... i fotki ze spaceru po drugiej stronie puszczy.

Na weekend wybraliśmy się do Białowieży. Odpocząć, pospacerować, a przy okazji załatać dwie gminne dziury, które powstały - tuż przy granicy - po MRDP. 





Na początek wybraliśmy się do Czeremchy. Gdy ściągaliśmy rowery z samochodu, akurat przed nami przeszedł... pogrzeb. Za karawanem - polonezem "pickupem" (nie wiem, jak one się nazywały) z drewnianą, rzeźbioną dobudówką - ruszyły powoli auta. A na końcu dwie panie. Na rowerach.



My też ruszyliśmy. Za śladem. Zaczęło się piaszczyście. Gdy opuszczaliśmy Czeremchę, nic się nie zmieniło. A za miastem zaczęła się leśna droga. I tutaj się zatrzymaliśmy na chwilę. Mapy Google'a mówiły, że jedziemy przez lasy do końca. Kilkanaście kilometrów do przodu i kilkanaście z powrotem. Tempem leśnej drogi to wyprawa na trzy godziny (w końcu na cienkich kołach).

Chwilę pokręciliśmy się tam i z powrotem. A potem stwierdziliśmy, że alternatyw nie ma, więc jedziemy przed siebie. 

Po dłuższej chwili okazało się, że na horyzoncie pojawił się znak. "Koniec ograniczenia do 30 km/h". I tu nabrałem podejrzeń, że taki znak nie mógłby pojawić się w środku lasu. I faktycznie, wbrew wszelkim podejrzeniom, wyjechaliśmy na asfalt!

Czymże byłby wyjazd bez deszczu? Po trzydziestu kilometrach zaczęło mżyć, a potem padać. Ale na szczęście gminożerna wycieczka była krótka. W końcu tylko dwie gminy. 

Tuż przed powrotem okazało się, że... nie trzeba było tłuc się przez lasy. Do miejsca, w którym wyjechaliśmy, spod samochodu mieliśmy wygodny i wcale nie dłuższy dojazd. 

Planowane były trzy godziny snu. Nie było sensu wstawać po godzinie i gnać na pociąg. Wyszły jakieś dwie i pół. Komary może i bały się odstraszacza, ale nie bały się bzyczeć i irytować. W końcu trzeba było wstać. Tomek jako jedyny nie zauważył, że coś go mogło w nocy kąsać, ja i Hipcia spędziliśmy jednak trochę czasu na walce z wiatrakami.



Spakowaliśmy zabawki i powolutku, bez żadnego pośpiechu, ruszyliśmy w stronę Mławy. Poranek był tak ładny, że nawet nie było po co się spieszyć. Usiedliśmy na kole kombajnu, ale było trochę za wolno. Zostaliśmy też kilkakrotnie obtrąbieni za jazdę całym pasem (oczywiście drugi był zupełnie pusty, a ruch, jako że była to wczesna godzina, był niemalże ujemny).



Na stacji kupiliśmy bilety, do odjazdu mieliśmy tak dużo czasu, że można było nawet poświęcić sobie pół godziny na odpoczynek. Kolejna kawa na stacji. Tak można żyć!

Pociąg, Warszawa, dom. Przejechaliśmy trasę i jeszcze pół dnia nam zostało!

Pokaż trasę GPS

Sierpień nadszedł. Tak z zaskoczenia. A wraz z nim znacznie zbliżył się termin MRDP. Wyjazd, na którym będzie można przetestować wszystko i jeszcze kilka innych rzeczy, wisiał od pewnego czasu w powietrzu. Postanowiliśmy go zrealizować, tym razem nie we dwójkę, a całym zespołem.

Pierwsze plany zakładały wyjazd do Kórnika, gdzie pod przykrywką obecności na KMT mieliśmy wymknąć się na bok i zaliczyć sobie kilka gmin. Okazało się to jednak niezupełnie dobrym pomysłem. Dojazd i powrót to lekko ponad trzy godziny w samochodzie (w końcu nie każdy realizuje się na autostradzie jako mały pirat). Do tego start mieliśmy mieć zaplanowany na sobotnie popołudnie, więc wiązałoby się to albo z jazdą rano w sobotę, albo ze szwędaniem się bez celu od sobotniego ranka. Zatem uznaliśmy, że plan zmienimy i zakręcimy gdzieś, gdzie można dotrzeć szybciej i tracąc mniej czasu, który, im bliżej mrdp, tym cenniejszy się robi. Z przykrością musieliśmy więc powiadomić Pana Organizatora o naszej nieobecności na kórnickich imprezach.

Okazało się, że wszystko udało się dopiąć na styk. Część prac zrobiłem jeszcze w sobotę rano, tak, że na dworzec wychodziliśmy w lekkim pośpiechu. Na tyle lekkim, że dziurę w palcu, którą wyżłobiłem sobie dzień wcześniej, przy okazji grzebania przy kablach, zaplastrowałem w takim pośpiechu, że dopiero sięgając do klamki poczułem, że zaklejony został inny palec niż ten dziurawy.

Na dworcu zostało akurat tyle czasu, żeby zakupić coś do picia i - już w trójkę - załadować się do TLK Kolberg jadącego w kierunku Olsztyna. Jest to, przypomnę, jeden z najlepszych dostępnych składów, które projektował ktoś, kto nigdy nie widział roweru poza obrazami w skali i najwyraźniej tę skalę kiepsko przeniósł na rzeczywistość. Nie mieliśmy jednego biletu na rower, ale postawiliśmy rowery zajmując trzy miejsca tak, że niby nie chcemy, żeby wisiały, a do tego będzie wygodniej przechodzić.

Półtorej godziny podróży przeszło dość szybko, konduktor też - co nie jest regułą - bez marudzenia wystawił nam brakujący bilet.

W końcu wypakowaliśmy się w Mławie. Trzy szosówki. Trzy osoby. Od groma kabli. Ruszamy.



Po drodze mieliśmy między innymi testować opcje ładowania różnych dziwnych rzeczy z dynama w piaście, dlatego też rozmyślnie wziąłem z domu lekko rozładowanego Garmina, lekko rozładowany powerbank i tak samo naładowany telefon. Zacząłem od ładowania powerbanka.

Pierwszy problem napotkaliśmy już po chwili - zatrzymało nas wesele, zatrzymane przez bramę. Później wypadliśmy na DK 7. Tam mieliśmy dobry asfalt i szerokie pobocze, więc Tomek postanowił przetestować naszą strategię startową na MRDP i poprowadził nas lekko pod 40 km/h, z bocznym wiatrem. Po kilku interwałach i podjazdach pokonanych grubo powyżej 30 km/h, uznaliśmy, że wszystko już wiemy. Zawróciliśmy na drodze technicznej, na którą wpadliśmy zamiast wyjechania na ekspresówkę i pojechaliśmy boczkiem przez jakieś wioski.



Tam rozpoczęliśmy kolejną część testów, czyli testy elektryki. Jechaliśmy sobie spokojnie, w trójkę, obok siebie, dyskutując i przy okazji pozwalając pracować naszym prądnicom. Lampki w ładowanych urządzeniach migały, prąd płynął, asfalt powoli umykał spod kół.

Po drodze pojawia się pierwsze "ups". Mój kabelek do ładowania Garmina nie działa. Na szczęście na składzie mamy kilka zapasowych. Czytaj: aktualnie nieużywanych. Hipci jest przyklejony na sztywno, więc ratuje mnie Tomek. Garmin zostaje naładowany na tyle, na ile starczyło powerbanka, czyli jakieś 66%, zakładam, że do końca dnia mi to starczy. Wpinam dalej powerbanka.



Droga szybko zawróciła w stronę Mławy, tu wygrywam lotny finisz przy wjeździe do miejscowości (głównie dlatego, że tylko ja wiedziałem, że się ścigamy). Czeka nas kilka kilometrów po DK 7 i... szukanie sklepu. W końcu zbliża się noc, trzeba coś zakupić.



Podkrajewo to maleńka wioseczka. Ale mieli ABC, w którym zaopatrzyliśmy się w całkiem sporo rzeczy. Między innymi do bagażu zapakowany został jakiś energetyk, śliwki, ciastka i coś na kolację. Hipcia i Tomek zakładają na siebie cieplejsze rzeczy, postanawiam to zrobić i ja, żeby później nie poświęcać czasu na niepotrzebne postoje na ubieranie się. Postój i tak wydarza się dość szybko, bo, w przeciwieństwie do Orlenów, ABC nie mają toalet dla klientów. A skoro już się zatrzymaliśmy, to przecież można przy okazji założyć spodnie...



Koniec z ładowaniem powerbanka, teraz elekstryczność zostaje przepięta na lampkę. Na razie świecimy sobie głównie po nogach, ale powoli, w miarę tego, jak promienie słońca znikają za horyzontem, orientujemy się, że świecimy różnie: jedno w gwiazdy, drugie w podłogę, trzecie nie wiadomo gdzie.

Gdy robi się już zupełnie ciemno (nie licząc zbliżającego się do pełni księżyca), akurat tak sobie gawędzimy, że - w grupie trzech ludzi mających nawigację - przegapiamy właściwy skręt i musimy do niego wracać około pół kilometra. Ale przy okazji stajemy pod remizą, gdzie trwa impreza albo wesele i akurat przygrywa nam ten kawałek:


Zagrzewani do tańca skoczną nutą regulujemy wszystkie lampki, kręcimy kółka po parkingu, sprawdzając ustawienie świateł i, w końcu, można ruszać dalej.

Dalej robi się ciemno. Nawet Tomkowi wyłącza się Dzień Kucyka i przestaje galopować na widok każdego wzniesienia. Prowadzimy zajęcia w podgrupach albo w pełnej grupie. Gawędzimy, szwędamy się, straszymy zwierzęta... i w końcu zaczyna padać. Bo miało padać.

Przy jakimś nieczynnym, wiejskim sklepie zakładamy na siebie kurtki, bo ulewa robi się naprawdę spora, po czym... po chwili przestaje. Ale potem znowu zaczyna. Turlamy się powolutku w stronę Rypina bo tam, jak wcześniej sprawdziłem, jest Orlen. Będzie można coś zjeść przed noclegiem!



