzwyczaiłem się od słuchania audiobooków i jakoś nie mogę się zebrać (a "Siewca Wiatru" od Elizium czeka i czeka)...