Śmierć jeździ w rozmiarze XXL

Pobrałem rower z serwisu. Wymienili mi suport. W międzyczasie zajechał El Stalkero, a chwilę później jakaś baba usiłowała wymusić na mnie pierwszeństwo na przejeździe. Nie udało jej się, ale chyba była święcie przekonana, że racja jest po jej stronie.

Wyniósłszy rower po schodkach ruszyliśmy. El Stalkero pierwszy, ja przyczaiłem się z tyłu, w bezpiecznej (na całe szczęście) odległości. Nie wiedzieć czemu przy wjeździe do tunelu wyżej wspomniany przykleił się do lewej strony DDRki. I zaczął walić swym stutrzydziestokilogramowym jestestwem prosto w chłopaka, który z naprzeciwka jechał grzecznie, trzymając się swojej prawej. Skończyło się na strachu i dzwonieniu (dzwonił ten z naprzeciwka); żadna kurwa w powietrzu nie świstnęła, co mnie osobiście dziwi.

Coś musi być na rzeczy z moją teorią, że niby spokojni za kierownicą samochodu ludzie nagle na DDR dostają głupawki. El Stalkero na przykład wykazuje się swoistą zawziętością w przyklejaniu się do lewej strony. Jakoś ta prawa strona go odpycha i odpycha. Zawsze wydawało mi się, gdy widziałem takich ambitnych, że to po prostu czysta głupota i bezmyślność, ale znam ES i go o taką nie posądzam. Musi być tu jakiś inny, może metafizyczny czynnik. Albo genetyka. Albo koty.

Tak czy inaczej, boję się już z nim jeździć.

Pożegnaliśmy się przy Kasprzaka, gdzie zjechałem sobie w kierunku Bemowa, na komisariat, złożyć dodatkowe zeznania w sprawie rowerów. Potem do domu, gdzie czekała już Nareszcie Wolna Od Obowiązków Hipcia.

Rano miało padać. Nie padało, więc olałem zabieranie przeciwdeszczowych rzeczy i ruszyłem w kierunku Centrum, gdzie miałem mieć krótkie zawodowe spotkanie. Gdy wyszedłem po wszystkim już padało. Mocząc doszczętnie buty ruszyłem Jerozolimskimi (nie znoszę ich w deszczu) w kierunku Blue Shitty.