Tutaj taka adnotacja na marginesie: ja na pewno zginę na tym mrdp. Skoro teraz w kilka godzin mogę załadować sobie do pełna smartfona, to cały świat stoi przede mną. Na nudniejszych kawałkach trasy będzie można oglądać filmy, teledyski, rozmawiać, grać w szachy... Na pewno coś mnie zabije.

Ale przynajmniej Orlen był tam, gdzie Google powiedziało, że będzie.



Kawa smakowała wybornie! Do tego trochę zapasów poupychanych w torby, w zwolnione przez kurtki miejsce i po długim, bo pewnie półgodzinnym siedzeniu na stacji, umknęliśmy gonieni przez skoczne rytmy, jeśli dobrze pamiętam, wygrywane przez samego Króla.


Las był tam, gdzie mapa mówiła, że będzie. Pojawił się znak "leśny postój", więc, by nie kusić losu i nie zachęcać różnych miłych ludzi, którzy mogą się tam w nocy pojawić, by rozwiązać nasze problemy, skręciiśmy trochę wcześniej. Jeszcze siąpiło, więc zbunkrowaliśmy się pod tarpem i po kolacji grzecznie poszliśmy spać.




Pokaż trasę GPS

Irytujący dźwięk budzika rozdarł ciszę w pokoju. Jeden z najbardziej denerwujących sygnałów domyślnie wgranych do telefonu informował wszem i wobec, że czas nocnego wypoczynku się zakończył. Zanim zdążył się zorientować, urządzenie umilkło, zgaszone jednym, pewnym ruchem dłoni, która nagle wychynęła spod skotłowanej kołdry tuż obok niego.

Hipek przeciągnął się i obrócił na bok, w uniwersalnym, znanym na całym świecie ruchu oznaczającym "jeszcze pięć minut". Nie leżał dużo dłużej. Powoli podniósł się i mrucząc sobie tylko znane wyrazy, powoli usiadł na łóżku. Powiódł zaspanym spojrzeniem dookoła.

Pokój, który im się, zupełnie przypadkowo, trafił, był jednym z lepszych w "części hotelowej" ośrodka w Sulistrowicach. Owa przypominała parterowy pawilon, z jednym tylko korytarzem, na pierwszy rzut oka kojarząca się raczej z hotelem robotniczym niż ośrodkiem wypoczynkowym. Gdyby tu zawędrowały osoby wychodzące z założenia, że hotel trzygwiazdkowy to survival, to zapewne opuściłyby ten przybytek nawet bez prób rozpakowywania się. W ten weekend jednak prawie cały ośrodek zajmowały osoby z forum podróżniczego, dla których - w większości - równe łóżko i bieżąca woda były aż nadto względem potrzeb.

W porównaniu z innymi pokojami, ich był większy. Mieściła się tam stara, duża szafa, umywalka, mały stolik i dwa fotele z wypalonymi śladami po papierosach - co bardzo ironicznie współgrało z naklejką z napisem "zakaz palenia" na drzwiach. Oprócz tego mieściły się dwa łóżka, małe i większe. Miejsca było dość, że nawet po wstawieniu do środka obu, gotowych już do jazdy rowerów, można było zupełnie swobodnie przemieszczać się, a nawet mijać.

Podniósł się leniwie i w piżamie poczłapał nastawić wodę na kawę. W sąsiednich pokojach zaczął się już ruch, ale jak na razie korytarz był kompletnie pusty. Po chwili spędzonej w pokoju, gdzie podziwiał niewiarygodnie wyglądającą mieszankę, którą na śniadanie spożywała Hipcia, wrócił po czajnik i zalał sobie kubek do pełna. Sytuacja na korytarzu nie zmieniła się. W pokoju usiadł i spokojnie wwlekł na siebie spodenki. Tym razem, po raz pierwszy od początku jeżdżenia w ultramaratonach, postanowił jechać nie tylko w spodenkach, ale również w koszulce jednego z ukończonych maratonów. Powód był prosty: uczeni twierdzą, że w jasnych koszulkach jest chłodniej.

W międzyczasie za oknem zaczął się leniwy ruch. Pojedynczy ludzie podchodzili do zaparkowanych na szerokim, wyasfaltowanym parkingu samochodów, zabierali stamtąd różne rzeczy. Niedługo później zaczęły pojawiać się pierwsze rowery. Ubrani w obcisłe ciuchy zawodnicy zaczęli się pojawiać niemalże znikąd, zbijać w osobne grupki, rozmawiać i komentować. Hipek wyprowadził oba rowery kolejno na zewnątrz, ustawił je pod ścianą "hotelu", na pierwszym wolnym miejscu, w rzędzie elegancko stojących maszyn czekających już na wyruszenie w trasę.

Pierwsze grupy właśnie startowały. W tym roku postanowiono o odwróceniu kolejności startów, dlatego też, startując w ostatniej grupie wyjeżdżającej na dystans 500 km, miał jeszcze czas na spokojne zebranie się. Rzucił okiem na pierwszych, rozpoczynających właśnie swą przygodę kolarzy i z niepokojem zerknął na niebo. Zapowiadała się idealna, czysta, niczym niezmącona, upalna pogoda, wprost idealna na katowanie się na podjazdach, gdy wlekący się pod górę kolarz swoją dynamiką nie wzbudza nawet podmuchu w stojącym, gorącym powietrzu, już nie mówiąc o możliwości ochłodzenia się o nie. Z przekąsem pomyślał, że na podjazdach będzie można przynajmniej się łapać powietrza i odeń odpychać, co znacząco ułatwi utrzymanie równowagi.

W pokoju przebrał buty na szosowe, wrzucił na plecy bukłak pełen wody i zabierając Hipcię, która z dużym prawdopodobieństwem skończyła już śniadanie, z butelką izotonika w ręce poczłapał w kierunku startu. Pozostało jeszcze około kwadransa, więc włączył odbiorniki GPS, by spokojnie zaktualizowały swoją pozycję, upewnił się, że trasa poprawnie się wyświetla i posnuł się trochę po okolicy, zagadując kilka osób na zwyczajne, kulturalne, przedstartowe pogaduszki.

W końcu wystartowała przedostatnia grupa. Zabrali rowery i potoczyli się na start. Słońce już zaczynało przygrzewać. Tuż obok pojawił się Tomek Niepokój, w nowym stroju Maratonu Północ-Południe. Jak można było przypuszczać, mówił coś o rześkiej temperaturze. Takiemu to dobrze, pomyślał Hipek, w słońcu zmarznie, w nocy się ubierze.

Z tłumu kibiców rzucono "ci za to nie wyglądają na zestresowanych, raczej na zblazowanych". I jak za dotknięciem czarodziejskiej różdżki, cała grupa zaczęła wyglądać na jeszcze bardziej znudzoną startem, niż pierwotnie to wyglądało. Rozpoczęło się ziewanie, przewracanie oczami i wykładanie się na kierownicy. Ten festiwal obijania się przerwało odliczanie do startu i po chwili kilka par kół rowerowych z szuraniem rozsypanego gdzieniegdzie żwiru, pomknęło w kierunku bramy wyjazdowej z ośrodka.

Na wstępie przywitał ich podjazd do głównej drogi. Ale to tylko tak na rozgrzewkę, bo po chwili cała grupa rozciągnęła się w zjeździe. Pierwszy ruszył WujekG. Na czele drugiej grupy jechała Hipcia. "Zapewne już niedługo" - pomyślał Hipek i w tej chwili po lewej stronie zobaczył ruch.

Gdyby umiał przewidywać przyszłość, to zapewne nie zdziwiłby się widząc rozmowę na Messengerze z poniedziałku bezpośrednio po maratonie, gdzie wytykał Tomkowi odejście od pierwotnych założeń:
Hipek: Nawet na mp miałeś jechać swoje i wytrzymałeś bez gonienia Gubały niecałe 800 m.
Tomek: No bo Wojtek uciekał...

Walka o zwycięstwo rozpoczęła się więc niecały kilometr od startu. Rowery przyspieszyły w okolice 50 km/h i pomknęły w dół zjazdu, próbując błyskawicznie skasować "ucieczkę". Pomknęły, ale prawie wszystkie, bo nasz bohater ze spokojem skontastował, że właśnie sprawy ułożyły się bardzo dobrze. Od tego momentu mogli jechać spokojnie, swoim tempem, nie narażając się na to, że staną się ofiarami strategii "Na Casanovę", którą można pokrótce opisać jako "wykorzystaj i porzuć".

Dość szybko mijają pierwszego zawodnika, który siedział na przystanku i najprawdopodobniej zajmował się swoim przednim kołem. Przynajmniej tak to wyglądało z perspektywy jazdy, bo pozbawiony koła rower stał na betonie obok przystanku. Przedniego koła nie było nigdzie widać.

Początek trasy był idealny. Ładny, równy jak stół asfalt prowadził przyjemnymi terenami, droga meandrowała pomiędzy sięgającymi widnokręgu łąkami, wspinała się na niewielkie pagórki i łagodnie z nich opadała. Wiatr, najbardziej irytujący przeciwnik na maratonach, tym razem uprzejmie wiał w plecy i pomagał, jak tylko mógł. Sielanka trwała.

Niedaleko Strzegomia z przodu zauważyli znajomą sylwetkę. Koszulka w rozpoznawalnych z daleka, biało-czerwonych barwach, w charakterystyczny wzór, jazda bez kasku i pozycja, która wskazywała na jazdę na prostej kierownicy. Gdy podjechali bliżej, okazało się, że mieli rację w swoich przypuszczeniach - Wigor. Okazało się, że ów dość szybko odpuścił mocne tempo swojej grupki i teraz jedzie sobie spokojniej.

Gdy pokonywali właśnie przyjemnie zadrzewioną, wąską aleję, powoli doganiając widoczną już od kilku kilometrów grupę czterech kolarzy, a Hipek zastanawiał się, dlaczego właśnie jezdnią, skoro tuż obok prowadziła bardzo przyjemna, równiejsza nawet, droga rowerowa, z kontemplacji wyrwał go fakt pojawienia się obok dwóch zawodników. Dwóch, którzy powinni być już daleko z przodu: WujkaG i Ryśka Herca. Obaj wyjaśnili ze śmiechem, że kawałek wcześniej zgubili drogę i ruszyli do przodu, gonić czołówkę.

