Trasa powrotna do domu. Jako że wychodziliśmy o podobnych porach, uznałem, że spróbuję podjechać tam, którędy wraca do domu Hipcia. A może chociaż raz mi się uda trafić?

W międzyczasie zaczął padać drobiutki, ostry, igiełkowy śnieg. Praktycznie nic nie widząc dojechałem do właściwej drogi, skręciłem i zobaczyłem znajomy plecak. Tego to ja się nie spodziewałem!

Usiadłem na kole, przejechałem tak z pół kilometra. W końcu uznałem, że wypadałoby się przywitać. Krzyczeć nie będę, wyprzedzać też nie ma jak. Stwierdziłem, że zrobię test: wysmarkałem się. Zobaczymy, czy się zorientuje.

Rozpoznała mnie bez trudu...

Czasem są takie poranki, że przez całą drogę nie spotykam nikogo jadącego do pracy na rowerze. A przecież nie jest jeszcze tak wcześnie...

Wiosny jeszcze nie ma. Ciekawe, jak długo będziemy się tarzać tam i z powrotem w nic nie wartych temperaturach.

Czytając jakiś link zamieszczony w necie, trafiłem na instrukcję samodzielnego pomiaru ilości tkanki tłuszczowej w organiźmie. Robi się toto przy pomocy fałdomierza, sprawdza grubość fałdki tłuszczu w określonych miejscach na ciele, wprowadza do wzoru i voila!

Przeczytałem dokładnie opis i to nie w jednym miejscu, wymierzyłem się dokładnie (zamiast fałdomierza użyłem suwmiarki, mówiono, że też może być). Uśredniłem wartości pomiarów, wrzucilem do Excela i otrzymałem wynik: 77% tłuszczu w organiźmie.

Wow. To teraz już wiem, czemu mi tak tyłek ciąży na podjazdach.

Miało być słonecznie i było. Całkiem przyjemnie się jechało, szczególnie rano, gdy już udało mi się zwlec z łóżka.

Paskudniej to nie mogło być. Zalegające na jezdni kałuże, syf i świństwo. Do tego zapaskudzone okulary, czyli konieczność jazdy bez nich. Prawie czołówka z rowerzystą (ścinał zakręt, bo nie patrzył przed siebie), prawie gleba innego (lekceważąco jechał sobie bez trzymanki i wjechał w krawężnik, cudem się ratując), prawie zderzenie z samochodem (też ścinał zakręt).

Do pracy chociaż było przyjemniej: biało dookoła, ale jezdnia prawie sucha.