Załatwić sprawy na Wilczej, przejechać się brukiem, złożyć obowiązkowy pokłon pod siedzibą Partii (Oby Przywódca Żył Wiecznie, pięć gwiazdek, trzy gwiazdki).

No bo miało być w sumie tak dłużej, pod stówę, ale rano dostałem wiadomość, że jedziemy na Służewiec. No to pojechaliśmy.

Półstandard sobotnio-tlenowy: nietypowo dołem, przez Łaźniew i Witki, aż do Towarzystwa Czarnów, a powrót już bardziej standardowo - do Borzęcina, na dół i do domu.

Kilka kółek po pętli S8. Nie byłem tam ponad rok, nie wierzyłem na słowo... Niestety, wzmożony przez okoliczne, nowe osiedla ruch, jest już zbyt duży, żeby trening - nawet solo - był przyjemny.

Bardzo luźną, po wczorajszym. Szczególnie, że wiało i w ogóle. Ale pozwiedzałem takie dróżki, którymi jeżdżę tylko przy takich okazjach, więc w sumie też fajnie.

A w domu zdążyłem idealnie na końcówkę etapu Vuelty!

Jak środa - to jedziemy na ustawkę. Dojazd na miejsce pod mocny wiatr, spokojnym tempem. Przerwa na siku, ruszamy, pierwszy skręt, z przodu robi się zamieszanie i nagle widzę, że sprzede mnie po kolei znikają ludzie, a z przodu idzie tak jakby ucieczka o liczności połowy peletonu. Przez chwilę próbuję jeszcze dospawać z kolegą: czyli próbuję utrzymać jego koło, podczas gdy on pędzi za pierwszą grupą. Po chwili poddaję się i puszczam koło, ale on chyba dochodzi do zdania, że sam nie da rady i też odpuszcza.

Wychodzimy na prostą na rondo w Pogroszewie. I tam orientujemy się, że jesteśmy tak jakby grupą "jeden i pół": głównej grupy nie złapiemy, grupetto jest za nami około 500 m; ani gonić, a czekać nie bardzo, więc robimy to, co pozostaje: jedziemy swoje.

Pozostałe 2,5 kółka robimy  w dwóch lub trzech. Po trzech pętlach odpuszczam, dwaj koledzy jadą na ostatnie kółko, ja tymczasem w towarzystwie kilku osób, które zakończyły wcześniej ubieram się, moment później przyjeżdża grupetto, czekamy na finisz pierwszej grupy, a potem czekamy na wszystkich i regeneracyjnym tempem wracamy do miasta.

Ujechałem się jak nie wiem co.

Cały dzień straszy, może w końcu pójdę, co może pójść nie tak?

Do Borzęcina - sucho.
Do Pogroszewa - sucho.
Kaputy - także.
Strzykuły - a jaha.
Wieruchów - ... o, a czemu Warszawy nie widać?

I ostatnie 20 minut prysznic do zera, z elementami jazdy po jeziorze i omijania kałuż lewym poboczem.

Dawno mnie tam nie było, więc przez łaźniewski asfalt, boczkiem przez Witki, do Leszna i powrót bardzo standardowo. Wiatr słaby lub umiarkowany, miejscami porywisty, nieustannie w dziób lub w bok, tylko chyba z Leszna powiał przez moment w plecki.

Tym razem pojechałem celowo - utrzymać się w grupie jak najdłużej. Czasy, kiedy jechałbym przejechać całość w grupie, niestety minęły, trzeba popracować, żeby wróciły...

Dojazd na miejsce tempem relaksowym, start lotny, trzy czwarte kółka i na którymś tam pociągnięciu brakuje paliwka... i pociąg odjeżdża. Pierwotnie planowałem wrócić przez Mariew, ale zobaczyłem przed sobą kogoś również zerwanego i pojechałem dogonić. Po pół kółka była nas czwórka i w takim składzie dojechaliśmy już równym, ale mocnym tempem, do mety.

Powrót w grupie już na pełnym luzie, prędkość spadała nawet poniżej 30 km/h...

No cóż, cudów się nie spodziewałem, widzę, gdzie ta ponad roczna przerwa zrobiła spustoszenia, a co zostało na przyzwoitym poziomie. Odrabiamy i spróbujemy za tydzień... jeśli pogoda pozwoli.

A udało mi się zmęczyć.