Pierwszy większy podjazd na maratonie okazał się być niewielką ścianką, długości około trzech kilometrów, mającą kulminacyjne nachylenie około siedmiu procent. Można tu było też bardzo szybko zauważyć, jak góry rozdają karty: grupa, która jeszcze przed chwilą jechała razem, błyskawicznie rozsypała się na długości dwustu metrów. Tu już każdy jechał sam i samodzielnie walczył z grawitacją.

Na szczycie okazało się, że tuż przed nimi jedzie kolejna, jeszcze większa grupa. Po skręcie w lewo, w wojewódzką "365", zaczęli ją powoli doganiać. Na miejscu okazało się, że jedzie tam sporo znajomych twarzy, między innymi Dodoelk, Młody i Wąski. Kilkaset metrów przed grupą, skupiony na drodze i własnych słuchawkach, trwał,omijający nierówności, sam Pan Prezes Elizium. Na widok naszych bohaterów wykrzyknął tylko "No, dopiero teraz?!".

Asfalt wyraźnie się zepsuł. Na pierwszym jego fragmencie z tyłu wyskoczyła niewielka grupka pościgowa, ale po chwili zostali z tyłu. Trzyosobowa grupa pomknęła w dół, mając na oku kogoś jadącego z przodu: w stroju GMRDP, ale kompletnie nierozpoznawalnego. Pech chciał, że akurat trzymał takie samo tempo i jego przewaga malała, ale powoli. Gdy w końcu go złapali, okazał się być nim Skaut. I tak oto grupka z trzyosobowej stała się już czteroosobową. Nie na długo jednak. Obaj koledzy, Wigor i Skaut, odjechali na jakimś zjeździe i na niewielkim pagórku w okolicach Kaczorowa wyrobili sobie dwustumetrową przewagę. Na jednym z zakrętów okazało się, że niespodzianek jednak tu nie brak: przystanek techniczny zrobił Wigor, za to z przodu pozostał Skaut z jakimś nieznanym jeszcze zawodnikiem.

Przed skrętem z drogi wojewódzkiej zaszły kolejne zmiany: Skaut wyparował gdzieś, prawdodpodobnie pojechawszy szybciej, za to kolega, który z nim jechał zaczął... wracać. Wszystko się wyjaśniło, gdy ujrzawszy naszą dwójkę, zawrócił tuż za nimi. Był to Pumpernikiel, który... nie miał nawigacji. A nawigacja akurat tu była potrzebna: szykował się podjazd pod przełęcz, ale najpierw trzeba było dwukrotnie skręcić, by znaleźć się na niewielkiej, wąskiej i nagle wyjątkowo stromej drodze.

Pierwszy z dwóch największych pagórków na tej trasie, przełęcz Rędzińska. Od Wieściszowic podjazd miał około trzech kilometrów o nachyleniu średnio 10%, za to z drugiej strony zapowiadał się łagodniejszy zjazd - około pięciu kilometrów o nachyleniu niecałych 6%. Rozpoczęła się powolna, cierpliwa wspinaczka, zacienionym podjazdem. Sam podjazd chwilowo był olbrzymim festiwalem bikewalkingu - po samą górę było widać zawodników pchających rowery. Część zawodników jechała, część pchała, jak komu było wygodniej.

Plany związane z przełęczą w tym dniu mieli nie tylko zawodnicy Maratonu. Dobrze zorganizowana grupa bawiąca się zjazdami stała w okolicy zaparkowanego samochodu. Zabezpieczenie na dole i na górze porozumiewało się za pomocą krótkofalówek, co sprawiało wrażenie bezpieczeństwa. Z góry zjechał najpierw ktoś na czymś w rodzaju nietypowej deskorolki. Ale to, co później się zdarzyło, przekreśliło domysły o rozsądku organizatorów tej zabawy. Z góry zleciało dwóch facetów na małych, trójkołowych rowerkach, które wprowadzali w poślizg i ślizgali się po całej dostępnej szerokości drogi - od pustej, prawej krawędzi, do zajętej, lewej, tuż przy kolumnie pchających lub jadących rowerzystów. Gdy jeden ze zjeżdżających przemknął w swoim "kontrolowanym" poślizgu kilkanaście centymetrów od jadącej Hipci, Hipek mruknął pod nosem coś o obcinaniu łbów idiotom. Mądrzejszym pomysłem mógł być tylko zjazd na byle czym, pod warunkiem, że "byle czym" będzie, na przykład, stary Żuk, pozbawiony hamulców.

Przełęcz była sztywna, twarda, trzymała nachylenie mocno, ale, co warto zauważyć, zacieniona, dzięki czemu słońce nie dawało się aż tak bardzo w znaki. Gdy skończył się las i droga zaczęła powoli wyjeżdżać w górę, dało się zauważyć dużą grupę rowerzystów na szczycie. W okolicy zaparkowanego samochodu stała już grupka rozgadanych i roześmianych rowerzystów. W tej grupie stali między innymi Księgowy, Rapsik i Jelona. Tyle w każdym razie udało się na szybko zauwaćyć.

Przełęcz Rędzińska była również pierwszym punktem kontrolnym maratonu, ale myliłby się ten, który uznałby, że jest to wystarczający powód do zatrzymania się. Bezwzrokowe pisanie na Solidzie to jest niezbyt trudna sztuczka, a przy dobrze skonfigurowanym telefonie można wysłać obowiązkowego SMS-a w ciągu kilku sekund i po chwili już trzymać dwie dłonie na kierownicy i przygotowywać się do zjazdu.

Przełęcze już są tak skonstruowane, że z jednej strony miewają podjazd, a z drugiej zjazd. Pojedyncze wyjątki, takich jak Passo di Crocedomini w Alpach, na którą się najpierw zjeżdża, a później się z niej zjeżdża, są tylko ciekawostkami geograficznymi, dowodem na dobry humor Opatrzności, która tworzyła ten piękny świat, albo po prostu doskonałym powodem na to, by mieszać w rocznikach statystycznych, regułach infrastruktury drogowej i wszystkich miejscach, gdzie próbuje się sprowadzić rzeczywistość do zasad, reguł i cyferek. Rędzińska była przełęczą skonstruowaną na sposób tradycyjny; skoro więc z jednej strony miała podjazd, z drugiej można było z niej zjechać. Czysto informacyjnie warto wspomnieć, że przełęcze umożłiwiają również zjazd tą stroną, którą się podjechało i nie jest to również ostatnia forma ich opuszczenia. Nie dotyczy to jednak omawianego przypadku, gdyż ślad wgrany na GPS-a prowadził w dół, drugim, łagodniejszym już zboczem.

W drugą stronę, pod górę, widoczny z daleka, w pomarańczowej koszulce, wehikuł swój pchał Hansglopke, a kawałek później, żwawym kurcgalopkiem, goniła go Starsza Pani. Na tym skończyła się lista mijanych tu trzysetkowiczów. Po chwili na zjeździe wyprzedził ich wygodnie ułożony na lemondce Rapsik i dookoła wyparowali wszyscy zawodnicy.

Kolejnym wyzwaniem było wdrapanie się na Przełęcz Kowarską. Rapsik, który jeszcze przed chwilą był jedną z kilku niewielkich figurek majaczących na zakrętach, teraz nagle jął się konsekwentnie przybliżać razem z pozostałymi, doganianymi zawodnikami. W końcu zostali z tyłu. Z niewielkiej grupki wyrwała się jedynie dwójka, z których do samej przełęczy pozostała tylko jedna - Byczys - wydoczny z daleka w swoim nowym stroju MPP.

Im bardziej skrzyżowanie na samej przełęczy się zbliżało, tym bardziej stawało się znajomym. W końcu nastąpiło olśnienie - to tutaj zjeżdża się z przełęczy Okraj i to właśnie to miejsce było tym, które zapisało się w ich pamięci podczas powrotu z poprzedniej wyprawy w Alpy. Nie było jednak co wspominać, krótkie "to tu, pamiętasz?" zabrzmiało w powietrzu i zaczął się zjazd. Hipek, który do tej pory jechał z tyłu, korzystając z rozcinajacej powietrze jak brzytwa Hipci, teraz wypchnął się na początek i ruszył w dół zbocza. Trzy leniwe pchnięcia nogami, wygodna pozycja na kierownicy i po chwili już z zadowoleniem zauważył, że pierwszą cyfrą w oknie wskazującym prędkość, była czwórka. Obejrzał się kontrolnie, by sprawdzić, czy reszta grupy trzyma się koła i prawie zamarł. Hipcia z Byczysem właśnie zaczynali się rozpędzać, jakieś dwieście metrów z tyłu. Na zjeździe nie było co się łapać, więc popędził w dół i pozwolił się dogonić dopiero na wypłaszczeniu, tuż przed skrętem na Kowary. Razem już skierowali się wąskimi dróżkami prowadzącymi przez niewielkie wioski w okolice Podgórzyna.

Tutaj trzeba było skręcić w bok z drogi głównej, rowery zwolniły odrobinę, a chwilę później Byczys wyskoczył do przodu i pojechał sam. Hipek przeprowadził za to przeliczenie posiadanych zapasów wody i stwierdził, że albo tankują teraz, w ostatnim przyjaznym sklepie, który miał znajdować się gdzieś w okolicy, albo liczą na to, że na obecnych zapasach podjadą nadchodzący podjazd i przelecą cały czeski fragment. W ostateczności, tuż za granicą, będą zmuszeni do kupienia wody. Decyzja została podjęta, rowery zatrzymały się przy starym, niskim budynku z łuszczącym się tynkiem, pod którym, jak gargulec łypiący z murów na wszystkich zbliżających się do zamku, tkwił, zapewne od wielu lat, lokalny mieszkaniec. Hipek otworzył ostrożnie suwak torby podsiodłowej, której, jak to ostatnio modne w firmie Topeak, słabym punktem był właśnie suwak, wydobył garść banknotów i ruszył do środka. Próbował uporządkować kilka rzuconych podczas zatrzymywania się cyfr, które obrazowały docelową pojemność bidonów i oczekiwaną pojemność przyniesionych ze sklepu łupów, ale w końcu machnął ręką, oszacował ilość z górką i zaczął przeglądać zasoby sklepu.

