Odebrałem dziś zareklamowanego Garmina i przynajmniej mam teraz dane podróży. 

Oczywiście kropiło. Oczywiście było mokro. Oczywiście się nie spieszyłem. 

Powoli. Po ostatnim lekkim (serio, lekkim) rozruszaniu, rwało mnie w łydce i achillesie przez dwa dni. Z czuciem, bo se urwiesz...

Jedna pętla S8 na rozruszanie nogi. Prawie włączyłem Stravę, ale coś nie zagrało i nawet nie mam śladu. Licznika też nie mam - oba Garminy zwrócone na gwarancji, dziś w końcu będę wiedział jak i dokąd jadę...

Ostatnie testy sprzętu. Krótka, wspólna wycieczka znajomą trasą. Lekko, luźną nogą, człowiek nawet nie poczuł, że jedzie.

Za kilka dni za taką średnią (i przelotową) moc pewnie dam konia z rzędem.

Króciutko. Nawet nie padało, ale za to wiało. Temperatura przyjemna...

Tylko, że - cholera jasna! - za tydzień w sobotę ma być mokro i chłodno. A, zaraz. To pogoda pode mnie. Zapomniałem. To oby chociaż nie wiało.

Wybrałem się na wieczorne szlajanie się. Tym razem nie zabrałem kasku, więc, jadąc tylko w czapeczce, dla przejeżdżających byłem tylko zwykłym trzepakiem. Tym bardziej zdziwiłem się, gdy jakiś człowiek nie tyle nawet machnął, co zaczął się mi usilnie przyglądać i szczerzyć zębiska.

No i zupełnie przypadkowo okazało się, że zrobił się z tego wyjazd grupowy Sanatorium. Tomek, korzystając z dnia wolnego, przybył na przeszpiegi na zachodnią stronę Warszawy, zobaczyć, jakie mamy tu tereny. Podobno ruch większy niż na Gassach. Ale tu prawie nie ma ruchu!

Usiadł na kole, trochę podratował sobie średnią, trochę pojechał obok i pogadalim. A potem okazało się, że do Leszna to już za daleko, on to do domu... i zamiast mi potem pomóc, gdym katował się pod wiatr, to wziął i zwinął manele już w Zaborowie.

Pod wiatr, czyli z powrotem, było ciężko. Zwłaszcza, że wracałem odsłoniętymi terenami przez okolice Kaput i wiatr miał którędy przeszkadzać.

Ale za pierwsza część, czyli ta z wiatrem, poszła lepiej. Na moim ulubionym segmencie wykręciłem dziewiąty czas, co, biorąc pod uwagę, że tędy prowadzi jeden z korytarzy wiodących na trening na zachód Warszawy, zaliczam sobie jako niezłe, jak na mnie, osiągnięcie.

Na styk przed wieczorem.

Wybrałem się na rower dopiero, gdy słońce zaczęło zachodzić. Temperatura zbliżyła się do normalnej i przyzwoitej i wreszcie dało się funkcjonować.

Niestety, zapomniałem sprawdzić stan baterii w przedniej lampce, zorientowałem się dopiero, gdy byłem już w ponad połowie trasy i musiałem trochę oszczędzać, jadąc przez Kampinos. Dobrze, że przyświecał mi księżyc, a ruchu nie było wcale, więc, korzystając z oświetlenia ulicznego, mogłem, na wymarłym, kampinoskim asfalcie, trochę ulżyć bateriom. Potem, na szczęście, dociągnęły do samego domu.

Postanowiłem przejechać się w ciepełku. Słoneczko grzeje, więc po co kisić się w domu? 

Podpatrzyłem ciekawą trasę na Stravie, która prowadziła nieznanymi mi ścieżkami w okolicy Pilaszkowa. Droga okazała się być bardzo przyjemnym skrótem prowadzącym do Białutów przez Witki, więc będę z niej korzystał.

Już na prostej za Białutami poczułem, że kleję się do asfaltu, a rower... zostawia z tyłu ślad wyrżnięty w asfalcie. Jak w śniegu!

W Sochaczewie, na Bliskiej, szybki postój na picie. Miałem zapas, ale zapasów nigdy za mało. Objechałem Kampinos (mijając po drodze jadącą w przeciwnym kierunku Hipcię), a później tak, jak w oryginalnej trasie poleciałem dla zmylenia na Leszno, a potem odbiłem do Czosnowa przez Truskawkę i Janówek. I przez Krogulca...

Taka przejażdżka w pięknych warunkach przyrody, to czysta przyjemność!