Jeszcze zanim wyszedłem z pracy, zadzwoniła do mnie Hipcia i powiedziała, że ściana deszczu właśnie ją zgoniła na Orlen. Gdy przyszedłem do pokoju, już przebrany, koledzy zgodnie powiedzieli mi, że najlepsze już przegapiłem, na zewnątrz został tylko deszcz.

Wyszedłem. Olbrzymie krople zawierały w sobie nieodwracalną obietnicę przemoczenia. Gdy docierałem do roweru, byłem już prawie kompletnie mokry.

Im durniejsza pogoda, tym lepszy mam humor, więc - skoro okazało się to być ulewnym, ale ciepłym, wiosennym deszczem - nie mogłem się powstrzymać od podgwizdywania i podśpiewywania sobie. 

Za długo nie potrwało - może 20 minut (co wystarczyło, warto nadmienić, do kompletnego przemoczenia mnie) - i znów wyszło słońce.

Planowaliśmy zjeść obiad w sąsiednim lokalu, ale jakos tak wyszło, że pojechaliśmy tam przez Domaniew, Błonie i Kampinos.

Na miejscu okazało się, że oblężenie trwa i trzeba się czymś najeść, ale w domu.

Jak zwykle, niemalże klasyka kierunku zachodniego - w stronę tam piłowanie pod zrywający głowę wiatr, do domu za to prawie za darmola.

Nawiązanie do chlubnej tradycji rowerowych wypraw po truskawki z początku mojej obecności na bs.

Idealnie na wieczór.

Trochę trzeba. Nie chce się, ale trzeba, noga musi się poruszać.

Na horyzoncie burza, piękne pioruny, wiatr pizga tak, że nie pedałując jechałem 35 km/h (!!!), w słuchawkach Rammstein nastrojowo umila czas, idealnie komponując sięz nastrojem...

Potem trzeba było wrócić pod ten wiatr, co nie było już tak przyjemne.