Jak to zwykle w małych, wioskowych sklepach, asortyment był dość ubogi, ale na szczęście tego, czego potrzebowali, było pod dostatkiem. Wyrzucił na ladę kilka butelek wody, zapłacił i wybiegł. Jedną butelkę otrzymała Hipcia, z drugiej zaczął napełniać swoje bidony, rejestrując kątem oka, że do ostrożnie obserwującego ich obywatela dołączył drugi i teraz obaj, wymieniając ciche uwagi, przyglądali się procedurze napełniania wszystkich bidonów i bukłaków.

Zostało pół butelki wody. Hipek z westchnieniem ulgi przyjął ten fakt i, nie zastanawiając się nad tym, co zrobić z nadmiarem wody, bez wahania wylał ją na swoją głowę. Gdy wyparskiwał właśnie nadmiar, który zalewał mu oczy i nos, przed sklep zajechał Vuki, który właśnie nadłożył trochę trasy, upewniając się, że w kierunku granicy sklepów już nie będzie i aktualnie zjeżdżał po zakupy. Gdy odstawiał rower, z tyłu nadjechał kolejny zawodnik. Czas ruszać.

Przełęcz Karkonoska to jeden z najbardziej znanych i owianych legendą polskich podjazdów. Dla niektórych jest celem samym w sobie, dla innych możliwością sprawdzenia się, niektórzy twierdzą, że jest tam aż 30%, a niektórzy, że nachylenie wcale nie dochodzi nawet do 25%. Pojawia się w wielu rozmowach i opowieściach i nieustannie kusi by podjechać i samemu zobaczyć, jak to jest.

Trasa prowadziła powoli pod górę. Gdzieś tu, przed samym podjazdem, zlokalizowany miał być punkt kontrolny, przy zabytkowym tramwaju, który upamiętniał linię, która właśnie w tym miejscu miała swój końcowy przystanek. Tutaj też zaczęło robić się stromo. Do samej Przesieki podjazd prowadził wąską dróżką wijącą się pomiędzy budynkami, starymi, pamiętającymi dawną epokę pensjonatami wyposażonymi w archaiczne neony i prezentującym coraz więcej zieleni dookoła. Im wyżej, tym widoki stawały się ładniejsze i było ich więcej.

Na jednym z zakrętów zobaczyli kilku kolegów, w tym Wigora, Turystę i Krzyśka Sobieckiego, którzy pod jednym z okolicznych budynków uzupełniali wodę. Jak się okazało, ostatni sklep był właśnie tutaj i udało się go im zupełnie przypadkowo odnaleźć. Podniesienie dłoni wystarczyło za krótkie pozdrowienie.

W Przesiece, na zakręcie sporej serpentyny, można było zauważyć tory do try w pentaque, później zabudowania zaczęły powoli zanikać i rosnące dookoła drzewa i łąki zostały przejęte przez las. Żeby rozpocząć podjazd, trzeba było sforsować jeszcze jedną przeszkodę - duży, zielony szlaban zagradzał drogę, zmuszając do obejścia go dookoła po sypkim piasku. Potem już był tylko asfalt. Asfalt stromego podjazdu, lichy cień ofiarowany przez, nie wiedzieć czemu, niezbyt gęsto rosnące drzewa i słońce, uparcie świecące z góry. W związku z tym, że wiatru prawie nie było, a słońce nie przestawało grzać, postanowił wylać sobie trochę wody na głowę. To był zły pomysł: mieszanka wylanej wody i potu, który tkwił uwięziony w czapeczce pod kaskiem i najwyraźniej czekał na kroplę, która przeleje czarę, wylała się na twarz wodospadem słonej wody, odbierając na chwilę oddech i, na dłuższą chwilę, możliwość widzenia świata.

Najbardziej stromy fragment zaatakował niedługo później. Wdrapywali się cierpliwie. Hipcia była już kilkanaście metrów z przodu, gdy Hipek usłyszał dziwny syk w okolicy tylnego koła. Nie taki, jaki wydaje powietrze ulatujące z dętki... To znaczy taki sam, ale dużo dłuższy i nieprzerwany. Powietrze z cienkiej, szosowej dętki, umknęłoby w jednej chwili, w jednym, krótkim, złowrogim syknięciu niby trzaśnięcie biczem, tymczasem dźwięk, który słyszał z tyłu, brzmiał raczej jak gaz uchodzący z butli. Przez chwilę tylko przemknęło mu przez myśl, że szkoda by było zsiadać na podjeździe i nie podjechać go na raz, ale ciekawość i, co ważniejsze, rozsądek, zwyciężyły i zatrzymał się. Powodem złowieszczego dźwięku był najzwyklejszy listek, który tkwił sobie bezczelnie, zaklinowany pod szczęką tylnego hamulca i szeleścił w najlepsze, obcierając o oponę.

Miejsce, w którym się zatrzymał, nie należało do najlepszych na takie zabawy. Niecałe dwa metry dalej w asfalcie ziały dwie duże dziury, zostawiając między sobą wąski, kilkunastocentymetrowy pasek, po którym można było przejechać. Wbicie się z powrotem na rower, wpięcie w pedały i przejechanie przez wąski most pomiędzy dziurami wymagało nieco ekwilibrystycznych zdolności, ale za drugim razem szczęśliwie się udało.

Gdy dojeżdżał do skrzyżowania z Drogą Sudecką, Hipcia miała już dobre pięćdziesiąt metrów przewagi i właśnie podejmowała dalszą część wspinaczki. Zauważył, że niebieska koszulka jednego z zawodników, która do tej pory migała daleko między drzewami, znacznie się do niego zbliżyła, dlatego, że ów cierpliwie pchał rower pod górę. Po chwili dowiedział się, dlaczego tak robił. Najbardziej - jak do tej pory - stroma część podjazdu zaatakowała bez ostrzeżenia. Chciał spojrzeć i samodzielnie zweryfikować mityczne procenty nachylenia, ale Garmin, ustalający prędkość na podstawie satelit, poniżej pewnej prędkości przestał cokolwiek pokazywać, więc na pulpicie z przodu widniały dwa zera: stoisz w miejscu, więc nachylenia też nie ma.

Postać z przodu okazała się być Memorkiem. Dogonił go, gdy nachylenie stawało się lżejsze, zamienił kilka zdań i ruszył dalej. Hipcia właśnie wisiała z przodu, mając już dobre sto pięćdziesiąt metrów przewagi. W myślach stwierdził, że przy dwudziestu procentach nachylenia, osiem to jest prawie płasko i nieco przyspieszył, powoli, mozolnie rozpoczynając odrabianie strat. Daleko z przodu Hipcia dojechała do jakiejś figurki, która wyszła na asfalt spod jakiejś choinki. Poza konturami nie widział nic i nie był w stanie się domyślić, kto to może być, ale gdy gromki dźwięk powitania rozniósł się po lesie i, odbijając od wierzchołków drzew, spłoszył kilka co bardziej strachliwych ptaków, wszystko stało się jasne. Gdy podjechał bliżej, przypuszczenia potwierdziły się. Waxmund cierpliwie katował podjazd. Wymienili kilka uwag dotyczących samego podjazdu i, ponieważ właśnie zaczął się drugi, najbardziej wymagający odcinek, obaj skupili się na rytmicznym pedałowaniu.

Hipek z zadowoleniem stwierdził, że udało mu się odrobić mniej więcej jedną trzecią straty, a gdy Hipcia na jakiejś muldzie nie utrzymała równowagi i musiała zeskoczyć z roweru, z przyjemnością zatrzymał się na chwilę, zauważając, że to samo zrobił z tyłu Wax.

Chwilę później z góry dało się słyszać szuranie kół o naniesiony na drogę żwir i z góry zjechał na rowerze kamikaze. Krzycząc "uwaga!" pomknął w dół, bogowie jedni wiedzą, czy siejąc dla nich pogardę, czy próbując osobiście się z nimi spotkać. Na szlaku, wśród kilku osób, które były w okolicy, zapanowała konsternacja. Gdy kilka osób wymieniało półgłosem uwagi, Hipek uznał, że należało podjąć wspinaczkę. Hipcia zaczęła kontynuować podróż i nie można było pozwolić, by zbyt długo musiała czekać na szczycie.

Na ostatnim wypłaszczeniu zdjął wetknięte na czas podjazdu w kask okulary i założył na oczy. Momentalnie zaparowały, wskutek czego na środku asfaltu przez chwilę czekał, aż będzie w stanie zobaczyć, która z asfaltowych odnóg prowadzi w dół. Ruszyli, jeszcze na samym początku mijając Byczysa, który właśnie z uśmiechem kręcił się koło lodówki z zimnymi napojami.

Wiatr przyjemnie chłodził na zjeździe. Już na pierwszych zakrętach przegonił ich Wax i zostali sami. W końcu wyjechali z lasu i rozpoczęli długi, lekko nachylony zjazd w kierunku Vrchlabi. Tam bezbłędnie trafili w wyraźnie oznaczony na mapie skręt w prawo i, przebiwszy się przez miejscowość, wyjechali na główną drogą prowadzącą w kierunku Trutnova, powoli zbliżając się do majaczącego kilkaset metrów z przodu Waxmunda. Wyprzedzili go na podjeździe pod Černý Důl; chwilę później droga poprowadziła ich zjazdem praktycznie do samego Trutnova. Przez miasto przebili się prawie bez problemów, pomijając incydent z pomyleniem zjazdów z ronda i próbą opuszczenia miasta nie tą odnogą, którą trzeba było. Na szczęście pomyłkę udało się dość szybko naprawić.

Ochota na spieszenie się opuściła ich nagle. Na pagórkach prowadzących prosto w kierunku Polski, zaczęli miejscami jechać obok siebie, rozmawiać i obijać się. Tak, jak wcześniej milcząco pracowali, wymieniając tylko zdawkowe uwagi, tak teraz zaczęły się żarty i śmiechy, dyskusje na temat dalszej części drogi i tej już przejechanej, opinie na temat obu najtrudniejszych przełęczy. Sielanka trwała, a zachodzące powoli słońce dyskretnie dodawało uroku całej jeździe. Można by było uznać, że nie jest to ultramaraton, którego połowy nawet jeszcze nie przejechali, a wycieczka dwójki Polaków, który wybrali się zwiedzić Czechy i właśnie wracają do hotelu.

Na podjeździe mignęła pomarańczowa koszulka. Chwilę później okazało się, że jest to facet na poziomym rowerze. Gdyby sprawdzili wcześniej trasę krótszego z maratonowych dystansów, wiedzieliby, że ten fragment wszyscy mają wspólny i jadą razem aż do punktu żywieniowego. Tymczasem szczerze zaskoczeni przywitali się z Hansemglopke i ruszyli dalej.

