Wyleciałem tak jak zwykle. Potem zgubiłem się na Gołąbkach, na małym, domkowym osiedlu wpadając na jakieś płyty betonowe i zupełnie przypadkowo. Po raz drugi zgubiłem się (tym razem celowo) w Ożarowie i znajdując się w Kaputach.

Potem wbiłem się prawie po osie w jakąś błotnistą drogę (bo wyglądała przejezdnie) i musiałem zawracać po piętnastu metrach.

A na sam koniec wbiłem się w Koczargach w jakąś piaskową drogę, która skończyła się szutrówką.

Na szczęście największa zlewa mnie ominęła.

Na Maratonie Podróżnika skończyłem jazdę tak pechowo, że pozostała jedna, biedna, niezaliczona gmina. A raczej zaliczona w połowie: chapsnęła ją Hipcia, a ja nie. Trzeba było więc wyrównać ten stan i uporządkować, żeby znowu było po równo. Tym razem postanowiliśmy ruszyć dawno nie ruszane sprzęty i zamiast szosami, które (nadal) czekają na oporządzenie po MP, wybraliśmy się na zestawie wyprawowym.

Nie było żadnego porannego, wczesnego wstawania. O siódmej niespiesznie zdaliśmy się z barłogu i o ósmej minut dwadzieścia wsiedliśmy do pociągu. Gdy tylko wysiedliśmy w Kielcach, od razu poczułem, że błędem było niezabranie bukłaka. Jeden, litrowy bidon wyglądał tak, jakby od razu chciał mnie odwodnić przez swoją małą objętość.

Przez Kielce przejechaliśmy po DDR. Potem wsiedliśmy na szeroką, wygodną krajówkę i tam, już w pełnym słońcu i z przyjemnymi widokami majaczących na horyzoncie pasm, ruszyliśmy w ich stronę. Był tylko jeden minus: wiatr wiał w twarz.

Trasa miała wieść w kierunku Nowej Słupii, pierwotnie dołem, ale gdy zobaczyłem, że tuż obok mamy Święty Krzyż, to uznałem, że - skoro nas tam nigdy nie było - moglibyśmy (a raczej powinniśmy) dodać sobie ten podjazd.

Dość szybko dojechaliśmy na miejsce i zaczęliśmy się powoli wspinać. Patelnia, gdy tylko zwolniliśmy, ukrop polał się na nas. Do tego ciągle, nieprzerwanie, wiatr w twarz (którzy trochę odpuścił gdy już wjechaliśmy między drzewa. Hipcia po drodze odkryła, że nie może zrzucać z blatu, ja z góry wiedziałem, że zostanie mi środkowa tarcza. Toczyliśmy się więc na tych naszych czołgach, powoli, cierpliwie, pod górę. Minęliśmy jakieś stojące na szczycie zabudowania, którymi pewnie mógłby zachwycać się Elizium i tłocząc się przez kupki ludzi, powoli zjechaliśmy po kamieniach na polankę, na której trwała jakaś uroczystość. Zsiedliśmy z rowerów, po części, by nie przeszkadzać i nie hałasować, a po części, by czasem się nie wyłożyć przy tych wszystkich ludziach i powoli sprowadziliśmy rowery.

Impreza była spora i szykowna. Dookoła stały grupy mundurowych, a pod baldachimem siedział starszy facet w gustownie i bogato zdobionym, złoto wyszywanym szlafroku, do tego jakiś służący trzymał obok niego pastorał, żeby każdy wiedział, gdzie siedzi najskromniejszy ze skromnych i najpokorniejszy z pokornych.

Sprowadziliśmy rowery kawałek w dół i zaczęliśmy zjeżdżać. Po chwili z wygodnej ścieżki zjechaliśmy między kamienie. Przypuszczałem, że jeśli coś się nazywa "RIDE" With GPS, to puszcza drogi... drogami. Tymczasem, owszem, to mogło być zjeżdżalne... ale nie dla nas. Trochę zjeżdżając, trochę sprowadzając, dotarliśmy na dół, do asfaltu. Zejście było czysto piesze, więc bardzo cieszyliśmy się, że nie zabraliśmy szos, bo na nich nie byłoby ani zjechania, ani zejścia (w butach szosowych)

Dalej poturlaliśmy się gminnymi zygzakami. Na niebo wyszły chmury i zrobiło się trochę chłodniej, chociaż nadal było nieprzyjemnie. Wyczerpałem swój bidon i Hipcia dorzuciła mi swój. Górki trochę się wypłaszczyły i powoli traciliśmy wysokość. Do Wąchocka zjechaliśmy olbrzymim zjazdem, ale nie udało się nam już dojechać i zrobić fotki z pomnikiem sołtysa, bo nie byliśmy pewni, czy zdążymy na pociąg powrotny.

Droga prowadziła głównie bocznymi, mniej uczęszczanymi drogami. W Starachowicach chciałem zrobić postój, ale minęliśmy sklep i nie chciało się nam już wracać. W końcu udało się znaleźć otwartego Lewiatana. Od razu pochłonęliśmy po litrze picia, uzupełniliśmy kieszenie i ruszyliśmy dalej.

