Wiem, że przerzutki są dla dzieci i prawdziwi twardziele jeżdżą na ostrym kole, ale jakoś mnie to nie kręci. Dlatego też wieczorem wziąłem się za wymianę linki. W końcu, po trzech dniach.

Naprawa była ciężka i zajęła dużo więcej czasu niż się spodziewałem, bo urwana baryłka od starej linki wpadła gdzieś pomiędzy tryby i blokowała cały mechanizm. Sporo trzeba było się namozolić, żeby ją wydostać.

Przygotowany przez poprzednie dni ubrałem się solidnie i ciepło, tymczasem już kawałek za domem trzeba było zdjąć chustę z głowy, a jeszcze kilkaset metrów dalej porozpinać kurtkę. No ale za to dostałem to, czego w tym roku wcale nie miałem: silny wiatr w twarz.

Jeśli się wraca do domu późno, to nie ma czasu (ani ochoty) na naprawy. Dzięki temu kolejny dzień mam przejechany z osi.

Poranki robią się coraz przyjemniejsze, chociaż, trzeba przyznać uczciwie, że nie było w tym roku zbyt wielu paskudnych, upalnych poranków. Albo, co możliwe, wyparłem je z pamięci.

O, zagramy sobie coś słonecznego. A co!

Dawno nie pamiętam takich korków, które musiałyby zaczynać się pod moim blokiem.

A żeby rozrywek nie było czasem mało, to po drodze pękła mi linka od przerzutki. Nie wiedziałem, że potrafię zrobić podjazd z kadencją 23...

Chłodno mi po tym maratonie. Niby ciepło, a ubrany na długo jadę...

Ubrałem się na krótko. To był błąd.