Do Mieroszowa prowadziła znana z GMRDP droga, którą półtora roku temu pokonali, ale jadąc w drugą stronę. Po niewielkich, irytujących pagórkach i niezbyt równym asfalcie. Tuż przed miastem ostrym skrętem skierowali się w stronę granicy. Chwilę później widzieli z daleka widoczne litery "PŻ" na wielkim plakacie przypiętym do drzewa. Gdy zajedżali na punkt żywieniowy, z niego właśnie ruszał zawodnik w charakterystycznej, rozpoznawalnej z daleka koszulce - Szafar.

Na punkcie uwinęli się błyskawicznie. Mimo stołów uginających się od wszelakich dóbr i przemiłej obsługi, skupili się tylko na najpotrzebniejszych rzeczach: soku pomarańczowym i wodzie, bananach wrzuconych do kieszeni i kawałku pomarańczy wziętym do ust. Najwięcej problemów sprawił bukłak Hipci, który uparcie nie chciał się zamknąć. W końcu wszystko się domknęło i można było potoczyć się dalej, w kierunku kolejnego, czeskiego odcinka.

Zjazd do Czech był nieprzyjemny. Po wąskiej drodze w kierunku Polski przemykał sznur samochodów, z których pierwsi kierowcy widzieli jadących we dwójkę rowerzystów, ale jadący dalej byli już zaskoczeni, co zmuszało do kilkakrotnego zwolnienia i jazdy po piaszczystym poboczu. Gdy w końcu wyjechali na drogę prowadzącą przez znany, piaskowcowy wspinaczowy rejon Adršpachu, po krótkiej wspinaczce można było puścić się w dół niezbyt szeroką drogą prowadzącą przez klimatyczne, przyjemne wioseczki. Hipcia nieszczególnie spieszyła się na zjazdach, wybierała drogę rozważnie i z godnością, dlatego też Hipek, śmiało korzystający ze zjazdów i z racji większej masy jeżdżący na nich sporo szybciej, kilka razy musiał zwolnić i poczekać. Niezbyt wielkie było to pocieszenie po lekcjach, które dostawał praktycznie na każdym podjeździe, ale lepsze to, niż nic.

Do Polski wjechali w tak niespodziewany sposób, że Hipcia nawet nie zdążyła się zorientować, że po drugiej stronie rzeczki jedzie już w innym kraju. Znany z Gór MRDP podjazd Szosą Stu Zakrętów pokonali obok siebie, gawędząc i wspominając wyścig sprzed półtora roku. W pewnym momencie z tyłu pojawiła się dwójka, szybko zbliżających się rowerzystów. Byli to Martink i Przemielony, których obu, jak okazało się dopiero później, minęli na punkcie żywieniowym. Po wymienieniu kilku słów ruszyli żwawo do góry, by na szczycie podjazdu ubrać się cieplej przed nadchodzącą nocą.

Na ubieranie się jeszcze było za wcześniej, przynajmniej zdaniem Hipków. Minęli chłopaków na szczycie podjazdu i ruszyli do zjazdu. Natychmiast dało się czuć chłód wieczora, który powoli zaczynał wypełniać doliny i zaczynał powoli dawać się we znaki. Nieco cieplej zrobiło się po zjeździe, gdy od strony Radkowa ruszyli bardzo przyjemną dróżką prowadzącą po pagórkach, między polami. W końcu wyjechali na drogę wojewódzką, która prowadziła przez kolejne pagórki. Zapadł zmrok. Termometr wskazał trzynaście stopni powyżej zera. Temperatura bardzo dobra do jazdy na krótko, pod warunkiem, że nie jedzie się po pagórkach i co chwilę zjedża w niewielkie dolinki, oddając powietrzu całe, skumulowane ciepło. Do końca trasy planowane były kolejne zjazdy i podjazdy, więc Hipek zaproponował szybki postój na założenie jedynej warstwy wierzchniej, jaką posiadali w bagażu - kurtek przeciwdeszczowych. Gdy zakładali ubrania, z tyłu nadjechał Szafar. Spytał, czy wszystko w porządku i ruszył dalej przed siebie.

Cienka warstwa kurtki od razu podniosła komfort jazdy. Szybko dotarli do kolejnego punktu kontrolnego umieszczonego w Bystrzycy Kłodzkiej. Nie zatrzymywali się na brukowanym zjeździe, obowiązkowe SMS-y wysłali dopiero na dole, mijając po raz kolejny Szafara, który momentalnie ich dogonił, przejechał się chwilę w towarzystwie i pojechał dalej.

Na horyzoncie nawigacji było widać już szpileczkę oznaczającą początek podjazdu pod Puchaczówkę. Hipek już od dłuższej chwili próbował sobie przypomnieć ten podjazd; pamiętał, że pokonali go w przeciwnym kierunku, ale nie był w stanie go umieścić nigdzie na linii czasu historycznego już wyścigu. Podjazd był ciemny. Nudny i ciemny. Hipcia majaczyła kilkanaście metrów z przodu, a Hipkowi, jak zwykle przy takich okazjach, na ramieniu usiadł mały demon prześladujący ultramaratończyków - Zamułek. Siedząc lekko na prawym ramieniu cicho chichotał, który to dźwięk przypominał łagodny, kojący szum drzew, a co jakiś czas leniwie wyciągał jedno ze skrzydełek i jakby od niechcenia przesuwał po oczach Hipka. Po chwili ów po raz pierwszy posłusznie zamknął oczy. Obudziło go zsunięcie się na prawą stronę jezdni. Rozbudził się, nagłym ruchem głowy strącając Zamułka, który, fukając obrażony, zatoczył cztery kółka nad jego głową i usiadł, znów usypiająco chichocząc, tym razem na lewym ramieniu. Ponownie jak przed chwilą, Hipek opierał się, ale po dłuższej walce przymknął oczy i zsunął się z jezdni, tym razem na jej lewą stronę. To wystarczyło. Wyciągnął z torebki na ramie tabletkę z kofeiną, wrzucił do ust i popił sokiem z bidonu, po czym, mruknąwszy w stronę odfruwającego Zamułka kilka zaklęć, ruszył gonić tkwiące niedaleko czerwone światełko Hipci.

Przestrzeń z teraz i przestrzeń sprzed kilkunastu miesięcy zeszły się razem dopiero na zjeździe, na widok szyldu z napisem "Puchaczówka". Odżyły wspomnienia o przysypianiu na początku podjazdu, którym opuszczali Stronie Śląskie. Teraz do niego wjeżdżali. Prosto ze Stronia wjechali do Lądku Zdrój. Puste, wymarłe miasto dzieliło się ciszą tylko przez chwilę. Głośna muzyka z dyskoteki przytłumiła klekotanie rowerów, które powoli toczyły się pod górkę po bruku. Ostatni, większy podjazd. Rozmawiając o cyklu opowiadań, którego właśnie słuchał Hipek, i tłukąc się po dziurawej drodze, wyskrobali się do Czech, gdzie czekała ich miła niespodzianka - długi, prosty zjazd po ładnym, gładkim asfalcie, który doprowadził ich do samej granicy.

Stąd zostało już niewiele. Droga prowadziła po kolejnych pagórkach. Na horyzoncie zrobiło się najpierw szaro, później dało się rozpoznawać pojedyncze kontury. W końcu, nie wiadomo, kiedy, światła stały się niepotrzebne. Asfalty za to pogorszyły się znacznie. Sporo dziur, łat i nierówności pozwalało się cieszyć porą dnia. O tak wczesnej godzinie samochody były rzadkością, więc można było jechać całą szerokością drogi, niekiedy pokonując całe setki metrów lewą stroną, gdyż ta akurat w tym miejscu była dużo równiejsza. Tym, którzy ten fragment będą pokonywali kilka godzin później, gdy rozpocznie się poranny ruch, można było tylko współczuć - ograniczeni do wąskiego paska przy prawej krawędzi, będą musieli tłuc się, zaliczając wszystkie dziury po kolei i meandrować w poszukiwaniu tych, w które nie powinno się wjeżdżać i tych, w które wjechać można.

W okolicy Sieroszowa pokonali kolejne, większe wzniesienie i, radośnie patrząc dookoła, na piękną panoramę okolic, budząc śpiące po wioskach psy, zjeżdżali sobie prosto w kierunku Henrykowa. A tam czekał bruk. Pierwszą jego część udało się bezproblemowo objechać chodnikiem, ale na drugiej części, wyprowadzającej na kolejne niewielkie wzniesienie, trzeba było już swoje wycierpieć.

Do mety zostało około pięćdziesięciu kilometrów. To był dobry moment na końcowe przyspieszenie. Założenie było proste: Hipcia zasuwa na podjazdach, pilnując, żeby jednym, przypadkowym pchnięciem nie zgubić sapiącego z tyłu Hipka, on natomiast robi porządny tunel na zjazdach i pozwala je pokonywać tak szybko, jak to możliwe.

Przelecieli przez kilka rozświetlonych porannym słońcem wiosek, przelecieli Niemczę, na skrzyżowaniu, które oznaczono na mapie jako niebezpieczne, prawie nie musieli zwalniać - droga w obie strony była puściuteńka. Przyspieszanie blokowały kolejne dziury w asfalcie, które udawało się lepiej lub gorzej omijać, jeżdżąc od prawej do lewej, zygzakując i klucząc, niemalże w parodii tańca pijanego rowerzysty, który nad ranem, w niedzielę, właśnie wraca z wesela, a zagrywane przez całą noc disco-polo jeszcze gra mu w duszy i dodatkowo przeszkadza w równej jeździe.

Pozostał ostatni podjazd. Przełęcz Tąpadła. Póki mógł, trzymał koło. Jadąc razem minęli jednego z zawodników z krótszego dystansu, który właśnie pchał swój rower pod górę. Później już trzymanie koła było coraz trudniejsze, aż do momentu tuż przed przełęczą, gdy w końcu odpuścił. Zjechali się po kilkuset metrach, w okolicy pustego parkingu, który przelecieli, nie mając pojęcia, że kilka godzin później zawodnicy będą w tym miejscu musieli kluczyć między turystami krążącymi między samochodami a szlakiem prowadzącym na Ślężę.