W kierunku Szydłowca dostaliśmy ze trzy przyjemne, spore ścianki. Potem już się prawie wypłaszczyło, raz tylko wylądowaliśmy na kilometr wewnątrz jakiejś piaskownicy. Wiatr w większości nadal dawał się we znaki.

Późnym popołudniem po raz kolejny dostałem od Hipci bidon i z zapasem czasu dotarliśmy na Orlen w Radomiu. Hipcia poszła na zwiad i wróciła, mrucząc coś o stanie umysłu. Faktycznie: przed stacją stało auto, przy którym w rytmie disco polo bawiła się radośnie cała rodzina. Pochłonęliśmy ze dwie zapiekanki. Potem dojechaliśmy na dworzec, gdzie Hipcia zapragnęła jeszcze czegoś się napić. Ponieważ na jakieś picie musieliśmy czekać kilka minut, zabrałem rowery i ruszyłem na peron, na którym już podstawiono nasz pociąg. Zszedłem do tunelu: perony 2 i 3. Z poziomu gruntu nie ma wejści na drugą stronę dworca. W końcu weszliśmy do środka i zauważyliśmy: na peron trzeba wyjść w górę, na piętro. Ech...

Podstawiona KM-ka też nie była zbyt nowa. Powiesiliśmy rowery i po ponad dwóch godzinach obserwowania wszystkich stacyjek, dotarliśmy do Warszawy.

Pokaż trasę GPS

Prawie standard, z tym, że przypadkiem udało się odkryć zupełnie nową prostą przez Brzozówkę. Wąsko, ale przyjemnie, sporo przyjemniej niż na Trakcie Partyzanckim.

Pewnie chętnie moje przypuszczenia potwierdziłby Yurek55, więc (jeśli tam nie byłeś), podaję namiary: w tym miejscu w lewo.

Wiaje wiater wieczorem. Wskutek wspomnianego wiania wróciłem wymęczon.

Całe miasto w gałęziach i gałązkach. Miejscami nawet dmucha. Nieprzyjemnie.

Popołudniowa ustawka z byłym kolegą z pracy. Ksywa "Kuc" (nadana ze dwa lata temu, żeby nie było).

Gdy pracował ze mną w jednym biurze i siedział przy tym samym biurku, to na rowerze nie chciał jeździć (chociaż raz go namówiłem na siedemdziesiątkę po pracy), a gdy zmienił miejsce pracy, to proszę, nagle się chce.

Spóźnił się dziesięć minut, jak panienka (trzeba pokazać, że aż tak bardzo nie zależy), ale potem okazało się, że na rowerze jednak umie pedałować. Gnał jak szalony kucyk, a ja, z zablokowaną z tyłu linką od doraźnie naprawionej "pękniętej" przerzutki musiałem go trochę hamować (trochę przeliczyłem się w blokowaniu - 30 km/h = kadencja 100; 33 km/h = kadencja ponad 130). Trasę udało się wybrać przyjemną, większość można było jechać obok siebie, ruchu nie było.

Przeturlalim się na Ursus i pożegnalim.

A do tego wszystkiego poranny dojazd do pracy. Trafiłem akurat na codzienny wybór Króla Passo di Casprzacci i musiałem przeczekać aż pociąg zawodników przeleci bokiem. 

 Linka nadal czeka na wymianę, doczeka się dziś wieczorem. Musi, bo nie ma wyboru (chociaż strasznie mi się nie chce).

No takie tam po okolicy. Nie wiało niby.

Rano pękłem linkę od przerzutki. Od dłuższej chwili się już zapowiadało i w końcu poszło. Podjazd pod WKD (nawet 6% przez kilka metrów) robiłem z kadencją 20.

Trzeba sobie radzić: linka umocowana na sztywno na jakimś wyższym przełożeniu i będziemy mieli dwubiegowy pojazd, idealny na Warszawę.

Trasę do domu spędziłem częściowo (a może i całościowo) na Midgaardzie. Już prawie skończył się tom II i zaczynam się powoli zastanawiać, co będzie działo się przez kolejne dwa tomy.

Tuż po starcie, za Pruszkowem, wyprzedziłem kilkunastoosobowy, wolno jadący, spory peleton kolarzy na rowerach różnej maści. Wyglądało, jak jakaś zbiorowa, spacerowa ustawka. I pewnie tym było.

Zaskakująco dobrze się jechało, ale potem skręciłem w stronę Warszawy i zaczęło wiać dla odmiany w twarz...

Z samego rana dotarłem sobie do pracy, później wyskakując jeszcze na miasto. I tamże, przy okazji, zauważyłem klasykę: karetka, auto i leżący pod tymże autem rower, w wersji "zielono sszczałke miałem". A potem Ich Wysokości kierowcy się dziwią i psioczą na rowerzystów, że źli pedalarze im zabierają możliwość warunkowego skrętu w prawo.