Prawie po wczorajszych śladach. Z tą różnicą, że z powrotem pojechałem sobie przez Kampinos, bo nie chciało mi się tłuc przez Gawratową Wolę, bo w tę stronę są tam bardziej nieprzyjemne asfalty. 

Po godzinie skończyła mi się książka i musiałem resztę zabawy doturlać na zapasach muzyki wyciągniętej z głębi empetrójki. Całe szczęście, że rano pomyślałem i zgrałem, bo inaczej musiałbym szukać radia pod Warszawą, a, wbrew pozorom, złapanie czegoś, co nadaje się do jazdy, nie jest tak łatwe kilkadziesiąt kilometrów od Stolicy...

A, no i po raz pierwszy w życiu udało mi się zrobić 100 km poniżej trzech godzin. Kolejna granica pękła!

Najpierw mnie przepłukało, a gdy zrobiło się naprawdę ciepło, to już byłem w domu. Po drodze widziałem chyba jednego znanego mi faceta (muszę to sprawdzić) i na pewno jedną znajomą blondynkę ubraną na czarno, na czarnej szosie.

Słucham "Czarnoksiężnika z Archipelagu", stąd nazwa.

Wiatr-morderca!

Ale grzało. I wiało też.

Wymieniłem koło na zapasowe, poprawiłem kilka pierdół i... zapomniałem nasmarować łańcucha. Pewnie nawet kundle spod Żyrardowa mnie słyszały!

Krótkia pętla jeszcze na obcoerającym kole. Naprawdę cos z tym trzeba zrobić...

Szprycha nadal lata, suport nadal trzeszczy... Ciekawe kiedy rower się rozleci...

Puściłem trasę tak na oko, w części kompletnie nieznanymi mi trasami. O dziwo, do samego końca, poza pojedynczymi fragmentami, nie było dziur.

Pierwszy problem pojawił się po czterdziestu kilometrach - gdzieś za Błoniem. Poczułem delikatne szaprnięcie, a gdy się zatrzymałem, okazało się, że faktycznie, jedna ze szprych pożegnała się z nami.

Ustawiłem hamulec w pozycji "prawie nie obciera" i ruszyłem dalej. Tym razem bez książki, bo empetrójka nagle postanowiła strzelić focha.

Odfochała się chwilę później, wtedy zatrzymałem się ponownie, wyciągnąłem słuchawki, po raz kolejny poprawiłem hamulec i porządnie przykleiłem szprychę (taśma izolacyjna na sztycy ratuje życie!).

W Łowiczu zorientowałem się, że: a) jest chyba gorąco, co potwierdził termometr wskazując 28 stopni; b) braknie mi picia.

Zatrzymałem się więc na Orlenie, zakupiłem zapasy, z dziwnym uczuciem, że i tak braknie, i hajda!

Teraz droga krajowa nr 92, dobrze mi znana i, co ważne, z wiatrem. Jechało się samo. Za Sochaczewem powrót na stare, znane tereny. I, oczywiście, pod sam koniec brakło mi picia. Ale te ostatnie pół godziny jakoś dociągnąłem na oparach...

Pokręciłem się po okolicy. Miała być ŻW, ale uznałem, że to za daleko i... później okazało się, że nie miałem racji i spokojnie bym się wyrobił.

Jak zwykle, niemalże klasyka kierunku zachodniego - w stronę tam piłowanie pod zrywający głowę wiatr, do domu za to prawie za darmola.