Ostatni zjazd, na sam koniec, był już przyjemnym podsumowaniem całości. Ostatnim wyzwaniem pozostał sprint po szutrowej, grząskiej ścieżce w kierunku domku numer pięć, pod którą miało mieścić się biuro mety maratonu.

Na metę wpadł zasapany. Wysłał ostatnie SMS-y, przyjął medal i gratulacje ukończenia trasy i błędnym wzrokiem powiódł dookoła. Na ławce nieopodal w porannym słońcu grzało się kilku kolegów z Kórnika, którzy ukończyli dystans 300, przy stole stał jeszcze Szafar, który przyjechał dosłownie kilka minut wcześniej. Poza tym ruch był niewielki: kto ukończył, ten już spał, kto nie - ten jeszcze jechał.

Poczłapali leniwie w kierunku swojego pokoju. Rowery zostały postawione na korytarzu. Prysznic. Kilka łyków coli. Położyć się spać.

Obudziła go kolejna kropla potu spływająca po twarzy. O ile poprzednie mógł zignorować, o tyle ta właśnie spowodowała, że kompletnie się rozbudził. Godzinna drzemka, przerywana kręceniem się i krótkimi seriami irytujących snów miała niewiele wspólnego z faktycznym snem.

Poszwędali się nieco po terenie ośrodka, zjedli nadpsute kotlety w restauracji. Po kolejnej, krótkiej drzemce, z której tym razem wyrwał go kropiący deszcz, Hipek uznał, że to już. Trzeba się zbierać i ruszać. Spakowali rowery do samochodu, pożegnali się i ruszyli... w kierunku przeciwnym. Niedaleko w końcu był Elizium, który właśnie zbliżał się do mety, nie można było opuścić maratonu bez pożegnania się i pokibicowania.

Odnaleźli go kilka kilometrów przed przełęczą. Tłukł się z poważną miną po dziurach i w pierwszej chwili nawet nie zauważył dwójki wychylonych z samochodu ludzi. Chwilę dalej udało się zatrzymać i zamienić kilka słów. Po chwili Elizium ruszył w kierunku bazy, natomiast szary samochód powoli potoczył się w kierunku drogi krajowej numer osiem.

Pokaż trasę GPS

Jeszcze zanim w bazie maratonu pojawili się pierwsi zawodnicy, postanowiliśmy się wybrać na krótką rundkę po okolicy. Ot tak, by noga się nie zastała.

Ruszamy w trójkę: Hipcia, Tomek i ja.

Już na początku, podczas jakichś problemów z elektroniką, zauważam, że zapomniałem zabrać z domu czujników prędkości. Zostały przy drugim komplecie kół. Trudno, prędkość będzie musiała być liczona z satelity.

Mimo że i Tomek, i my, tworzyliśmy trasy na ten dzień osobno, to pierwszą połowę narysowaliśmy dokładnie po tej samej drodze. Zamierzaliśmy tylko zaliczyć gminy i wrócić, ale Tomek przekupił nas obietnicą pizzy w Sobótce i pojechaliśmy jego trasą, m.in. pokonując długi, brukowany odcinek.

W Sobótce z jednej pizzerii - mimo że była już otwarta - spławiono nas, druga była jeszcze zamknięta.

Wobec tego skończyło się na lodach, kawie i ciastkach i leniwym powrocie do bazy.

Pokaż trasę GPS

Na zlot forum podrozerowerowe.info wybierałem się już od dłuższej chwili. Najpierw nie mogłem pojechać, a potem, przez dwa lata, orientowałem się trochę za późno. Konkretnie wtedy, gdy na forum pojawiał się wątek "po zlocie". W tym roku w końcu się udało.

Na zlot fajnie by było dojechać rowerem. No i też w dobrym guście byłoby zaliczenie kilku gmin. Hipcia ułożyła trasę - z Radomia, około 200 km. No i tu zaczęły się problemy. 200 km to jakieś osiem godzin jazdy. Jak to pogodzić? W piątek z przyczyn technicznych (nie mieliśmy jeszcze na czym jechać) można było wyjechać dopiero późnym popołudniem, czyli na miejscu bylibyśmy w środku nocy. No i teraz weź szukaj swojego miejsca, budź ludzi... Z kolei jak ruszać wczesnym rankiem... najpierw trzeba by było zarwać noc i wstać o czwartej na pociąg, a potem jechać i być na miejscu po południu, co też jest bez sensu, tak to w ogóle nie ma po co się ruszać z domu. No i co tu począć?

Na szczęście jest taki czas, który większość z nas spędza kompletnie bezproduktywnie na leżeniu bez ruchu. Noc!

Wróciliśmy z pracy, dokończyłem pracę nad rowerami i pojechaliśmy na dworzec. Co prawda już na miejscu, na zlocie, wyjaśniono mi, że łączenie ze sobą trzech rzeczy: 1) jazdy nocną linią do Radomia, 2) wysiadanie w Radomiu, 3) o północy, niekoniecznie może być najciekawszym i najmądrzejszym połączeniem, ale odkryłem to już po drodze, gdy jeszcze w Warszawie konduktorka rozmawiając ze mną, gdy wsiadałem, wspominała o "tej linii" i to bynajmniej nie w pozytywnym znaczeniu. Po drodze zresztą pojawiały się i dziwne typy, i najwyraźniej potężnie naćpany dresik, i całkiem wstawiony koleżka, któremu w miarę zmian stężenia alkoholu we krwi powoli włączał się agresor i który na szczęście wysiadł zanim wpadł na jakiś kreatywniejszy sposób spożycia swojej energii niż wyżywanie się na kupionych przez siebie zakupach.

Na szczęście obyło się bez przygód, chociaż naprawdę kilka razy się obawiałem nad możliwymi wariantami najbliższej przyszłości. Wysiedliśmy na dworcu o 00:40. Wypakowaliśmy się i ruszyliśmy przed siebie. Po chwili okazało się, że jedna z baterii jednak postanowiła się z nami pożegnać, więc natychmiast robimy przystanek na Orlenie. Na szczęście mają właśnie takie, jakich potrzebujemy.

Ruszamy dalej. Po chwili kończy się upierdliwa DDR i zjeżdżamy na jezdnię. Kilka sekund później przejeżdża obok nas czarny golf, a dżentelmen wewnątrz krzyczy "ścieżka!". No taaaaak.

Pierwszy punkt planu, jest taki jak zawsze: opuścić duże miasto. Udaje się to zrobić całkiem sprawnie. Pomaga wiejący w plecy wiatr, więc zasuwamy jak szalone jeże przez las. No ale to, co dobre, szybko się kończy. Wiatr nadal wieje w plecy, ale pojawiają się paskudne dziury i prędkość spada. Pobawiliśmy się godzinę i rumakowanie właśnie się skończyło. Teraz czas na... hmm... przełaj? Tak, to dobra nazwa.

Dodatkowo, w całej okolicy panuje moda na puszczanie psów luzem. Kilkanaście burków goni nas na drodze, praktycznie po jednym w każdej wsi.

W końcu świat zaczyna wyglądać lepiej! Wyjeżdżamy na drogę wojewódzką na Przysuchę. Ładny - bo świeżo po remoncie - aslfat!

Przez dwa kilometry.

Potem zaczyna się kilka kilometrów wymienianego asfaltu, czyli jazda po gruntówce usianą drobnymi kamykami. Teraz to już na pewno przydałaby się przełajówka, a nie cienkie, szosowe koła. Do tego robi się chłodno; chyba za bardzo uwierzyliśmy w zapowiedzi, że w nocy będzie co najmniej 10 stopni. Tutaj jest ich siedem i tylko w bluzie zaczynam się czuć niekomfortowo. Hipci lepiej nie komentować.

W Przysusze mimo pierwszych planów jechania do kolejnej stacji, postanawiamy zatrzymać się na kawę. I to nie był dobry pomysł. To był bardzo dobry pomysł. Od razu rozjaśnia się umysł, a do tego zakładamy na siebie zabrane z domu wiatrówki. I już robi się cieplej.



Po chwili horyzont, który jeszcze przed chwilą nieśmiało i tylko trochę jaśniał, rozbrzmiewa mocniejszym blaskiem. Gdy zaczynamy pierwszy i najwyższy podjazd całego wyjazdu (najwyższy punkt to całe 379 m, jest to, jeśli wierzyć nazwie segmentu na Stravie, Góra Romanów) jest już jasno. Podjazd jest miły i przyjemny. Jedziemy razem, a tuż przed szczytem Hipcia, najwyraźniej znudzona tempem mojego podjazdu, lekko staje sobie na pedały i omija mnie, bez problemu łojąc najostrzejszą końcówkę. Skojarzyło mi się to z tym, jak Rafał Majka wygrał ostatnio drugi etap Tour de California, tak niby bez problemu utrzymując się na kole, a potem po prostu omijajac rywala i lecąc do mety, więc od tej pory, do samego końca wyjazdu, przy takich sytuacjach (a było tak przy każdym podjeździe...), krzyczałem "No, lecisz, Majeczka".

(Oglądać od ósmej minuty)

Z grubsza podjazdy kończyłem o tak:



Na końcu długiej prostej, tuż przed wyjazdem na krajówkę, musimy się zatrzymać. Sto metrów od nas obie strony drogi są zajęte przez trzy lochy i gromadę warchlaków. Hipcia oczywiście wpada na pomysł, że walimy przed siebie, na pewno się przestraszą, a jak nie, to przemkniemy pośrodku, ale czuję się jakoś nieprzekonany. Stoimy chwilę, ale nie zauważają nas. Postanawiamy się lekko zbliżyć - jakieś pięć metrów. I w tym momencie zauważamy, że w podobnej odległości stoi sobie resztka stada, w tym dwa olbrzymie samce. No jakoś trzeba było dać im znać, więc kopnąłem blokiem w pedał. Nietypowy dla lasu głuchy dźwięk wybrzmiał i dziczki leniwie potruchtały w kierunku lasu. Na wszelki wypadek, gdyby ktoś się zaplątał, miejsce, w którym stały, przebyliśmy dość szybko.

Do pokonania pozostały jeszcze dwa większe podjazdy. Po drodze robimy przystanek na... a w sumie to nie pamiętam, po co się zatrzymaliśmy, ale przy okazji okazało się, że nie zapiąłem podsiodłówki pod Orlenem i od Przysuchy radośnie jadę sobie z torbą spiętą tylko poprzeczną taśmą. Nic na szczęście nie wypadło.

Słońce wychodzi i oświetla wszystko. Temperatura powolutku rośnie i robi się naprawdę ładnie. Na krajówce z numerem 74 mamy do pokonania prawie trzydzieści kilometrów. Tutaj sen odzywa się po swoje i przez chwilę muszę walczyć z chęcią kimnięcia sobie na rowerze. Kilka razy spadam z koła. Na szczęście po drodze napatoczył się Huzar (którego miałem zanotowanego już wcześniej). Robimy tam przerwę na wczesne śniadanie w postaci rogalików, popite energetykiem. Przy okazji ściągamy wiatrówki. Dla mnie był to już najwyższy czas, bo zrobiło się pod spodem wilgotno, więc korzystając z przerwy wystawiam się do słońca, próbując dosuszyć.

Ruszamy. Natychmiast okazuje się, że zdjęcie wiatrówek było obdarzone solidną dawką optymizmu. Na szczęście po chwili kończą się lasy, przez które jechaliśmy i wyjeżdżamy na łąki. Tam robi się lekko cieplej.

Zygzakiem docieramy do miniętej przed chwilą krajówki z numerem 42, a potem, oczywiście, zjeżdżamy z niej by zaliczyć jakąś gminę. Z całkiem szerokiej drogi zjeżdżamy w węższą. A potem GPS wskazuje mi kolejny skręt. Ale w łąkach nie widzę którędy mamy jechać. I... wtedy okazuje się. Bez tego wyjazd gminny byłby niezaliczony. Gruntowa, dziurawa droga. Która, po chwili, przechodzi w drogę przez las oznaczoną napisem "wjazd bez zezwolenia zabroniony". Robi się jeszcze bardziej dziurawo i kamieniście. Z niecierpliwością czekam na piasek, bo tylko tego nam brakuje.

W końcu pojawia się asfalt. Dość szybko stajemy, bo muszę zdjąć z siebie bluzę i spodnie, mimo wczesnej godziny mamy już siedemnaście stopni.

Skoro wyjazd był tak dziurawy, to nie mógł inaczej się skońćzyć. Trafiamy na kolejną drogę, która bardziej pasowałaby do zawodów MTB. Za Przedbórzem trafiamy na kawałek przyzwoitej drogi, do tego wiatr, który był kapryśny, na ten akurat kawałek postanowił wiać nam w plecy. Po chwili trzeba było oddać zaciągnięty kredyt. Nie dość, że pod wiatr, to jeszcze po dziurach.

Ale za to widoki były takie, że nie żałowałem, że po drodze, o czym nie wspomniałem, wybraliśmy jedną z dłuższych opcji dojazdu, nie najprostszą, dwustukilometrową. Przeciwnie, zastanawiałem się, czy na pewno nie poświęcić całego dnia na jeżdżenie po tej okolicy.



W końcu dojechaliśmy w najbliższą okolicę, ostatnia prosta... Najpierw spotykamy Mikiego, który, niestety, musi nagle opuścić zlot. Później Turystę, który akurat jedzie na wycieczkę. A potem, gdy zastanawiamy się, jak dotrzeć do celu (bo znacznik na mapie jest bardzo nieprecyzyjny), widzimy całą grupę rowerzystów wyjeżdającą na poranną rundkę. Jedziemy w przeciwnym kierunku i docieramy do celu.

Na miejscu akurat spotykamy kilka grup oczekujących na wyjazd na kajaki. Dowiaduję się jednej smutnej rzeczy: że na miejscu nie można kupić piwa, a naprawdę, naprawdę o tym marzyłem; przy powitaniu słowo "piwo" powtórzyłem chyba najczęściej z wszystkich.

Ruszamy na poszukiwanie domku, w końcu znajdujemy wolny i się wprowadzamy. A dalej... a dalej to trzeba było być. Opowieści koniec!

Pokaż trasę GPS

Po wyścigu okazało się, że jednak przeziębienie nie odpuściło. I dogięło mnie tuż po zakończeniu. Zaciągnięty kredyt trzeba spłacić...

Mimo wszystko wybraliśmy się z Nałęczowa na krótką wycieczkę w celu zaliczenia trzech okolicznych gmin. I tym sposobem mamy już 60% Polski zaliczone!

Pokaż trasę GPS

Piękny Wschód po raz drugi otwiera nasz sezon ultramaratonowy. Tradycyjnie pod koniec kwietnia, tradycyjnie zapowiadała się ciekawa, bo mokra pogoda.

Również tradycyjnie nie mogłem stanąć na starcie po prostu gotowy. Dobry plan musiał się zesrać i uczynił tak już tydzień wcześniej. Hipcia zachorowała w piątek w tygodniu poprzedzającym wyścig, cały tydzień była na zwolnieniu, a ja liczyłem na to, że to ja ją zaraziłem i że wcale, wcale, wcale mnie nie dopadnie. I udało się... aż do czwartku, gdy mnie zmogło tak, że kolana stęknęły. W piątek na szczęście poczułem się lepiej, więc uznałem, że być może nie będzie powtórki z MP 2016, gdzie startowałem z gorączką.

W Parczewie stawiliśmy się w wieczór poprzedzający start. Ruszyliśmy inaczej niż rok wcześniej (gdy wraz z kórnicką ekipą utknęliśmy w korkach wyjazdowych późnym po południem) - tym razem wczesnym popołudniem, dzięki czemu udało się prawie nie stanąć w korkach i zameldować w bazie tuż po zmroku. Odebraliśmy pokaźny, robiący wrażenie pakiet startowy, numerki na plecy i zamieniając tylko kilka słów z Gavkiem zawinęliśmy się do hotelu.

Pierwotne plany noclegu najpierw na polu namiotowym, (potem przerobione na noleg na sali (tak jak rok temu)) zostały zweryfikowane częściowo z powodu wygody, a częściowo z powodów praktycznych. Nasze numery startowe zaczynały się od cyfry "2", co znaczyło, że lecimy solo. I że startujemy na samym końcu - pierwsze grupy miały wylecieć około siódmej rano, nasz start był zaplanowany na 8:15. Hotel gwarantował nam więc komfortowy sen do samego rana... i jeszcze dodatkową godzinę, niezakłócaną przez pierwszych, pakujących się już zawodników.

Gdy ogarnęliśmy wszystko, co trzeba było zrobić przed startem, okazało się, że nie ma już co wybierać się na integrację, bo czasu starczyłoby tylko na przybicie piątki i już trzeba by było spadać z powrotem. Za to - w tematach organizacyjnych - okazało się, że agrafki do przypięcia numerów startowych nie były załączone do zestawów, tylko trzeba było je zabrać sobie z biurka...

No to dobranoc! Od pewnej chwili mam zmienione godziny pracy i wstaję nie, jak do tej pory, między siódmą, a ósmą piętnaście (zależnie od potrzeby), a punktualnie 6:40. To był dodatkowy plus, bo zwykle wczesne, maratonowe pobudki są dla mnie udręką, a tym razem musiałem wstać ledwo dziesięć minut wcześniej niż zwykle.

Wciągnęliśmy szybkie śniadanie, przygotowaliśmy rowery do wyjazdu (pozostało tylko pompowanie) i opuściliśmy hotel. Już po stu metrach zorientowałem się, że zapomniałem zabrać okularów, ale postanowiłem już to olać i ruszyć bez. Zakładałem, że i tak się zachlapią, a potem będą tylko przeszkadzać.

Asfalt był mokry. Połowa poprzedniego dnia była deszczowa, rano coś jeszcze popadało (pierwsze grupy załapały się na zlewkę), ale na nas, poza pojedynczymi kropelkami, nic nie spadło.

Na starcie czasu starczyło tylko na zamienienie kilku słów, przypięcie numerów startowych i już trzeba było stawać na linii startu. Nawet rozważałem założenie dodatkowych spodni (które wiozłem w podsiodłówce), bo poranek był dość chłodny i mglisty, ale postanowiłem to odwlec w czasie (zresztą: bardzo słusznie, bo gdybym to zrobił, dowiedziałbym się, że Hipcia spakowała mi... swoje spodnie).

Na trzy minuty przed ruszeniem okazało się, że Hipcia wcisnęła w Garminie coś, o czym nie wiedziałem, że można wciskać i zablokowała ekran... A oczywiście nie wiedzieliśmy, jak to odblokować. Robiliśmy więc dynamiczny (bardzo dynamiczny) restart z licznikiem uparcie liczącym od trzech minut w dół.

Udało się. Kilkanaście sekund przed startem z kolei ja, po włączeniu mp3, w panice naciągałem rękawiczki, a potem już ruszyliśmy.

Nasza grupa była pięcioosobowa: my, Kurier, kolega Paul (niby ze Szczecina, ale po polsku chyba nie mówił, więc założyłem, że był Niemcem) i nieznany mi (chyba) kolega Piotr. Tuż za Parczewem grupa odrobinę się rozciągnęła - pierwszy leci Kurier, potem Hipcia, obaj koledzy i na końcu ja. Po chwili Kurier przyspiesza i rozpoczyna długi, samotny finisz; obaj koledzy też nie wytrzymują i przyspieszają - zostajemy my oboje. Wiszę za Hipcią jakieś 200-300 m i tak sobie jedziemy. Po chwili Hipcia odchodzi mi na jakieś 500-1000 m i co chwilę znika na zakrętach. Widzę ją tylko co jakiś czas, na prostych albo wyraźnych zakrętach.

Powoli też zaczynamy doganiać pierwszych zawodników kategorii Open. Pojawiają się pojedyncze grupy, ale w większości są to samotni zawodnicy.

Przy skręcie z DK 82 wyprzedzam Hipcię.

Tuż przed Żółkiewką z kolei mijam kolarza robiącego pit stop. Okazuje się być nim Wąski, który rusza razem za mną i też razem wbijamy na pierwszy punkt kontrolny.

Mam pełen zapas jedzenia i picia, więc nawet się nie rozglądam, tylko podbijam pieczątkę, biorę rower i ruszam dalej, mijając Hipcię, która akurat zawijała na punkt. Za mną najdłuższy odcinek pomiędzy punktami kontrolnymi, teraz trochę krótszy - około 75 km. Musiałem się pilnować na PK i za każdym razem patrzeć na rozpiskę przy okazji podbijania pieczątki, bo oczywiście przebieg trasy znałem tylko z grubsza.

Profil też znałem z grubsza, ale gdy zobaczyłem znaki kierujące mnie na Szczebrzeszyn, to wiedziałem, że zaraz będzie trzeba się powspinać. Jedzie się dobrze, więc przepinam się z muzyki na audiobooka. Na tym fragmencie doganiam jakiegoś kolegę ubranego na niebiesko. Jedziemy równo, po czym zdarzało mi się go wyprzedzić na płaskim, a on mnie po chwili przeganiał na podjeździe, mocno na nim pracując. Za Szczebrzeszynem odchodzi mi znacznie na najwyższym podjeździe tego wyścigu (zresztą trzy lata temu robiliśmy go w drugą stronę - na pierwszym Maratonie Podróżnika). Zjeżdżam ze łzami w oczach (jak raz przydałyby się okulary). A potem już nie wiem, co się stało z tym kolegą - czy ja go gdzieś wyprzedziłem: na punkcie czy na trasie? - nie kojarzę.

Na punkcie w Józefowie planuję uzupełnić zapasy. Na miejscu już są Dodoelk i Mxdanish, którzy po chwili ruszają, gdy ja przelewam wodę do bidonów. W zestawie na punkcie są woda i izotonik, do tego biorę do kieszeni banana i batonika białkowego.

Kolejny punkt to Horyniec-Zdrój. Do niego jest blisko - 70 km. Za to wiatr, który do tej pory wiejąc z boków raczej przeszkadzał, niż pomagał, w końcu wieje w większości w plecy; dlatego też z tego fragmentu miałem najlepszą średnią. W jednym miejscu kusi mnie szeroka, elegancka droga rowerowa. W ten sposób, nietypowo, bo z prawej strony, wyprzedzam obu chłopaków, którzy zwiali mi w Józefowie.

Przed Horyńcem dopada mnie senność. Do punktu zostaje tylko 10 km, więc, ponieważ jeszcze nie spadam z roweru, postanawiam dociągnąć na punkt i rozbudzić się chodząc tam po obiekcie.

Punkt umieszczony jest na pierwszym piętrze w restauracji. Pierwotnie założyłem, że nie będę tankował, dlatego też musiałem gnać na dwa razy - drugi raz po bidony. Zatankowałem do pełna, niestety, to, co dostałem, było najprawdopodobniej zwykłą kranówą, a nie mineralką. I też mi się wydaje, że picie tego mnie nieco odwodniło. Muszę sobie na takie okazje zabierać coś do rozpuszczenia w bidonie.

Za Horyńcem robi się zielono i ładnie. A nawet cieplej niż być powinno i od chwili rozważam rozpięcie kurtki. Na podjeździe zauważam za sobą ciemną figurkę, ale okazuje się być to grupa pościgowa, a nie Hipcia. Gdy staję na szybki pit stop, objeżdżają mnie i odchodzą.

Jedzie sie przyjemnie. Licznik podpowiada mi, że za chwilę dobiję do trzystu kilometrów, więc czas na spięcie zadka na mocny, dwustukilometrowy finisz, dlatego też przełączam się na System Of A Down. Zmotywowanie tą drogą jakoś nie wychodzi, silnik nie przyspiesza... ale też jest przyjemnie.

Trochę obawiałem się Tomaszowa Lubelskiego, który od chwili już straszył mnie na horyzoncie. Okazało się, że było czego: sporo świateł i dużych skrzyżowań, ale miałem szczęście (które wspomogłem dwoma sprintami) i przejechałem całość na zielonej linii. Tuż za miastem zaczyna mi się chcieć spać i to do tego stopnia, że robię postój na szybką kofeinę.

Planowałem już nie zatrzymywać się aż do punktu, ale po chwili musiałem napluć sobie w brodę, bo zorientowałem się, że zmrok zapadnie szybciej niż ja mogę jechać i przystanek okaże się nieodzowny. Na świetle dojeżdżam do punktu w Tyszowcach.

Jako że coś zaczyna mi harować po żołądku (stawiam na izotonik), za pazuchę wkładam bułkę, w kieszeń banana, a drożdżówkę biorę do ręki i zjadam praktycznie po ruszeniu z punktu, kolejna zostaje zjedzona bułka. I od razu robi się przyjemnie.

Jest już ciemno. Ze dwa razy goni mnie jakiś pies (albo mi się tak już wydaje, bo nie rozglądałem się, czy Burek siedzi za czy przed ogrodzeniem). Tak mi się coś wydawało, że tędy szła trasa zeszłorocznego Wschodu i faktycznie, punktu nie muszę szukać (wystarczy że rok wcześniej musieliśmy kręcić się tam i z powrotem). Wbijam do środka. Kilku zawodników je coś ciepłego. Podbijam pieczątkę i słysząc, że tutaj to nic sobie nie zabiorę, ruszam od razu. W końcu do mety już jakieś 150 km, to już prawie jak z pracy do domu... razy dwadzieścia. Czyli że już w ogródku i z gąską się witam.

Początek trasy nie wygląda jakoś znajomo, ale gdy widzę skręt na Uchanie, to od razu robi się przyjemniej, bo wiem, że po chwili będą Wojsławice, które to za sprawą Wędrowycza kojarzą mi się bardzo, bardzo przyjemnie. Wojsławice mijają, a ja wpadam na niezbyt dobry pomysł i puszczam sobie Korna. Ciemność, fragment oświetlony lampką i psychodeliczny metal tworzą ciekawe połączenie, szczególnie, gdy kawałki się zaczynają lub kończą i w tle lecą jakieś dziwne dźwięki... i w sumie nie wiem, czy to pies szczeka, czy to w rowerze mi klekocze, czy to w słuchawkach...

Wiedziałem, że w okolicy jest Chełm. Nawet, że jadę w jego kierunku. Miałem cichą nadzieję, że ślad mnie tamtędy nie poprowadzi... a jednak. Uroczy, niekończący się pasaż zakazów dla rowerów olałem, bo w okolicy północy ruch samochodowy był bardzo niewielki. Zresztą, wyskrobawszy się na górkę leciałem obwodnicą pod 40 km/h, chyba nikomu nie przeszkadzałem...

Na wylotowym rondzie wyłącza mi się Garmin. Chwila konsternacji (dobrze, że wiedziałem, że mam skręcić w lewo na rondzie) i na szczęście dziad się włącza. A już miałem przed oczami szukanie trasy na telefonie i jazda ze smartfonem w łapie.

Dojeżdżam do Wierzbicy. Punkt jest na niewielkiej stacji benzynowej. Zabieram fanty, w sumie nie do końca wiedząc, po co, przelewam wodę i izotonika do bidonu i ruszam na ostatni zryw - zostało coś około 70 km. Przez cały czas mam cichą nadzieję, że po pierwsze: Kurier zaległ gdzieś na którejś stacji i teraz to on mnie goni, a nie ja jego, a po drugie, że dwa pagórki za mną nie wisi ktoś z grupy pościgowej, który w ostatecznym rozrachunku mnie wyprzedzi.

Po chwili szwędania się boczną drogą wyjeżdżam na krajowkę na Włodawę; tam korzystając z równego asfaltu postanawiam zjeść ciastka. Jest ich cztery w paczce, gdy zjadam półtora ciastka okazuje się, że w opakowaniu nie ma już nic... Wszystkie zgubiłem!

No nic, w końcu przed nami skręt na Parczeeeeewwwwwwrwrwrwrwrwwwwwwrrrrrwa jego mać! Patataj, patataj, łup, łup, baradong, badarong! Jeszcze bruku tylko brakowało i bylby komplet. Korzystając z późnej pory fragment do Sosnowicy robię każdą stroną drogi, byle było równiej. Ale, bądźmy szczerzy, nigdzie nie jest równiej.

Końcówka na caaaałe szczęście jest już po równym. Ostatnie kilometry... wjeżdżam do Parczewa. Dojazd pod bazę i wpadam do środka, w samą porę by... złożyć Zwycięzcy życzenia urodzinowe. Kurier wiedział, że go gonię, i do tego wiedział, że na którymś PK odrobiłem troche czasu, samą końcówkę więc pojechał bardzo mocno i przyjechał 23 minuty przede mną.

Pozostają do załatwienia kwestie formalne, a potem, dowiedziawszy się, że Hipcia już jest prawie na mecie, postanawiam na nią poczekać. Rozmawiam chwilę z Gavkiem i Bogdanem, potem też z Tomkiem, gdy już wstał. Potem pojawia się Hipcia, ale... nie zabieramy się tak szybko do hotelu, jeszcze siedzimy chwilę i dopiero, gdy słońce wzniosło się lekko ponad horyzont, znikamy w kierunku ciepłego łóżka. Na miejscu dostajemy jeszcze bardzo wczesne śniadanie i zalegamy na krótką drzemkę.

Po wszystkim pozostaje tylko spakować się i ruszyć dalej - teraz czas na odpoczynkową część majówki.

No i czas na podsumowanie.

Organizacyjnie maraton na bardzo wysokim poziomie: zarówno jeśli chodzi o wyposażenie punktów, jak i o zestaw startowy. Na punktach pilnowane było, żeby pierwsi zawodnicy nie wyjedli wszystkiego pozostałym, zestaw na drogę był też przemyślany.

Pogoda... nie padało, więc jak dla mnie było idealnie. Niestety, jest to ostatni maraton w tym roku z rozsądną pogodą (no, może jeszcze MPP się obroni).

Jeśli chodzi o miejsce, to niby to ładnie brzmi, że drugie i w ogóle, ale trzeba być obiektywnym: grupa śmierci pojechała w kategorii open. Dlatego też to akurat traktuję tylko jako ciekawostkę przyrodniczą. To, co istotne to fakt, że byłem 10 w klasyfikacji generalnej - na 88 zawodników, którzy ukończyli wyścig. I to uznaję za dobry wynik. Chyba.

No i, bądźmy uczciwi, liczy się fakt, że w ogóle dojechałem do mety, to też jest bardzo miła odmiana...

Pokaż trasę GPS

Trzy gminy do kolekcji. Tym razem bardziej płasko, ale i tak wiatry wyhamowywał miejscami do 19 km/h... Za to z wiatrem momentami pod 50 km/h...